Logo DBNL
Arnold van Rummen (1847)

Arnold van Rummen

(1847)–Caspar Hendrik van Boekel–rechtenstatus Auteursrechtvrij

Vorige Volgende

II.
Rummen.

II.
Rummen.

Maer grootscher toch, dan al die prael der vreemden,
Ons vruchtbaer veld, ons hof en lustwarand,
En 't slingrend beekje in bloembezaeide beemden,
Zoo schildrend schoon in 't dierbaer vaderland.
V. Bl.
Là voit-on grande noblesse de bannières et de pennons.
Froissart.

Het schoonste en vruchtbaerste oord van het graefschap Loon strekte zich uit langs den schilderachtigen boord der rivier de Maes, nog hedendaegs zoo gaerne bezocht door de beminnaers van bekoorlyke natuer-tafereelen.

Hier weiden de vette runderen en melkkoeijen,

schier geheel en al verdoken in het langscheutige en malsche gras der afdalende beemden en uiterwaerden, elk wintergetyde zoo weldadig bevrucht door het mestende slib des overspoelenden vloeds, welks zoete stroomen des zomers het vee tot bad en drinkplaets dienen.

Wat hooger op den oever pryken de regelmatig beploegde bouwlanden, ieder jaer overdekt met de goudgele rogge-en gersthalmen, afgewisseld door welig groene klavervelden en geurig bloeijende boekweit-akkers, te welker midden de eenvoudige doch zindelyke landhoeven, met hunne stroodaken, zich verschuilen tusschen 't lommer van hoogstammige fruitboomen, waer achter de moeshoven omringd zyn door sierlyk gesneden taxis of slingerende beuk-en doornhagen.

Een lief en aengenaem zigt geniet de visscher, die reeds vóor dag en dauw, met zyn net of hengelroede zich maeswaerts begeeft, ter vangst eener zode zoeten baers, snoek of brasem. Als hy, rustig nêergezeten tusschen de digte wilgenstruiken, die den geheelen maesoever van weêrszyden als een groen lint omzoomen, by de eerstdoorbrekende morgenschemering de rivierstroomen kleurig verguld ziet afgolven, wyl de ontwaekte visschen al spartelend hun aes komen zoeken in het lis en vlotriet, waerboven de water-lelien hare witte kelken, als reukvazen, verheffen.

Dan ziet hy, landwaerts op, het meer en meer verhelderend daglicht allengs den nachtsluijer ligten van die eerst zoo donkere voorwerpen, en

het treffendste natuertooneel ontvouwt zich trapswyze aen zyne gretige blikken.

Die lange eikendreven en breede boomgaerds vormen dan, als 't ware, een uitgestrekt kruingewelf, met kleurige bloesems, als loofwerk, doorschilderd, onder welker schaduw de pachthoeven, gelyk landschappen die op het doek zouden herleven, hunne wyde poortdeuren openen, waeruit de gelukkige buitenlieden met hunne karren, ploegen en paerden al zingend veldwaerts trekken; terwyl op den achtergrond, langs de donkere dennenbosschen, de herders hunne uitgeruste kudden voortdryven naer de onafzienbare, purpervale heidevlakten.

Maer nog schooner en verrukkelyker, bovenal voor den gevoeligen beschouwer, voor den dichter, wordt die aenblik, als, na een benauwenden zomerdag, de koele avond verfrisschend op het aerryk nederdaelt, en de laetste stralen der westwaerts zinkende zonne nog ontgloeijend terugkaetsen naer den heuveligen, oostelyken overkant. Daer beschouwt men dan de slangende landouwen der twee oude hertogdommen Gulick en Kleef, gelyk eene golvende vuerzee, waertusschen de tallooze steden, dorpen en kasteelen zooveel verspreide eilandjes schynen; terwyl aen den horizont het breede en trotsche Zwartwald, als een ontzaglyk reuzengebergte, fantastisch zich afteekent tegen den effen blauwen hemel, langs welks transen de zilveren maenschyf statig komt opdryven en zich spiegelen in de kalmvlietende Maes.........

Langs deze zoo bekoorlyke oostzyde, werden de grenzen van 't graefschap Loon beschermd, tegen de van den overkant liggende vestingen Maestricht en Ruremonde, door de versterkte stadjes Stockheim, Maeseyck en Thorn. Wat lager af, tegen Venloo, was het verdedigd door eene menigte groote kasteelen en sloten, waer van die te Kessel, Blitterswyck en Geisteren thans nog bestaen, en welker heeren, vazallen der graven, in tyd van oorlog eene geregelde bezetting trokken uit hunne onderhoorige pachters en laeten, ja dikwerf zelfs, door hunne uitvallen, den vyand magtig veel afbreuk deden. Meer binnenwaerts, in die zelfde streek, vond men onderscheidene welvarende vlekken en dorpen, waeronder vooral het stadje Weert, Maesbree, Horst, Mierloo en Venray in aenmerking kwamen.

Intusschen was ook het zuidwestelyke deel van het loonsche grondgebied hoogstbelangryk, zoo wel door deszelfs natuerlyken rykdom, als door de prachtvolle en hechte sloten en burgten, welke men aldaer aentrof.

Wildryke bosschen van massieve eiken en beukenboomen wisselden er de tarwe- en koolzaedakkers af. De meer zwarte aerdsoort leverde er eenen overvloed van de beste granen en vruchten op, en ook de hop tierde daer welig langs de fruithoven der groote en welgebouwde pachthoven.

De steden St-Truijen, Loon, Hasselt en Herck prykten hier te midden eener aeneenschakeling van heerlykheden en vryheden, van kasteelen en

lusthuizen, omgord door vruchtbare, en meestal zeer uitgestrekte landgoederen.

In dit gewest, halverwege St-Truijen en de oud beroemde brabandsche stad Diest, ligt een zeer fraei dorp, Rummen genaemd, tegenwoordig tot het arrondissement Leuven gehoorende. In het tydvak onzer geschiedenis was dit dorp een open stadje met een vryheerlyk kasteel, welks bezitters het regt hadden munt te slaen. Het grondgebied dezer plaets is ongetwyfeld wel het meest historieke van geheel het graefschap Loon, en tevens het belangrykste voor den verderen loop van ons verhael.

Volgens de geloofwaerdigste schryvers, komt de naem Rummen voort van een oud legerkamp, welk de befaemde romeinsche veldheer Julius Caesar, tydens de verovering van Belgie's Gallie, hier neêrsloeg. Dit gevoelen wordt bevestigd door den naem Roomenveld, nog hedendaegs gebezigd ter aenduiding eener welige vlakte, in den omtrek dier plaets, welker midden doorspoeld is door de Cicindria, of Melterbeek, en een anderen waterloop, de Roomenbeek geheten, terwyl derzelver gelegenheid thans nog al de vereischten aenbiedt ter vorming van een geschikt kamp. Ook bestaen er nog onderscheidene oude munten, te Rummen geslagen, en welke tot opschrift dragen: Moneta nova Romanorum, benevens enkele gedenkpenningen, met het randschrift: Moneta franc. d., welke laetste aldaer waerschynlyk geslagen werden tot herinnering der vereenigde Franken en Saliers, die eertyds in Rummen en deszelfs omstreken hun voornaemste hoofd-

verblyf gevestigd hadden, en welligt ook hier de beroemde salische wetten samenstelden, die niet alleen de grondslag waren van het eerste wetboek van Karel den Grooten, maer tevens tot een eeuwig bewysstuk dienen van den edelen oorsprong en de vermaerde oudheid onzer schoone en woordryke moedertael(6). Deze voor ons zoo gewigtige geschiedkundige daedzaek wordt ons verzekerd door de getuigenis van den vermaerden kronykschryver Wendelinus, geboren te Herck, in 't graefschap Loon, ten jare 1580, en die tevens als een der uitmuntendste meet- en sterrekundigen der XVIe eeuw staet aengeteekend. De diepgeleerde priester Mantelius, insgelyks geboortig van de Maesoevers, en een der getrouwste geschiedboekers, voegt hier nog by, ‘dat vroeger de stad Rummen meer dan vier uren omkreits had, en wel waerdig was te dienen tot verblyfplaets des graven van Loon(7). Behalve het schoone en sterke slot der vryheeren van Rummen, ten allen tyde door 't volk het gravenkasteel genaemd, dewyl het meeste deel der loonsche graven een gedeelte des jaers aldaer doorbragten, vind men er nog het kasteel van Horion en dat van Vreundt; benevens de oude abdy van Orienten, omringd door boerderyen met vruchtbare landouwen.

Dit zoo belangryk geestelyke gesticht voor vrouwen, en onder welks adelyke abdessen wy Margaretha van Oostenryk, nicht van keizer Maximiliaen, aentreffen, wordt door geen enkel geschiedschryver opgenoemd. Hetzelve is gebouwd ten jare 1254

door Arnold VII, graef van Loon, naer 't voorbeeld dergene van Averbode, eene eeuw vroeger gesticht door zynen overgrootvader. Het oude muntpaleis en de gothieke kerk, met hare trotsche praelgraven, verhieven zich te midden der stad.

De heerlykheid Rummen was eene der oudste van Hesbaeijen, en schynt reeds te dagteekenen van het glansryke tydvak der frankische heerschappy. By de oprigting van het graefschap Loon, door Karel den Grooten, werd zy mede begrepen onder 't gebied van graef Ogier van Ardennen, die, zoowel als de meesten zyner opvolgers, hun geliefkoosd zomerverblyf kwamen vestigen op deszelfs fraei en aengenaem gelegen kasteel, waerin zy eene graeflyke geregtszael, sala oisterca, bezaten, welke naderhand door graef Geeraerd naer Curingen werd verplaetst.

Reeds vóor de helft der XIIIe eeuw, vinden wy, als heer van Rummen, den edelen Willem van Monferrant, wiens zoon Adam in den echt trad met Elisabeth, eenige dochter van Arnold, heer van Oerle.

Door dit huwelyk verkreeg heer Adam de heerlykheid Oerle ten erfschat, welker titel zyne nakomelingen by dien van Rummen voegden met dezer vereenigde wapens, zynde: een zwarte leeuw op een zilveren veld, met rood bekroond.

Zyn zoon Jan, heer van Rummen, Oerle en Velroux, stond in groot aenzien by den hertog van Braband, en tevens aen 't hof van den loonschen graef Lodewyk III, waer zyn oudste zoon Willem

schildknaep werd, in dienst van 's graven zuster, de schoone weduwe Van Wesemael, met wie hy, zoo als ons reeds bekend is, later in huwelyk trad. Uit dit vorstelyk echtverbond sproot onze held Arnold van Rummen, die, by testament van zynen oom, graef Lodewyk, ten jare 1331, den vollen eigendom verkreeg van 't burgtslot Rummen en al deszelfs onderhoorige vazallen, waerover hy diensvolgens als vryheer gebood.

Arnold, dien wy reeds jeugdig als dapper krygsman in Luikerland bewonderden, was tevens een braef en vroom ridder, bezield door eene edele eerzucht, maer vooral door eene warme, vaderlandsliefde. By eene ryzige en welgemaekte gestalte met bevallig, innemend gelaet, voegde hy de verhevenste eigenschappen eener grootmoedige ziel. Hy gevoelde dat het koningsbloed door zyne aderen vloeide. Nimmer had hy eene beleediging straffeloos geduld, vooral niet van de overmoedige Luikenaers, die steeds zulke roofzuchtige blikken wierpen op het bezit zyner voorvaders, en wier prins Adolf hy, als trouwe bondgenoot, zoo moedvol herstelde op zyn bisschoppelyken zetel. Doch ook bezat nog geen enkel heer van Rummen in zulke hooge mate de verknochtheid der vazallen, den eerbied en de liefde der pachters en laeten. Hoe jeugdig nog, was hy toch door allen bemind als hun meester en hun vader; want, ridderlyk van inborst, bleef hy de ware volksvriend, de vyand van verslaving en verbastering, de verdediger der onafhankelykheid van hun aller

vaderland. Zyne onderdanen waren zyne broeders; iedereen deed hy wel, volgens zyn vermogen, en ook geen enkel telde men, die, des noodig, zoude geaerzeld hebben zyn goed en bloed voor heer Arnold ten pande te stellen.

Gelyk voorheen zyn dappere vader, had hy van kindsgebeente af zich vlytig geoefend, zoowel in de talen en wetenschappen, als in den wapenhandel en de krygskunst. In menige spiegelgevechten en steekspelen overtrof hy reeds de ervarendste en behendigste ridders; en ofschoon nog met den lenteblos op de wangen, bezat hy meer dan éénen gordel, waerop de hand der bekroonende schoone zynen naem als overwinnaer van het toernooi geborduerd had.

Al spoedig verspreidde de faem zyne uitstekende hoedanigheden, met zyne krygsbedryven, tot in al de omringende vorstenhoven, waer men den naem van heer Arnold van Rummen met eerbied en bewondering aenhaelde als het voorbeeld der jonge ridders, en hem dikwyls de hooge eer bewees, by openbare plegtigheden zyn persoon ten feest en spel te noodigen.

Deze zyne verschillende pleiziertogten naer Gulick en Gelder, Braband en Henegouwe, waer hy steeds op den eersten rang schitterde, schonken hem meermaels de gunstige gelegenheid, opgemerkt te worden door voorname adelyke, ja zelfs door vorstelyke jonkvrouwen, die ongetwyfeld de hulde des bevalligen ridders wel in dank aenvaerd zouden hebben. Maer nog geene enkele, hoe

beminlyk van persoon, hoe aenlokkelyk door rang en fortuin, hadden in Arnold's boezem het liefdevuer kunnen ontvonken. De onafhankelyke vryheid, het woelige jongmansleven en 't ridderspel bekoorden alleen zyn edel en roemzuchtig hart. De genegenheid zyner onderdanen was zyn zoetste en streelendste genoegen.

Niet lang zou hy echter blyven zegepralen over dat heilig gevoel, door Godes liefderyke hand allen mensch ingeschapen, en welk zich in de kloppende borst des jongelings ontwikkelt, zoodra het beeld der vrouwe, wier ziel als simpathetisch met de zyne samensmelt, eenklaps zyne ontroerde blikken treft, geheel zyne verbeelding ontgloeit en zyn inwendig aenzyn, als 't ware, herschept. Als hy zich geroepen voelt tot een nieuw leven, welks vreugdverschiet hy met verrukking beschouwt, gelyk de wandelaer, die, na een langdurenden winter, op den bloemenboord eener zachtmurmelende beek zich badend in de verkwikkende stralen der maegdelyke lentezon, de nieuw ontwaekte natuer prachtvol en geurig aen zyne voeten ziet uitgespreid.............

Deze herschepping moest ook Arnold weldra ondervinden, en zulks by eene gelegenheid, welke over het lot zyns levens geheel en al besliste. -

Lodewyk van Maele was zynen franschgezinden vader Louis de Nevers opgevolgd als graef van Vlaenderen. Hoe gaerne de nyvere Gentenaers hun jeugdigen prins wenschten vereenigd te zien aen eene koningstelg, dochter huns bondgenoots

Eduard, koning van Engeland, die de fabrieken en den koophandel der Vlamingen begunstigde en beschermde, verwierp Lodewyk dit schitterend echtverbond, en huwde hy Magaretha, tweede dochter van Jan III, hertog van Braband, wier broeder Wenceslaus alstoen regeerde en gedwongen werd, by gebrek aen bruidschat voor zyne zuster, Antwerpen en Mechelen aen den graef van Vlaenderen af te staen.

Het was ter gelegenheid der echtverbindtenis van dien Lodewyk, die later de heillooze voetstappen zyns vader volgde en der Vlamen goed en bloed verkwistte, dat de stad Gent de plegtigste en schitterendste feesten aenrigtte, waerby een groot toernooispel, van welks ongehoorden luister men in Vlaenderen de wedergade nog nooit gezien zou hebben.

Immers, niet alleen de talryke hofjonkers des graven, benevens de voornaemste heeren uit Vlaenderen moesten hieraen deel nemen, maer ook naer de meeste naburige staten werden er boden afgezonden, ter uitnoodiging der verschillende vorsten met hunne befaemdste ridders en kampvechters, die allen met aendrift dezen prinselyken oproep beantwoordden.

Ook Arnold van Rummen, de beroemde krygsman en toernooijer, voldeed gretig aen Lodewyk's vleijend verzoek; en hoezeer de netelige omstandigheden zyns vaderlands, welks wettig vorst en verdediger hy thans geworden was, en de zware last, welke de gravenkroon medebragt, voorzeker

van hem vereischten zoo spoedig mogelyk krachtdadige maetregelen te nemen, en de jeugdige vermaken en ridderlyke feesten vaerwel te zeggen, ondernam hy evenwel de reis naer Vlaenderen; doch met het hoofddoel, Lodewyk over te halen in zyn belang tegen de magtige Luikenaers, wier overheersching hy welhaest zoo moedig zoude bestryden.

Omringd door eenen stoet van dappere vazallen en edele ridders, deed hy, den avond vóor den dag der plegtigheid van het groote steekspel, zyne intrede binnen de stad Gent.

Hier vond hy alles vol leven en beweging, en groot en klein, oud en jong bezig met de toebereidselen, door de schepenen der vrye keure bevolen, ter verluistering der plegtige intrede van Vlaenderen's nieuwe gravin.

Het meestedeel der Iusthuizen in den omtrek der stad, zoowel als de voornaemste afspanningen en logementen, waren als vervuld met aenzienlyke gasten en vreemdelingen. By velen der gegoede burgers, ten dien tyde nog al talryk door den bloei van nyverheid en koophandel, vond men de logeerkamers letterlyk opgepropt, door den ongemeenen toevloed van bloedverwanten en vrienden, die uit Braband, Henegouwe en Holland als om stryd kwamen afgestroomd, om getuige te wezen, vooral van dat zoo glansryk aengekondigd ridderspel, waerby tevens verschillende volksfeesten en vermakelykheden moesten plaets hebben.

Niet zonder veel moeiten, hadde Arnold met zyn

gevolg eene geschikte huisvesting gevonden in Lodewyk's hoofdstad, ware hy niet voorop verzekerd geweest, die aen te treffen in het trotsche gravenkasteel, waer hy zynen intrek nam in de voor hem bereide zalen en vertrekken, onderwyl de schildknapen en dienstboden de paerden en wapenrustingen verzorgden en behoorlyk plaetsten in de ruime stallen en koetshuizen. -

Den volgenden ochtend zag men op de breede Vrydagmerkt te Gent een ongewoon en levendig, doch tevens zeer bekoorlyk tooneel.

Een groot en verheven amphiteater, van alle zyden versierd met wapperende vaendels, groeijende boomplanten en bloeijende bloemstruiken, stond opgeslagen langs de noordzyde dier vermaerde, historieke volksplaets. Deze stellaedje was afgedeeld in drie wyde ruimten, waervan de middelste, behangen met goud- en zilverlaken, waerboven de gravenkroon prykte, voorzien was met prachtige rustbanken, bestemd tot zitplaetsen voor het vorstelyk huwlykspaer en hunne doorluchtige bloedverwanten. De beide anderen waren ingerigt voor een aental der aenzienlykste genoodigden, die geen deel zouden nemen aen het toernooi.

Van de beide zyden dezer troonswyze gebouwde stelling, liep eene soort van omheining met dikke koorden, welke, aen de overzyde der markt zich weder vereenigende, een eironden cirkel vormden, bestemd voor de kampplaets. Een overvloed van mullig zand bedekte de opervlakte van dit lang-

werpig rond, opdat ruiter noch paerd, by onvoorzienen val, zich niet mogten kwetsen. Deze afsluiting diende zoowel om de nieuwsgierige toeschouwers te verhinderen binnen de renbaen, of het kryt, te dringen, als om de paerden in hunnen loop te beteugelen. Dezelve werd langs wêerskanten bewaekt door gewapende soldeniers, terwyl de stadstrompetters en graeflyke wapenherouten aenhoudend heên en weder draefden, ter handhaving der goede orde en tevens om te zorgen, dat elk der genoodigden op zyne bestemde plaets zitting name.

Lang vóor den opgang der schitterende meizon, stroomde het buitenvolk door alle poorten binnen, en niet alleen de vrydagmerkt, maer al de aenpalende straten en pleinen waren als zwart bezaeid met vreemden en stedelingen. Langs de stoepen en vensterramen, tot zelfs op de luifdaken der huizen, rond geheel de merkt zag men niets dan menschenhoofden met starende oogen, waertusschen hier en daer vlottende vlaggen en wimpels, dichten, gelukwenschen en jaerschriften.

Reeds gedurende een viertal uren, stond de menigte met ongeduld te wachten op den aenvang van het steekspel, waertoe nog geen enkel ridder kwam opdagen; iets wat byzonder voordeelig was voor de goochelaers en poetsemakers, die op hunne tafels en stoelen druk bezig waren de verwonderlykste toeren uit te werken, te springen en dansen, om aldus de gapende landlieden het geld uit de beurs te kloppen.

Na lang en vervelend toevens, ging er eindelyk

een luid gejuich onder het volk op. Het fanfarengeschal wedergalmde, en aller blikken vestigden zich naer den hoek der Langemuntstraet, waerlangs de trotsche hofstoet kwam aengereden. De wapenkoning van Vlaenderen opende denzelven met twee herauten, voorafgereden door fraei gekleede trompetters, waerna onmiddelyk Lodewyk met zyne jeugdige bruid Margaretha, gezeten op twee hagelwitte hakkeneijen, op welker ryke deklakens men de vereenigde wapens van Vlaenderen en Braband zag, overtogen door eene gouden gravenkroon, schitterend van paerlen en diamanten. Het vorstelyk paer was omringd door een luisterryk gevolg van prachtig uitgedoschte hovelingen, ridders en adelyke jonkvrouwen, op huppelende paerden met fluweelen dekkleeden.

Hierachter volgden, in ryen van vieren, op hunne forsche strydhengsten, de talryke edele kampvechters, verzeld van hunne schildknapen en wapenknechten.

Men zou gezegd hebben eene sneeuwvlaeg van golvende pluimen, banieren en gordels, waeronder de glinsterende helmen, schilden en lansen, in den zonneschyn weêrkaetsend als flikkerende bliksemstralen, eenen betooverenden blik aenboden. De stoet werd besloten door de Gilden en talryke Neringen van Gent en Brugge, met ontplooide standaerts, vliegende vaendels en slaende trommels. Deze schaerden zich rond de omheining der renbaen, zoodra de graef met den ridderstoet waren binnen gereden.

Nadat de vorstelyke persoonen en hooge feestgenooten op de hun bestemde gestoelten hadden plaets genomen, vroeg de wapenkoning van elk mededingend stryder den gewoonlyken eed en gelofte, van geene bezweringen te zullen aenwenden en het paerd des tegenstryders niet te wonden, waerna de trompetten en krygsklaroenen begonnen te schallen, ter aenkondiging van 't begin des kampstryds en van het groote steekspel.

Afgedeeld in onderscheidene groepen, en behoorlyk beschermd door stalen schilden en helmen, met neêrgeslagen vizier, bevocht men elkander eerst met de lans, en dan met het zwaerd. Na iederen geëindigden aenval werden, onder het spelen der krygsmuziek, de namen der overwinnaers door de herouten met luider stemme uitgeroepen, en nauwkeurig aengeteekend door den wapenkoning van Vlaenderen.

Tegen den middag was dit pleit beslecht, en een twaeltal gelukkigen, aen wier hoofd de behendige Arnold van Rummen, genoten de eer der graeflyke gelukwensching, en ontvingen uit zyne hand elk eene kostbare wapenrusting, als prys huns heldenmoeds.

Doch hiermede was het groot toernooi nog niet afgeloopen. Aen die twaelf dapperen werd nu de uitvoering vergund van een pas opgekomen ridderspel, ‘de verwering van den gouddraed’ genaemd. Dwars over het renperk spande men eene stevige koord, met gouddraed omwonden. Van weêrszyden, op eenigen afstand, stonden zes

houten koppen op hooge staken, welke moesten verdedigd en veroverd worden. Hy, die er de meesten op zyne lans kon medevoeren, zou den hoogsten palm bekomen als eersten verwinnaer van geheel het toernooispel. Die gelukkige zou door de handen der schoone Elisabeth van Vlaenderen met de lauwerkroon getooid worden, en by 't avondmael aen den graeflyken disch plaets mogen nemen.

Aengespoord door zulke uitmuntende belooning, ontplooide het twaelftal, aen wier gordels de blauwe zyden linten, teekenen der eerste zegeprael, wuifden, al hunne kunst en behendigheid. Gedurende langer dan twee uren werden de houten koppen, in dit soort van werkdadig schaekspel, met ongemeene dapperheid betwist. Menige lans vloog te spaender en menig zwaerd sloeg bot op schild of harnas; meer dan éen ruiter stortte uit den zadel op 't oogenblik, dat hy meende het voorwerp van zyn moeijelyken wedren in triomf mede te voeren. De heeren van Audenaerde, van Ghistel, van Axpoel en Dixmude onderscheidden zich vooral in dezen belangryken kamp, en betwistten den prys zoo dapper, dat hun menigmael de luide toejuichingen te beurt vielen; ook onderscheiden fransche ridders kweten zich verdienstelyk van hunne taek. Het volk nam byzonder hehagen in deze hardnekkige en kunstmatige gevechten, die tevens de aenzienlyke vreemdelingen bovenmate verlustigden, en menige weddenschap werd gemaekt ten voor-of nadeele der dappere stryders.

Eindelyk waren al de staken ontbloot, en een vyftal houten koppen, verreweg het grootste aendeel eens enkelen kampioens, werden door Arnold van Rummen in zegeprael medegevoerd, onder het volksgejuich en 't vereenigd muziekgeschal. Met edelen eerbied bood hy zynen behaelden buit aen de schoone Elisabeth, die, met een bekoorlyk zoeten glimlach, den zoo bevalligen als stouten ridder geluk wenschte over zyn uitstekenden moed en behaelde overwinning, en hem de lauwerkroon op 't hoofd drukte. By deze plegtigheid ontmoetten zich hun beider blikken en, als een vuerstrael, drongen die van weêrszyden door tot in de ziel. Als aen den grond genageld, bleef Arnold gedurende eenige minuten in dezelfde houding, en verwyderde zich dan ontroerd en verward, terwyl een hoog rood zyne mannelyke wangen kleurde, welker gloed op Elisabeth's lelie-konen in een blosje scheen te weêrschitteren; want ook zy was getroffen door het schoone, welgevormde gelaet, door diengloeijenden oogslag des zegevierenden ridders, wiens naem van mond tot mond met bewondering by het volk werd uitgesproken.

Intusschen verkondden het vernieuwde geschal der fanfaren en de stem des wapenkonings het einde van dit belangvol en glansryke steekspel, en de prachtstoet trok in dezelfde orde, begeleid door de golvende volksmassa, naer 't Gravenkasteel, op ten Walle, alwaer bereids alles was ingerigt ter plegtige ontvangsten ter luisterryke viering van het feestelyke avondmael.

Niemand, voorzeker, wachtte met grooter ongeduld op het genot der bywooning van den graeflyken feestdisch, dan de gelukkige overwinnaer, de verrukte Arnold; immers hier ook zou hy van nieuws de hemelschoone Elisabeth mogen zien, in haer byzyn geplaetst zyn; welligt haer spreken en zyn eerste liefdegevoel in gloeijende woorden uitdrukken. Ja, toch was er iemand, die ook dezen stond met gretigheid te gemoed zag, en van tyd tot tyd hare donkere blikken op den zandlooper wierp, die in hare kamer naest den schouwlyst stond, als wilde zy dat uerwerk beschuldigen den loop der oogenblikken te vertragen.

Die tweede ongeduldige was Elisabeth van Vlaenderen, vurig verlangend naer de zoo gunstige gelegenheid om den dapperen en bevalligen ridder van Rummen aen het avondmael van naby te leeren kennen, ten einde ook over zyne inwendige gesteldheid, over zyne hoedanigheden van hart en geest te kunnen oordeelen.

Alvorens het vorstelyk en edel gezelschap derwaerts te volgen, zullen wy eerst onze lezers wat nader in kennis brengen met haer, die zulke gewigtige rol vervullen zal in de verdere ontwikkeling dezer geschiedenis.


Vorige Volgende

Over het gehele werk

plaatsen


Over dit hoofdstuk/artikel

plaatsen