Arnold van Rummen

[p. IV]

[Tweede deel]

Met vonkelende oogen en het blanke zwaerd in devuist geklemd, stonden zy op de tinne van hun burgtslot.

[p. 5]

V.
Een gelukkig huwlykspaer.

[p. 7]

V.
Een gelukkig Huwlykspaer.

Wat is my leed en tegenspoed,
Aen myn geliefdens zy?
My is het lief en 't lyden zoet,
Als zy die deelt met my.
Cowper.

Gerustgesteld door deze zoo schielyk behaelde en glansryke overwinning, nam Arnold nu de noodige maetregelen ter handhaving van zyn herstelde gezag, zoo door de benoeming van nieuwe overheden, als het versterken der bezettingen langs de grenzen. Ter besparing van nuttelooze uitga-

[p. 8]

ven, werd een gedeelte der pas aengeworven legermagt naer de haerdsteden terug gezonden, en het beschikbaer overschot meestal gebezigd tot de herstelling der vestingwerken, kasteelen en sloten, welke meest beschadigd waren by de herhaelde invallen der vyandelyke benden.

Te midden van het zaligste huiselyk en huwelyks-genot, by zyne beminde en verheugde Elisabeth, vergat de voorzichtige graef geenszins, ook zyne eigene verblyfplaets, zyn groot en schoon vaderlyk kasteel met byzondere zorg te doen versterken, ja te herscheppen tot een geducht fort, welk, in tyd van nood, eene veilige en belangryke standplaets konde aenbieden.

Met zyne verstandige en krygskundige gemalin, ontwierp hy het plan der noodige verbeteringen voor hun gravenslot, en samen waekten zy, dat dezelve met de stipste nauwkeurigheid wierden aengebragt.

Wat gelukkige uren sleten zy nu in den schoot der tevredenheid, in 't genot hunner zoo teedere en opregte liefde! Hoe zwol hun boezem van zoete geneugten en zalige vernoegdheid, als ze beiden, arm in arm gestrengeld, hunne zoo prachtvol aengelegde en bloeijende tuinen en boomgaerden minnekozend doorwandelden!

Als hy haer de lievelings-plekjes aenwees, die zoden rustbankjes onder 't wilgenlommer, aen den rand des grooten vyvers, waer hy als kind zoo veel aengename dagen doorbragt, toen hy, in gezelschap zyns edelen en braven vaders, wier

[p. 9]

hoop en trotsch hy was, zyn vermaek schiep in het zien spartelen der glimmende gond- en zilvervischkens. Die fraeije priëelen op den top des bloemheuvels, en door looverende wyngaerdranken omslingerd, waerin hy zoo dikwerf, gezeten op den schoot zyner liefderyke moeder, de malsche druiventrossen plukte, welke hy deelde met zyne eenige en aengebedene zuster Maria. Die koel beschaduwde paviljoenen, nu de getuigen van een niet minder rein en hemelsch gevoel, van datgene welk God den mensch boven den engel schonk: de weldadig heilige huwelyksliefde. Diezelfde zitbanken, waerop hy als kind en knaep voorthuppelde, deze waren thans de vertrouwelingen van die innig hartelyke gesprekken, slechts aen man en vrouw bekend, en waerby hunne zielen zich vereenigden en samensmolten, even gelyk de geuren der roozen en violetten, die zich als een balsemend reukwerk daer rond hen verspreidden.

Ja, nu genoot de fiere Elisabeth haer volle geluk; nu zag zy de algeheele verwezenlyking harer bloemryke jeugddroomen.. In Arnold vond zy 't waerdig voorwerp van heur opregte liefde; in de gravenkroon, de voldoening harer edele roemzucht... Met wat reinen wellust spiegelde zy hare blikken dan in de zynen; hoe teeder omstrengelde zy den geliefden man met hare lelieblanke armen, en drukte hem aen heuren kloppenden boezem, by 't herhalen der korte, doch zaligheidsvolle woorden: ‘Myn Arnold.’.......

Doch niet immer sleet men den tyd met minne-

[p. 10]

kozen. De aengelegenheden des graefschaps, de staetkundige betrekkingen met de bondgenooten, en vooral de behoorlyke versterking hunner steden en burgten, vereischten een nauwkeurig opzigt en aenhoudende zorgen, welke getrouw gedeeld werden door de verstandige en werkzame gravin.

By afwisseling, vond de gelukkige echtgenoot zyn grootste genoegen in 't voldoen van den weetlust zyner gemalinne, opzigtens de geschiedenis van het land, waer zy werd opgevoed, en waerover zy thans den schepter hield. Alvorens Arnold in persoon te kennen, had zy reeds eene voorliefde tot dat oud vermaerde Loon, van welks voornaemste merkwaerdigheden men haer, in het adelyke stift te Herckenrode, zoo dikwyls onderhouden had. Met gretigheid luisterde zy steeds naer 't verhael der roemryke krygsbedryven en zonderlinge lotgevallen van Arnold's voorgeslacht, en van hunne gevoerde oorlogen tegen de naburige staten.

Het was gedurende een dier lagchend heldere zomerdagen, waerop zy beide, reeds vroegtydig, in hun geliefkoosd en belommerd priëel zaten, welks verheven ligging een wyd en bekoorlyk uitzigt over de schilderachtige omstreken schonk, dat Arnold eene sedert lang gedane belofte vervulde, en zyner beminde voorlezing deed eener geschiedenis, die nog versch in 't geheugen lag, welke de vaders aen hunne kinderen vertelden, ter korting der donkere winteravonden, en waerin

[p. 11]

ook zyne bloedverwanten eene belangryke rol gespeeld hadden.

Onderwyl Elisabeth zich bereidde, op een kostbaren gordel hun vereenigd blazoen in gouddraed te borduren, begon hy zyn verhael in dezer voegen:

- ‘De geschiedenis, welke ik u heden zal medeelen, myne waerdste, is in Luikerland voorgevallen, en een tegenhanger van dien in den beginne zoo belachlyken twist wegens het rooven van een stuk hoornvee, die naderhand in eenen vreeslyken stryd ontaerdde, en, onder den naem van koe-oorlog, eindelyk meer dan 15000 menschenlevens vernielde; zoo als gy u ongetwyfeld herinnert uit myn verhael der vorige week.

De partytwisten en oorlogen der Awans en Waroux zullen u een nieuwe schets geven van de hatelyke en gevaerlyke vooroordeelen des voorgaenden tydvaks, welke, helaes! tegenwoordig nog niet geheel en al zyn uitgeroeid by onze adelyke geslachten. Het is de ontwikkeling eener vreeslyke vendetta of erfelyke wraekneming, over een schynbaer nietig geschil ontstaen, tusschen twee byzondere persoonen, hoofden van beroemde huizen, en welke, aengevuerd door de overdrevene eerzucht van styfhoofdige en hoogmoedige bloedverwanten en vrienden, zich allengs als eene loopende vlam verspreidde door al de wederzydsche familien in het prinsdom Luik, ja tot derzelver takken in ons graefschap Loon.

[p. 12]

Gedurende vyf-en-veertig jaren verontrustten die beklagenswaerdige vete en droeve verdeeldheden de beide staten, en besproeiden vooral het Luikerland met het bloed zyner edelste kinderen en getrouwste onderdanen. In het laetste der vorige eeuw, ten jare 1297, begonnen, eindigden die noodlottige oorlogen slechts omstreeks het tydstip myner geboorte, in 't jaer 1335; na, tydens een veertigtal jaren, aen meer dan 30000 ridders en schildknapen het leven gekost te hebben. Ik zal u derzelver beknopt verhael voorlezen uit een handschrift van myn zaligen vader, die er ooggetuige van was; hetzelve is getiteld: