De veldwachter van Laterveer

XVI.
Op de Kloosterbrug.

Toen Jan Stakkers afscheid genomen had van zijn vriend Arend, sloeg de dorpsklok juist tien uren. Jan hoorde de klok wel slaan, maar of het negen of tien uren was, of elf, hij wist het niet, en het kon hem ook niemendal schelen, want hij dacht er niet eens over, of hij naar huis zou gaan, ja of neen, en welken weg hij zou kiezen maakte ook geen punt van overlegging uit. Hij dacht aan niets, dan alleen aan den man, die te Stoppelbeek scheen gekomen te zijn,

[p. 109]

om vloek te brengen over hem en over allen, die hem dierbaar waren. Nu en dan stond hij stil, en dan riep hij met een onbeschrijfelijke woede en wraakzucht: ‘O, als ik nu dien kerel nog eens weer te pakken krijg, dan zal ik hem....’ De opgewondenheid en drift van Jan Stakkers waren te grooter, daar hij straks, tegen zijn gewoonte, een paar glazen brandewijn had gedronken. Op weinige schreden afstands van de Kloosterbrug staat Jan plotseling stil.

‘Dat is hij!’ riep de jongeling, waarop hij een langgerekt: ha! liet volgen.

Het was inderdaad Stuifhemel, die van de andere zijde de brug opkwam.

Stuifhemel, opgetogen van blijdschap over zijn schitterend succes bij die rijke juffer, huppelde over den weg, en floot, al zwaaiende met de paraplu, zijn mooiste deuntjes.

Aan die deuntjes had Jan zijn vijand herkend.

Bijna op het midden van de brug ontmoetten zij elkander.

De fel beleedigde jongeling heeft geen plan twist te zoeken, want de maat is bij hem volgemeten en loopt over; hij zal zonder veel omstandigheden den ellendeling aangrijpen en afstraffen.

Jan Stakkers bleef staan.

Dat staan blijven van dien persoon daar midden op de brug trok de aandacht van Stuifhemel en stemde hem niet plezierig. Die persoon daar, - wie het was, wist hij niet, -maar hij scheen iets van hem te willen hebben, want hij wachtte hem klaarblijkelijk op, Maar Stuifhemel stapte toch moedig door tot op het oogenblik, dat hij Jan Stakkers herkende. Toen werd hij toch wezenlijk verschrikt, want een

[p. 110]

bang voorgevoel zei hem, dat hij op dezen dag van dien knaap niet veel goeds te wachten had. Hij klemde werktuiglijk zijn paraplu vaster in de vuist, om zich daarmee in geval van nood te kunnen verdedigen, en wilde met een eenvoudig: ‘goeden avond’ doorstappen, toen Jan Stakkers hem in den weg trad, en met een holle dreigende stem hem toeduwde: ‘Neen, ditmaal kom je er zoo gemakkelijk niet af, ellendeling!’

‘Wat wil je toch van mij? stamelde Stuifhemel.

‘Ik wil je het loon toedienen voor je beestachtige kunstenarijen.’

Met deze woorden heeft de sterke boerenknaap den doodelijk ontstelden Stuifhemel bij de keel gegrepen.

‘Duivelsche jongen, laat mij los!’

‘Neen, ik laat je niet los,’ zegt Jan met gedempte stem, en drong zijnen vijand achterwaarts, totdat hij hem tegen de leuning van de brug smakte.

‘Mijn God! schei toch uit,’ kermde Stuifhemel; ‘wat heb ik je toch gedaan?’

‘Mij niets....’ ‘Wat? Zul je mij met de paraplu slaan? - hier dat ding! - hier zeg ik.... Klet, daar ligt ze!’

En nadat hij met deze woorden de paraplu over de lenning heeft geslingerd, mompelt Jan op verschrikkelijken toon: ‘En nu jij zelf!’

En meteen zich snel bukkende, grijpt hij Stuifhemel ann, met het plan om hem over de leuning heen to werpen.

‘Moord! moord!’ schreeuwt Stuifhemel

‘Ja, ja, brul jij maar toe! Je zult er in!’

[p. 111]

‘Help! moord!’ kermt Stuifhemel weer.

‘Je zult er in! Je zult verzopen worden als een dolle hond.’

En nog éen ruk, een duw, - en Stuifhemel, achterover over de leuning liggende, kan zijn evenwicht niet herstellen, en stort met een ijselijken gil in het water neer. ‘Dat heb je er van! zei Jan Stakkers, raapte zijn pet van den grond, en ging met gejaagde schreden de brug af, terwijl hij het noodgeschrei van zijnen vijand al flauwer en flauwer hoorde.

Het kanaal was daar op de hoogte van de Kloosterbrug vrij diep, en Stuifhemel, die niet kon zwemmen, verkeerde dus in het grootste gevaar. Reeds zonk hij weg in de diepte, toen een tweetal personen kwamen aansnellen. De voorste, iemand in vrouwenkleren, ging dadelijk over de leuning der brug hangen, en poogde met zijn blik de duisternis te doorboren, of hij soms nog eenige beweging in het water mocht ontdekken.

‘Ja, ja,’ roept hij tot den anderen persoon, die hem op zijne schreden volgt, ‘het moet hier zijn.... er moet iemand in het water gevallen zijn, ik heb daar straks nog van dezen kant het noodgeschrei hooren komen, ja, het plassen van het water bespeurd. Daar, daar zie ik weer beweging in het water. Weg met die vodden, help mij toch van dat ellendige pak af!’ En met forschc rukken trok en scheurde onze Andries de kleeren af, die hem in het zwemmen zou-

[p. 112]

den belemmeren, begaf zich toen onmiddellijk te water, en zwom in de richting, waar hij straks eenige beweging bespeurd had. Daar dook hij onder, en zocht, en zocht nogmaals, en ja, daar stoot hij tegen een lichaam, dat echter reeds bewegingloos was. Nog éene poging en het gelukt hem den drenkeling te grijpen, en nu met alle inspanning van krachten weer voortzwemmende sleept hij den ongelukkige aan den oever.

‘'k Geloof, dat wij te laat gekomen zijn,’ sprak de veldwachter op somberen toon.

‘Laat ons zien!’ riep de dokter en knielde bij den drenkeling neer. ‘Het is Stuifhemel.’

‘O, dat komt van die vervloekte grappen!’ gromde Andries.

‘Stil nu, Andries; vloek en grom nu niet, maar laat ons zien, of wij de levensgeesten weer kunnen opwekken.’

‘Ziet ge dan niet? - de man is dood.... het is verschrikkelijk!’

‘Neen, ik heb goeden moed; wacht maar. Juist - houd hem zoo. - Zoo.... ja, ik voel zijn pols nog; het leven is er nog niet uit.’

‘Zou het wezenlijk waar zijn?’

‘Ja, ja, wij redden het - ziet ge wel?.... Hij leeft nog - hij is behouden!’

‘Nu nog éen oogenblikje, en dan dragen wij hem te zamen naar mijn huis.’

Inderdaad, het gelukte dokter Hessels door zijne ijverige pogingen den drenkeling weer in het leven terug te roepen, en spoedig daarna werd Stuifhemel door de beide mannen

[p. 113]

naar des dokters huis gedragen, waar hij weldra tot het volle bewustzijn terugkwam, en verder behoorlijk verpleegd werd.