Van Amise ende Amelise.
Dat eerste Capittel.
Ghi hebt dicke seggen horen
Van tween kinderen, die geboeren
25[regelnummer]
Worden in coninc Puppijns tiden,
Daer wi die geesten nu af liden,
Coninc Karls ridderen beide,
Hem dienden meningen dach,
30[regelnummer]
Als ic u nu hier seggen mach,
Die soe sunderlinge gelijc waren
Dat mense en conde twaren
Onderkennen, groet noch cleen,
Daer men den enen sach alleen.
35[regelnummer]
Die een was sone, als ic las,
Eens greven in Alvernen was,
Ende des anders vader, ic versta alsoe,
Was een ridder uut Baricho.
Doen gevielt dat men dese
40[regelnummer]
Twe kinderen, dair ic af lese,
Te Romen waert seinde ter stede,
Om tontfaen hoer kerstenhede;
Gheen kint te dopen en plach,
45[regelnummer]
Men liet alsoe verre gedien,
Dat sijn ghelove mocht gelien,
Ende verstandelijc sprekens plegen.
Nu gevielt soe, onder wegen,
Tot Luicken, in die stad,
50[regelnummer]
Alsoet daventure woude dat,
Dese kinderen quamen te samen,
Ende sulke vrientscap ondernamen
Dat si, in al horen wanderen,
55[regelnummer]
Slapen en wouden, noch eten.
Dese kinder, alsoe wijt weten,
Quamen dus te Romen tsamen,
Ten paus, die doe bi namen
60[regelnummer]
Die dese kinder doepte ende belas,
Ende hiet tsgreven soen
Amelijs,
Ende Berichaens sone
Amijs,
Ende gaf elken kinde daer
Enen pledenen nap, voerwaer,
65[regelnummer]
Gelijc van eenre groetheide,
Ende oec dier gesteine mede,
Ende seide: ‘Kinder, neempt dit nu
Kersten dede, al hier ter stat,
70[regelnummer]
Ende dat ghijs oec te bat
Hebben moet, in allen eren.
Mittien si te lande keren.
Elc ten vader dat si quamen;
Mer die herten bleven tsamen,
75[regelnummer]
Al waren si van een gesceiden,
Alsoet na wel sceen hen beiden.
Alsoe Amijs quam tot sinen dagen,
Waert hi die wijste van sinen magen;
Want in hem soe wies soe seer
80[regelnummer]
Doecht ende wijsheit, soe lanc soe meer.
Ende als hi deertich jaer gewan,
Was sijn vader een out man,
Van sinne wijs, ende heilich mede,
Ende hem quam aen siechede,
85[regelnummer]
Ende ontboet voer hem Amise,
Ende beval hem in alre wise
Dat hi in ridderliken live
Gode emmer onderdanich blive,
Ende getrouwe si sinen here,
90[regelnummer]
Ende sinen gesellen gehulpelic sere,
Ende dat hi tallen tiden mede
Die wercke houde der ontfermichede,
Ende dat hi, boven al dese dinge,
Amelise niet ane en ginge
95[regelnummer]
Des greven soen van Alverne,
Noch te spotte noch te scerne.
Ende als geint was die tale
Versciet die man ten selven male,
Ende sijn sone, met groter werden,
100[regelnummer]
Bestaden on eerliken ter eerden,
Ende Amijs quam in sijns vaders goet.
Maer onlanghe hi daer in ghestoet;
Want sijn volc was hem fel,
Dat die dinc alsoe ghevel
105[regelnummer]
Dat si en, met valschen saken,
Ute sijns vaders erve staken,
Ende dat hem stoet soe ontsiene,
Dat hem dienden cume te tiene.
Alse dus tachter was die goede man
110[regelnummer]
Sprac hi sinen knapen an;
Hi seide: ‘Mi dunct dat ict best love
Dat wi tes graven Amelijs hove
Te gadere varen, nu wel saen:
Hi is mijn vrient, hi sal ons ontfaen.
115[regelnummer]
Ic hope hi mijns ontfermen sal,
Als hi weet mijn ongheval;
Oft wi nemen voert onse vaert
Te
vrouwen Hildegaerden waert,
Conincs Karels wijf van Vrancrike;
120[regelnummer]
Ic hebbe horen segghen, sekerlike,
Dat si hoevesch es ende fijn
Lieden die verdreven sijn.
|
|
Auteursrechtvrij