Sturmfels

5 Mei.

Wolfram's bevrijding!

Ik kon aan niets anders denken.

Gisteren werd het lijk op plechtige wijze begraven. Ik volgde, en velen met mij. Wijd en zijd wisten de menschen, dat de vermoorde zijn leven voor eene goede zaak had gegeven.

De deelneming was groot. Zelfs de Generaal van Hoogheim had op het gemeentehuis den Schout daarover aangesproken en het lijk willen zien.

‘Is Generaal von Hompesch op het slot?’ vroeg Anna aan haar man.

‘Hij schijnt zijn ontslag te hebben genomen en dezen zomer op Hoogheim te zullen doorbrengen,’ antwoordde Ds. Balder. ‘Hij heeft familie over.’

‘Logeert Kolonel von Hompesch bij hem?’

[p. 274]

Balder keek mij aan.

‘Dat is de Generaal zelf.’

‘Is Hoogheim mooi?’ vroeg ik een poos later; ‘mag men in de bosschen wandelen?’

‘Wij zullen er heengaan,’ zeide Anna, ‘juist iets voor Margreet; zij zal genieten als zij weer boomen rond zich ziet.’

‘Zij kan er vanmiddag al een proefje van hebben, als zij terug wil wandelen,’ zeide Balder: ‘ik rijd het hek langs.’

Zoo ging ik er heen. Toen de boerenwagen uit het gezicht was, stapte ik, niet naar het park, maar naar het slot, een laag, maar tamelijk uitgestrekt gebouw.

Vele ramen staarden mij aan, toen ik de zes treden van het bordes beklom en den klopper liet neervallen.

‘Is de Generaal thuis?’ vroeg ik den bejaarden bediende, die opendeed. ‘Vraag hem of hij een oogenblik de dochter van Dr. Albrecht uit Sturmfels te woord wil staan.’

Ik zag niets van het kleine zijvertrek, waarin ik gelaten werd. Een duizeling overviel mij en ik moest mij aan een stoel vasthouden.

‘Juffer Albrecht uit Sturmfels?’....

De Generaal stond voor mij. Ik had hem niet hooren aankomen. Hij bood mij een stoel aan en ging zitten.

‘Agiteer u niet; ik heb tijd.’

Of het kwam door de vele schokken, in den laatsten tijd ondervonden, of het mijn angst was voor een weigerend antwoord, of het schroom was om openlijk voor den man, dien ik liefhad, in de bres te springen, weet ik niet. Geen woord wilde mij over de lippen, mijne tanden klapperden, mijne slapen sloegen....

De Generaal schelde en beval een glas water te brengen.

‘Wees rustig, mijn kind,’ vermaande hij. ‘Hebt gij iets te vragen, dat u moeilijk valt?’

Ik knikte. Ik kon nog niet spreken.

De Generaal opende eene binnendeur. ‘Ik kom aanstonds weer bij u terug,’ zeide hij vriendelijk.

Hij scheen iemand gewenkt te hebben. Ik keek op.....

Freule Georgiana kwam naar mij toe, deed mij neerzitten, nam mij hoed en doek af en liet mij drinken.

Ik vertelde haar het doel van mijne komst: haar oom te winnen voor Wolfram's belangen.

Zij kende hem, zij had hem meermalen gezien, had van hem gehoord. Wolfram een bedrieger? het was immers niet mogelijk? - Was zijne gelijkenis met den Vrijheer haar nooit opgevallen? - Als

[p. 275]

zij hem had gezien op het feest van den jongen Vrijheer, zouden zij en niemand hebben getwijfeld, en de Vrijvrouwe had dat begrepen, toen zij hem eigenhandig in het archief had opgesloten! - Ik vertelde haar van Martha's ontdekking van het litteeken op zijn arm; van Wolfram's grootmoedigheid om Bodo te sparen; van den haat der Vrijvrouwe, die haar zoon tegen hem had opgezet; van Wolfram's lijden en Wolfram's goed recht; van Baron Siegfried's voorliefde voor hem, van ons aller liefde en genegenheid. Ik behoefde niet meer naar woorden te zoeken; zij stroomden! Met horten en schokken, met herhalingen, - onzamenhangend, naar ik vrees, maar overweldigend, maar overtuigend, ik gevoelde dat ze van hart tot hart gingen. Ik zag het edel, zacht gelaat vóor mij beurtelings gloeien van verontwaardiging en verbleeken van sympathie, zag tranen in hare oogen.... Ik had mij voor haar neer laten glijden... Ik vertelde van Wolfram's veroordeeling; van het ontbreken van Wilbrant's getuigenis; van de onwaardige verdenking na Merlé's verdwijnen; van den nooddrang om andermaal de tusschenkomst van de Justitie in te roepen, voor Merlé te getuigen en Wilbrant te lokken en tot bekentenis te dwingen, om Wolfram te verlossen en hem zijne eer terug te geven en in zijn recht te herstellen!

Zij gaf mij een kus.

‘Arm kind,’ zeide zij zacht.

‘Arme Wolfram,’ zei ik, boos over de afwijking, en ik schilderde haar zijn lijden, schilderde zijne omgeving, de holen waar hij moest ademen, de loopgraven waar hij werkte, de zweep van de drijvers, die de moeden aanspoorden!... ‘Zeg uw oom, dat Baron Siegfried's oudste zoon daar onschuldig wordt doodgemarteld; de zoon, die hem het meest nabijkomt in grootheid en goedheid van hart; die op hem gelijkt.... Kolonel von Hompesch heeft hem zelf als Bodo van Sturmfels aangesproken op zijn weg naar Sturmfels. Ik roep zijne hulp in, uit naam van zijn vriend Vrijheer van Sturmfels. Ik begrijp, dat het hem moeielijk zal zijn tegen den tweeden zoon op te treden, maar recht is recht en gaat boven alles!’

Ik kuste hare handen. ‘Wees mijne voorspraak,’ snikte ik, ‘help hem.’

Niet zij, het was de Generaal die antwoordde:

‘Gij hebt niet te vergeefs een beroep op mijne vriendschap gedaan. Ik zal zien wat ik vermag.’

‘Ik waag er eene reis naar Engeland aan! Weken heb ik stilgezeten! - Ditmaal zult gij mij niet weerhouden, denk ik, Oom.’

Er was nog iemand met den Generaal binnengekomen.

[p. 276]

De Generaal knikte hem toe, een lang, breed geschouderd jonkman, met een door weer en wind gebruind gelaat. Zijne levendige, donkere oogen keken op mij neer met eene mengeling van medelijden en nieuwsgierigheid. ‘Dievenvanger; dat baantje heb ik nog niet bij de hand gehad!’

‘Spot niet!’ merkte de Generaal aan met eene beweging van ongeduld of misnoegen.

‘Spot is verre van mij, Oom. - Ik zal den klant hier brengen, lief kind, al had hij een dubbel stel handen en voeten. Wees gerust. Zulk eene toewijding verdient belooning.’

‘En eerbied,’ hernam de Generaal met nadruk en een strengen blik op zijn neef.

Hij wees mij een stoel aan: ‘Als gij rustig zijt, kan ik u hooren.’

Ik dwong mij tot kalmte en beantwoordde zijne vragen over Merlé Wilbrant en Wolfram's kinderjaren.

‘Ik neem Wilbrant voor mijne rekening, als Oom mijn buidel voor de reis wil vullen,’ riep de neef, zich oprichtende. Uitgestrekt op de canapé, de handen onder het hoofd, had hij achteloos geluisterd. ‘Over vier of vijf weken breng ik hem aan uwe voeten. Wat zal dan mijne belooning zijn?’

‘Mijn innigen dank,’ zeide ik, zonder de oogen neer te slaan voor zijn spotachtigen, overmoedigen blik, ‘en de voldoening eene rechtvaardige zaak te hebben gesteund.’

‘Top, ik neem aan! - Uw Wolfram zult gij terugzien, als het van mij afhangt. Toen ik zijn naam in de dagbladen las, herinnerde ik mij kennis met hem gemaakt te hebben op reis in de diligence...’

Freule Georgiana leidde mij weg.

‘Mijn neef is wat ruw,’ zeide zij zacht en zij kuste mij de nu gloeiende wangen; ‘maar hij zal houden wat hij belooft.’

Ik schreef aan Vader. De jonge von Hompesch zou op weg gaan, zoodra zijn pas in orde was....

‘Over vier of vijf weken.’

Ik kon niet slapen dien nacht. Ik wenschte, dat de weken uren in plaats van dagen telden.