Sturmfels

29 Juli 1777.

Alles is voorbij. - Baron Siegfried rust in het groote familie-graf in de kerk te Sturmfels; er heeft een plechtige lijkdienst plaats gehad. Niet alleen de kerk, maar het geheele plein daaromheen was vol menschen. Geen oog bleef droog, toen het 104^de gezang werd aangeheven, geen mond was stom: tachtigjarigen zongen mede en moedigden de kinderen aan door ze hun gezangboek voor te houden.

‘Wij zingen, Bron van 't leven! - Die ons de onsterfelijkheid
Hebt door Uw zoon gegeven, - Wat vreugde ons is bereid,

In 't Hemelsch paradijs.’

‘Zalig zijn de dooden, die in den Heer sterven,’ zeide een oud moedertje naast mij, terwijl zij haar bijbel dichtsloeg en zich gereed maakte de kerk te verlaten, ‘zoo'n Heer krijgt Sturmfels in geen eeuwen terug, - nooit meer. - Daar is geen tong, die hem niet zegent.’

Ik keek het moedertje eens aan en na haar Bodo, die bleek en ernstig naast zijne moeder in de hooge, met snijwerk versierde bank stond.

‘Men mag den levenden geen onrecht doen ter wille van de dooden,’ zeide ik, getroffen door de uitdrukking van haar gelaat. ‘Jonker Bodo zal zijn best doen om zijn vader niet onwaardig te zijn.’

De dienst was geëindigd, maar de predikant ontvouwde een papier... Hij las de namen voor van allen, die door den overledene met een klein gunstbewijs bedacht waren. Zij werden uitgenoodigd zich acht dagen later om elf uur in het rechthuis op den burcht te vervoegen.

Een lange lijst, die bewees hoe de Vrijheer met en voor zijn onderhoorigen had geleefd! Langzaam volgden de namen elkaar op

[p. 132]

en droeg het hooge gewelf de klanken boven onze hoofden voort. Er lag iets plechtigs en geheimzinnigs in dat oproepen, in dien laatsten liefdegroet van den doode.

‘Margaretha Siegfrieda Albrecht...’

Met huivering hoorde ik toe en schrikte van mijn eigen naam. Ik was niet langer met mijne gedachten in de kerk; ik was Baron Siegfried gevolgd naar de onbekende gewesten; ik zag hem voor mij, hem en Grootvader, en allen, die ik liefhad en die nog op aarde met mij waren, - ik zag hen langzaam voorbijtrekken en de stem, die sprak, was niet langer die van den predikant, maar eene groote, liefelijke en toch geweldige stem, die de geheele ruimte, de geheele wereld vervulde...

Ook de namen van Wolfram en mijne ouders behoorden tot de afgelezenen. De laatste was die van het moedertje, dat straks had gesproken. Snikkend strompelde zij naar buiten.

Ik volgde haar. - Ik had een onweerstaanbaar verlangen naar blauwe lucht en zonneschijn. Ik moest er hart en oog aan verkwikken.

Dood, dood! - De klank is zoo dof en de slag zoo wreed als hij een geliefde neerslaat, nog kort te voren rechtop gaand, veerkrachtig en tintelend van leven.

Het leven moet krachtiger zijn dan de dood! - Was het niet of het leven zelf in mij met dubbele kracht opborrelde en protesteerde?

Ik wil aan Baron Siegfried niet denken als aan een hulpeloos uitgestrekten doode. - Ik kan niet! - Hij staat voor mij, al ligt zijn lichaam onder gindsche zware zerk naast vrouw en zoon.

Maar ik ben met dit al bitter bedroefd, dat hij deze heerlijke wereld zoo spoedig heeft moeten verlaten. Het is hetzelfde gevoel, dat mij bij Grootvader's heengaan neerdrukte. - ‘De Heer zal het goed met hem maken.’ - O ja, maar alles wat wij zien en liefhebben heeft hij toch moeten achterlaten. - En gemis blijft gemis.