Sturmfels

19 November.

Veertien dagen wachtte ik in spanning antwoord op mijn brief. Het kwam in den vorm van een brief aan Vader:

WelEdelGestrenge Heer,

‘Door Zijne Excellentie den Stadhouder van Westphalen en door een brief van Dr. Wolfram Wilbrant, ben ik onderricht van de pretentiën van dezen laatsten, pretentiën, welke allereerst ter kennis hadden behooren gebracht te worden van mij, Land- en Gerechtsheer op Wisburg.

Mijn zaakgelastigde, Dr. Friedrich, zal zich binnen een paar dagen te Sturmfels aanmelden. Wil hem ontvangen, behoorlijk in het slot huisvesten en met uwe kennis ter zijde staan.

Bedank uwe dochter voor hare belangstelling.’

Dat was àl! Die korte, droge, harde brief was van Bodo. Hij is gekrenkt, te recht gekrenkt. Wat kan dat inroepen van de hulp van den Stadhouder in zijn oog anders zijn dan een bewijs van wantrouwen?

[p. 256]

Dezelfde post bracht een brief van den Heer Merlé, waarbij Wolfram eenige regels had ingesloten.

Wolfram had Wisburg in groote gemoedsbeweging verlaten. De komst van den bode, de opeisching van den Stadhouder had hem overrompeld. Tot schrijven aan Bodo had men hem geen tijd gelaten. De last luidde: den beambte onmiddellijk te volgen. Hij had den Heer Kern opgedragen zijn leedwezen aan den Vrijheer te betuigen, dat de zaak buiten hem om zulk eene wending had genomen, en zijn brief aan Bodo aan hem ter bezorging gegeven.

Te Munster had de Heer Merlé hem op zijne kamers ontvangen en gehuisvest.

Reeds den volgenden dag was hij met Wolfram bij den Stadhouder op audiëntie geweest.

De Stadhouder had zich lang met hem onderhouden en naar vele bijzonderheden uit zijne jeugd gevraagd en hem ten slotte laten weg gaan met een ernstig en nadrukkelijk: ‘Ik heb den Vrijheer van Sturmfels persoonlijk gekend; zijne eerste vrouw was mijne nicht van moeders zijde; een beroep op mijne tusschenkomst uit haar naam wilde ik niet ongehoord laten voorbijgaan. De rechtmatige eigenaar van Sturmfels kan op mijne hulp rekenen; een onrechtmatige eischer op - eene voorbeeldige straf.’

Wolfram had na zijne aankomst te Munster andermaal aan Bodo geschreven.

De brief van den Heer Merlé meldde ons zijn aanstaand vertrek naar Londen.

‘Ik heb alle bewijzen voor Wolfram's identiteit met den oudsten zoon van den Vrijheer in tegenwoordigheid van den Stadhouder gedeponeerd. Wilbrant's zuster en Martha Dolme heb ik laten overkomen en van haar getuigenis is andermaal proces-verbaal opgemaakt. Nu nog Wilbrant's bekentenis. Eerst dan is de zaak in orde. Zonder die bekentenis hangen alle bewijzen in de lucht en is Wolfram's aanspraak van geene waarde.

Ik ben toegerust om Wilbrant terug te lokken! De Stadhouder heeft mij een vrijgeleibrief voor drie weken voor Wilbrant bezorgd, zoo hij wil komen en volledige bekentenis afleggen. Door mijn zaakgelastigde te Londen weet ik, dat Wilbrant daar op tamelijk grooten voet leeft. Ik heb bij aanplakbiljetten in het Duitsch met reuzen-letters den dood der Vrijvrouwe te Londen bekend laten maken en tevens de som vermeld, welke ik uitloof voor een ieder, die een overtuigend bewijs voor het in leven blijven van den jongen Majoraatsheer kan aanbrengen.

[p. 257]

Wilbrant zal zich laten vinden!’

De Heer Merlé wilde zijn weg over Amsterdam nemen. Hij zou Bermen aandoen, incognito. ‘Ik heb in den laatsten tijd, meer dan mij lief is, de aandacht van het publiek op mij gevestigd,’ schreef hij. Als Vader hem op zijn doortocht daar wilde bezoeken, om nog een en ander met hem te bespreken, zou hem dat genoegen doen.

Wolfram zou gedurende zijne afwezigheid te Munster blijven op de kamers, die zij nu te zamen hadden bewoond.

Hedenmiddag is Vader van Bermen teruggekomen. De Heer Merlé is vol moed. Hij denkt, dat er ongeveer éene maand met zijne reis en zijne bemoeiingen te Londen zal gemoeid zijn.

De Heer Merlé heeft bij het vallen van den avond Bermen verlaten. Vader heeft hem een heel eind weegs begeleid. De straten zijn op dat uur eenzaam; buiten de stad was het donker, maar de maan zou later opkomen; van verdwalen kon geen sprake zijn op den grooten weg; bovendien had de Heer Merlé zich nog van eene dieven-lantaarn voorzien.

‘Zoodra ik iets naders omtrent Wilbrant weet, meld ik het u,’ waren zijne laatste woorden. ‘Schrijf mij poste restante te Londen. Hebt gij nieuws, dat spoed eischt, zoo adresseer uw brief naar het hoofdbureau der politie aldaar. Ik zal mij onmiddellijk in verbinding met die heeren stellen. Lukt het mij niet Wilbrant te lokken, zoo zal ik hem met geweld op een der Duitsche of Hollandsche vaartuigen zien te krijgen. Dan voer ik hem met geweld mede.’

Nog een krachtigen handdruk en de Heer Merlé was met vluggen, veerkrachtigen stap verder gegaan.