Sturmfels

24 Juli.

Wolfram moest voor zaken naar Bermen, en Vader, die er eenige boodschappen wilde doen, ging met hem mede. Beiden vertrokken met de diligence om zes uur van morgen; zij zouden tegen den avond te voet thuis komen.

Het is vier uur. - Ik sta in den tuin en hoor een rijtuig stilhouden, eene opengeslagen berline met een van het zaâl gereden vierspan, drie gewapende lakeien achterop en vier personen binnen in: een vreemd, deftig Heer, een jonge dame en - Vader en Wolfram!

[p. 157]

Het portier wordt geopend, Vader en Wolfram stappen uit, vriendelijke groeten worden gewisseld, de berline rolt verder.

‘Ja, Margreet, nu moogt gij met open mond staan,’ schertst Vader; ‘op zulk een schitterende wijze en in zulk voornaam gezelschap hadt gij ons niet terug gewacht!’

Nauwelijks een half uur van Bermen hadden zij op hun terugweg een rijtuig achter zich gehoord en waren ter zijde geweken om dat te laten voorbijgaan.

Maar de reiskoets had stil gehouden. Een Heer was daaruit gestapt en met uitgestrekte hand op Wolfram toegekomen.

‘Bodo van Sturmfels, als ik mij niet bedrieg! - Sta mij toe, Jonker, u aan mijne nicht voor te stellen en eene plaats in mijn rijtuig aan te bieden.’

‘De Heer Kolonel van Hompesch vergist zich. Jonker Bodo is op het slot,’ had Wolfram geantwoord met een gemakkelijkheid in toon en houding, die Vader had verrast, en had Vader daarop voorgesteld.

‘Dr. Albrecht? - Ik heb dien naam meer gehoord. Zijn de Heeren op weg naar Sturmfels? Vergun mij dan toch het genoegen u een eind weegs te brengen.’

Onder die woorden had de Kolonel Wolfram nogmaals onderzoekend aangekeken.

Vader had niet geaarzeld. Toon en voorkomen van den Kolonel waren zoo gul, de dag was warm, de nog af te leggen weg lang, zij waren vermoeid. Zoo waren zij ingestegen.

‘Uw jonge vriend heeft straks mijn naam genoemd,’ had de Kolonel gezegd onder het verder rijden. ‘Ik herinner mij niet hem ooit gezien te hebben.’

Wolfram had zijne ontmoeting op reis nu vier jaar geleden verhaald.

De Kolonel had oplettend toegeluisterd. En hij niet alleen. Op het hooren van den naam van den jongen van Hompesch had een donkere blos het aanvallige gezichtje der tegenover Wolfram gezeten jonge dame overstroomd.

Volgens Wolfram was het bijzonder bekoorlijk. Uit de donkergrijze oogen sprak zooveel goedheid en ernst, uit de fijn besneden lippen zooveel karakter. Haar tint was teer en bleek, geen ziekelijk bleek, ‘eer dat van een uwer roomkleurige theerozen, Margreet,’ zeide hij; ‘die tint paste bij het dikke, glanzige bleekgouden haar.’

‘Freule Georgiana van Strahleck!’ riep ik en klapte in de handen, ‘mijne plaatsvervangster bij de Vrijvrouwe, en haar een welkomer en liever gast dan de arme, stuursche Margreet, te meer....’

[p. 158]

Ik hield op. Ik had willen zeggen: te meer daar de Vrijvrouwe haar voor Bodo's vrouw bestemt. Of Wolfram iets dergelijks verwachtte, toen hij mij vragend aankeek? Hij kreeg het niet van mij te hooren.

Vader nam het gesprek op waar het gebleven was: bij den jongen Hompesch.

Hij had dolle streken uitgevoerd in dien tusschentijd, had zich laten naturaliseeren in Hongarije en werd genoemd als leider eener samenzwering, die niets minder op het oog had dan Hongarije van Oostenrijk los te scheuren en tot een zelfstandig koninkrijk te maken. ‘Waar het op deze wijze met mijn neef heen moet, weet ik niet,’ had de Kolonel, de wenkbrauwen fronsend, gezegd. ‘Zijn avontuurlijke geest speelt hem parten.’

‘Zeg liever zijn goed hart, Oom. Hij heeft zijn leven lang geholpen waar hij kon; als kind reeds....’

‘Een goed hart wordt een gevaarlijk wapen, zonder een helder hoofd en een vasten wil; het ligt klaar voor een ieder, die het wil gebruiken. Hugo's goed hart zal meer slachtoffers maken dan gij u kunt voorstellen, Georgiana.’

Freule van Strahleck had het gelaat afgewend, en de Kolonel had vruchteloos beproefd de rimpels weg te strijken, die telkens schenen terug te komen.

Er was een pijnlijke stilte gevolgd, totdat bij eene wending van den weg de vooruitspringende rots, door Sturmfels gekroond, zichtbaar was geworden. Beiden, oom en nicht, hadden een uitroep van bewondering niet kunnen weerhouden, en het gesprek was op Sturmfels, zijne geschiedenis en zijne bewoners overgegaan.

Toen ik 's avonds de bloemen en planten in den tuin begoot, kwam Bodo.

Hij stond bij het hek stil.

‘Is Dr. Albrecht al thuis, Margreet?’

‘Vader is in zijne kamer.’

Hij naderde langzaam.

‘Georgiana is gekomen.’

Ik knikte en ging voort met begieten.

‘Kolonel van Hompesch heeft haar gebracht.’

Ik knikte andermaal.

‘Is Wolfram thuis?’

‘Wolfram en Vader zijn te zamen thuis gekomen.’

Bodo zuchtte.

Het was de druppel, die den emmer deed overloopen. Blijf eens ernstig onder zulk een gesprek, besloten door zulk een zucht!

[p. 159]

Ik zette het op een loopen naar den put, al was mijn gieter nog half vol.

Bodo volgde mij.

‘Laat mij je helpen, Margreet. - Waarom lach je?’ vroeg hij kleurend.

‘Omdat.... omdat gij mij nieuwtjes vertelt, die ik natuurlijk al lang weet.’

‘Het is waar, Margreet,’ zeide hij ernstig.

‘Vader is in zijne kamer.’

Hij ging, - poosde een paar passen verder en trad eindelijk het huis binnen.

Ik liet bloemen en planten aan hun lot over, sloop naar mijne kamer en bleef daar, totdat Bodo vertrokken zou zijn.

Ik zat er, ontevreden op mijzelve. Waarom had ik gelachen en hem verdriet gedaan; waarom was ik niet onbevangen en vrij met hem geweest als vroeger? Mocht en kon ik dat zijn? Had ik mij bedrogen?

Neen, neen! - En het werd hoog tijd, dat hij niet langer bedrogen werd.

Toen ik Vader goeden nacht kuste, hield hij mij tegen.

‘Zullen wij nog even praten, Margreet?’

Ik knielde naast hem neer en fluisterde wat mij zoo bezwaarde en beklemde.

‘Ik vrees, lieve Vader... dat Bodo mij verkeerd begrijpt.’

‘Heb je getracht hem van die dwaling te genezen?’

‘Ja.’

‘Zacht en ernstig?’

‘Wellicht niet ernstig genoeg. Ik was zoo bevreesd hem dieper te wonden dan noodig was. Het is zoo hard om iemand, dien men liefheeft, verdriet te doen.’

‘Wanneer wij hem voor grooter leed daardoor bewaren? De aarzeling kan niet van langen duur zijn.’

Ik boog mijn hoofd tegen zijn schouder.

Het bleef hard.

‘Je fijn vrouwelijk gevoel zal je leiden, kind. Dat gevoel heeft je nu gewaarschuwd. Gehoorzaam daaraan, doch niet’ - en hij hief mijn hoofd op en keek mij liefderijk en onderzoekend aan - ‘niet voordat gij u ernstig tot uwe taak hebt voorbereid en uzelve sterk en rustig gevoelt.’