Sturmfels

15 Januari.

Wij zaten nog aan het ontbijt toen Bodo kwam. Hij was te paard en alleen. Met een luidruchtig: ‘Goeden morgen’ stapte hij binnen, schudde vader en moeder de hand, trok mij bij wijze van begroeting aan mijn lange vlechten en wenkte Wolfram, waar hij den voor hem bestemden stoel zou neerzetten.

[p. 59]

Hij deed moeite om onbevangen te schijnen; maar zijn luide toon en zijn verhoogde kleur duidden op heel wat anders: Bodo was ontstemd en had iets in den zin.

‘Goddank, dat er verandering is gekomen en ik weer hier ben,’ vervolgde hij; ‘ik dacht, dat de beraadslagingen nooit een einde zouden nemen. Mama wilde een nieuwen gouverneur laten aanrukken en Vader wilde er geen hebben. Ik zag mij in gedachte alweer gevangen in die ellendige leerkamer op Sturmfels. Hola... Wolfram, mijn paard staat buiten. Breng het in den stal, neem het zadel en hoofdstel af en geef het wat te eten.’

Meteen schoof hij zijn stoel naast Moeder en ging zitten.

Een korte aarzeling, en Wolfram verliet de kamer.

Vader volgde hem.

Onmiddellijk daarop kwam Wolfram terug.

‘Wat beduidt dat?’ riep Bodo opstuivende; ‘het paard kan nog niet op stal zijn. Gij zijt ternauwernood de deur uit geweest.’

‘Mij werd gelast het over te geven.’

‘Door wien?’ vroeg Bodo barsch, alsof hij zeggen wilde: ‘welk bevel gaat boven het mijne?’

‘Door Dr. Albrecht, die zelf het paard overnam en mij gelastte terug te keeren.’

‘Ga op staanden voet terug en waag het niet hier te komen, voordat gij mijn last hebt volbracht,’ gebood Bodo, die was opgesprongen en nu Wolfram bij den schouder greep om hem de deur uit te duwen.

Wolfram sloeg de oogen niet neer voor Bodo's toornigen blik.

‘Ik kan geen twee bevelen tegelijk gehoorzamen,’ antwoordde hij bedaard. ‘Aan wien komt hier het recht van bevelen toe?’

Met een verwensching duwde Bodo Wolfram achteruit. De stoot was zoo ruw en onverwacht, dat Wolfram het evenwicht verloor, tegen de commode aansloeg en een vrij diepe snede aan het voorhoofd kreeg.

Vader had mij verboden om tusschenbeide te komen; maar nu werd mij het lijdzaam toekijken langer onmogelijk. Ik vloog op Bodo toe, die zich na zijn heldenfeit had afgewend en met een onverschillig gelaat op de ruiten trommelde.

‘Schaam u, Jonker Bodo,’ riep ik driftig en verontwaardigd uit, ‘dat was laag, laag en verraderlijk.’

Hij greep mij bij de hand en sloot met kracht zijne sterke vingers om mijn pols.

‘En dit is een even lage wraakoefening,’ ging ik voort, bij de pijn, die ik voelde.

[p. 60]

Hij liet mij los en keek naar de sporen, door zijn vingers achtergelaten. Hij was plotseling bedaard geworden, doch hij zeide niets, en ik ontsnapte om Wolfram op te zoeken, die met Moeder het vertrek had verlaten, toen Vader juist met een: ‘Uw paard is verzorgd’ binnenkwam. Nieuwsgierigheid hield mij in de kamer. Doch ik had buiten den waard, of beter: buiten Bodo, gerekend. Hij vermoedde, dat er eene bestraffing voor hem in aantocht was, en vrijpostig zooals altijd greep hij mij bij den arm en schoof mij buiten de deur.

De morgenles ging heel stil voorbij. Men zou een speld hebben kunnen hooren vallen in Vader's kamer.

Aan het middagmaal zouden Bodo en Wolfram beiden zeker liever zijn weggebleven. Zij kwamen tegelijkertijd de woonkamer binnen, ieder van een tegenovergestelden kant: Wolfram uit den tuin, dien hij had opgeharkt, Bodo uit Vader's kamer.

Vader's veelzeggende blik bleef op den laatste rusten.

Met den tred van een slaapwandelaar stapte Bodo op Wolfram toe en bleef als een standbeeld voor hem staan.

‘Ik,’ en zijn stem haperde en was heesch, ‘ik heb, ik ben.... ik vraag u om vergeving,’ zeide hij eensklaps luid en snel.

Onmiddellijk na het nagebed stond Bodo op, zadelde zelf het paard en reed in galop weg.

Vóor de middagles was hij terug. Er was niemand in Vader's kamer. Hij legde het pak, dat hij had medegebracht, op Wolfram's plaats neer en zette zich in de vensterbank.

Kort daarop kwamen Vader en Wolfram binnen.

Aanstonds viel den laatste het pak in het oog.

Hij opende het en liet een uitroep van blijde verrassing hooren.

‘De laatste uitgave van het woordenboek, dat gij vanmorgen nog geroemd hebt,’ zeide hij en snelde op Vader toe, die zijn dank afweerde.

Bodo trad vooruit.

‘Het ligt sinds weken onopgesneden thuis; mijn gouverneur had het voor mij besteld. Ik heb het voor u medegebracht. Ik was u eene vergoeding schuldig,’ eindigde hij achteloos.

Wolfram liet het boek op de tafel vallen, als had het hem plotseling de hand verbrand. Hij scheen iets te willen zeggen, doch hij bedwong zich en verliet de kamer.

De middagles was nog stiller dan de morgenles.

Toen Bodo om vijf uur naar den stal ging om zijn paard te zadelen, vond hij er Wolfram, die het hoofdstel al had aangegespt en nu den zadel oplegde.

[p. 61]

‘Ik zal den buikriem toehalen,’ zeide Bodo, ‘Myra heeft nukken en blaast zich op.’

Wolfram trad op zijde en wierp de staldeuren open. Bodo draafde heen zonder groet.

Een fraai begin!

‘Geduld en geen inmenging van derden,’ zeide Vader met een blik op mij.

Wat zou ik Bodo gaarne eens de les gelezen hebben! Ik kon mij zoo recht goed voorstellen wat er op het slot was voorgevallen en wat er nu in hem omging. De Vrijvrouwe, die niet blind was voor Vader's gunstigen invloed op haar zoon en die daarom het besluit van den Vrijheer had toegejuicht, had haar misnoegen niet verborgen, dat Bodo met een zoon van Wilbrant zou omgaan. Wellicht had zij zelfs in Bodo's bijzijn lucht gegeven aan hare geringschatting voor lieden uit lager stand, voor Wilbrant en zijn gezin in het bijzonder. En nu daarbij het bevel van zijn vader om met Wolfram als met een makker om te gaan! Meer was er niet noodig geweest om Bodo tot verzet te prikkelen.

De avond kroop om; Vader was ernstig, Wolfram teruggetrokken, Moeder bedrukt.

Jammer, dat ik Bodo niet eens onder handen mocht nemen. Ik begreep wel, dat Vader het gedaan had na dien eersten uitval en ook later na de geschiedenis met het boek... Maar het had immers niet geholpen.