Sturmfels

19 Juli.

Terwijl ik met Wolfram in den tuin was, zag ik den houtvester aankomen.

Wolfram ging hem te gemoet en ik ontsnapte.

Als hij zich had voorgesteld daarmede het bezoek te bekorten of te voorkomen, had hij zich vergist. Wilbrant was moe en verhit; met zijn gewone driestheid stapte hij op het huis toe en zou binnengegaan zijn, zoo Wolfram hem niet had verzocht liever op de bank voor de deur plaats te nemen.

Hij wist niet of het Juffer Albrecht gelegen kwam iemand te ontvangen....

‘Zou men niet zeggen, dat jij je over je vader schaamt,’ borst

[p. 155]

Wilbrant los met zijn schelle stem, nu nòg scheller, daar boosheid die deed trillen. ‘Juffer Albrecht is een houtvestersdochter, de eene houtvester is de andere waard, en als het er op aankomt de zaken nauwkeurig te bekijken, ben ik van vrij wat hooger afkomst dan haar vader. Het is dol zooals die lieden hier tegenwoordig den neus in den wind steken en overal insteken op den koop toe. Heeft Dr. Albrecht mij daareven niet een standje van de Vrijvrouwe bezorgd! Hij wil je laten echten. - Laat hij zich met zijn eigen zaken bemoeien! - Ik heb geweigerd, - om je bestwil. - Kijk mij niet zoo aan. Begrijpen doe je 't niet met al je verstand. - Dat behoeft ook niet. Laat alles maar aan mij over.’

‘Ik zou denken, dat gij aan Moeder's nagedachtenis al voorlang het herstellen van deze fout schuldig waart,’ zeide Wolfram, met eene van verontwaardiging bevende stem.

‘Je moeder heeft alles gehad wat zij heeft gewenscht. Mij wilde en zou zij hebben! - Ik was in mijn jongen tijd een echte meisjesgek, of beter: de meisjes waren verzot op mij. Ik had er tien tegelijk kunnen krijgen. Je moeder was ik, rechtuit bekend, al lang moe, toen ik voor het eerst naar Sturmfels kwam. Ik heb 't je al meer gezegd: ik had heel andere plannen. Mijne nicht Aurora spookte mij door het hoofd! Zij had zoo iets over zich, dat alles in mij aan het hollen maakte. Als zij haar kleinen vinger maar bewoog, was ik al razend. Zij kon mij maken en breken in dien tijd, en zij wist, dat ik voor haar door een vuur zou vliegen. Door alles heen geloofde ik, dat zij mij lijden mocht en mijne onwettige geboorte zulk een groot beletsel niet vond, te meer daar ik kans had om naar boven te komen en als zoon van den Heer van Wisburg erkend te worden. Maar op eenmaal draaide de kans en - alles liep verkeerd. - Doch om op je moeder terug te komen. - Het verdroot haar langer alleen te Wisburg achter te blijven. Zij reisde mij achterna met haar kind. Nu, zij kwam op een goed tijdstip aan! - Juist toen de Franschen hier huishielden. - Zij verschool zich in een verlaten woning in het bosch. Een verbruide nacht! - Zij begreep in welk gevaar Sturmfels, dat wil zeggen ik, verkeerde. Plotseling stond zij voor mij en wist mij zoover te brengen door tranen en smeekingen, dat ik met haar terugkeerde en haar trouwde. Het kind had ik daarbij ook op den hals.....

‘Je ziet dus, dat je moeder niet te klagen heeft gehad,’ vervolgde Wilbrant, daar Wolfram zweeg, ‘en zij heeft nooit op die malle echtverklaring aangedrongen.’

‘Ik zal het ook niet meer doen. “Het kind, dat gij u daarbij op

[p. 156]

den hals haaldet” laat u vrij, maar verlangt ook, dat gij zijne vrijheid zult eerbiedigen. Vertrek! Wij bestaan niet langer voor elkaar....’

Ik was onwillekeurig opgesprongen. Wolfram was het hek genaderd, maar zijne stem was zoo vol en luid, dat ik elk woord verstond.

‘Ben je mij ontgroeid? - Denk je op eigen beenen te kunnen staan? - Wil je het geld, dat je zult winnen, alleen houden? - Heb ik je daarom zoolang den kost gegeven? - Niets daarvan! - Ik wil een rustigen ouden dag; ik wil mijn laatste jaren leven als.... als een edelman, - koets en paard en wijn op tafel. - Verstaan? - En zonder mij komt ge er ook niet!’

Wilbrant's stem was al scheller en scheller geworden onder het uitstooten dezer onsamenhangende woorden. Ik was niet langer in huis, ik stond op den drempel, op de stoep eer ik het wist, en volgde het tooneel vóor mij, zonder dat Wolfram of Wilbrant mij bemerkte.

Rood van kwaadheid en drift was Wilbrant op Wolfram toegeschoten, die uiterlijk bedaard het hek geopend hield. Was het deze bedaardheid, die Wilbrant de uitgestrekte hand deed terugtrekken, of de gebiedende uitdrukking in Wolfram's oogen? Wilbrant uitte eene verwensching, herhaalde zijne laatste woorden en ging.

Wolfram sloot het hek. Ik kon zijn gelaat niet zien. Het was van van mij afgekeerd. Maar ik zag zijne hand neervallen, zag hem het hoofd buigen.

‘Vergeet die woorden, - zij kunnen niet zoo gemeend zijn, - een vader kan zoo niet spreken,’ stotterde ik en vatte zijne hand.

Hij antwoordde niet. Ik ving een blik op, die mij deed huiveren.

‘Wolfram, gij haat dien man!’

Hij legde mij de hand op den mond.

‘Zwijg, Margreet. - Ik wil niet weten wat daarbinnen woelt. Ik wil het overwinnen of versmoren.’