Sturmfels

15 October.

Vader laat er geen gras over groeien.

Hij heeft Wolfram ontboden en beloofd hem driemaal 's weeks les te geven, zoo hij tegen den langen loop in de winteravonden niet opzag: alleen de avonden had hij vrij.

Wolfram telt den loop niet. Moeder des te meer voor hem. Na de eerste les regende het bij stroomen en zij wilde hem houden dien nacht, maar Wolfram was daartoe niet te bewegen. Zijn vader wachtte hem. Toen Moeder hem daarop een ouden regenmantel van Vader omsloeg, weerde hij haar half verbijsterd af en liep de deur uit, zonder er gebruik van te maken.

‘Een schuwe vogel,’ vermaande Vader zacht; ‘gun hem tijd om aan ons te gewennen.’

‘Niet aan ons, maar aan liefde en voorzorg,’ antwoordde Moeder, terwijl zij langzaam den versmaden mantel weer opborg. ‘Er is iets in dien knaap, dat mij aantrekt.’

‘Zijne bescheidenheid en schranderheid. Daar zal wat van hem te maken zijn, als ik mij niet vergis!’

[p. 48]

‘Wolfram keek in de les of hij in de kerk zat en het orgel hoorde,’ viel ik in.

‘Wolfram stelt mijne hulp hooger dan zijn vader doet. Vanmiddag kwam ik den houtvester tegen. Wolfram wil den heer uithangen,’ riep hij mij toe. ‘Hij is altijd suf en lui geweest. Hij mag van geluk spreken, dat ik hem nu zoovele uren in de week missen kan.’ Geen enkel woord van dank, dat ik mij zijn zoon heb aangetrokken. Ik kon het den man aanzien, dat de gedachte daaraan niet eens bij hem opkwam. ‘Hij mag van geluk spreken, dat ik hem laat gaan, tegen den zin van mijn tweede vrouw; die is minder toegefelijk dan mijn eerste uitgevallen. Mijn eerste vrouw had altijd een zwak voor hem, omdat hij lang sukkelend is geweest. Bij deze moet hij niet met zijn kuren aankomen. Dat heeft hij verleden ondervonden, toen zijn taak niet af was!’ En de man lachte of hij een grap vertelde.’

‘Wilbrant is een ruwe klant,’ zeide Moeder, ‘nog ruwer dan voorheen, naar het mij voorkomt. Hij zal zijn kinderen wel met ijzeren hand regeeren. Het zal mij benieuwen of ze de school zullen bezoeken. Tot nog toe worden ze van 's morgens tot 's avonds aan het werk gehouden. Nu, de anderen zien er sterker uit en kunnen er tegen, maar Wolfram! - Ik zou hem graag voor een poos in den kost hebben om hem eens goed te doen. Hij ziet er zoo schraal uit. Met zijn kleeren is het eveneens zoo gesteld. Ik verschrikte half op dien avond, toen ik hem den mantel wilde geven.’