Sturmfels

1 September.

‘Dat gaat niet langer zoo. De Vrijheer heeft tot nog toe het benoemen van een nieuwen houtvester uitgesteld om onzentwil, om ons niet uit ons huis te verdrijven; maar de boschwachters en jagers missen toezicht en de wild- en houtdieven gaan hun gang.’

Zoo sprekende kwam Vader verleden week thuis en vertelde wat de laatsten hadden uitgevoerd.

Den daarop volgenden nacht werden wij opgeschrikt. Vader had een der vensters geopend en in het wilde Grootvader's buks afge-

[p. 40]

schoten, alleen om ze te leeren, dat ze niet geheel onopgemerkt waren.

Ook de Vrijheer had ingezien, dat een langer uitstel onmogelijk was. Oproepingen in den Nieuwsbode, aanplakbiljetten in de omliggende steden en dorpen vermeldden op welke dagen de zich aanbiedenden moesten opkomen.

Vader had het druk dien eersten daartoe aangewezen dag. Hij had moeder 's morgens laten zeggen, dat hij vóor het eten niet thuis zou komen. Eerst veel later, veel later.

Hoeveel later wist de man, die de boodschap overbracht, niet te zeggen.

‘En ik heb zijn lievelingsgerecht klaargemaakt,’ zeide Moeder, toen de man vertrokken was. ‘Weet je wat, Margreet, je moest Vader opzoeken en zeggen, dat ik het avondmaal tot acht uur zal uitstellen. Het zou jammer zijn als hij de lekkere forellen moest missen en tot morgen kan ik ze niet bewaren.’

Naar Vader gaan! Het ambtshuis, waar hij zijne bezigheden had, besloeg met zijne wacht-, verhoor-, schrijvers- en rentmeesterskamers de geheele benedenverdieping van den linkervleugel van het slot en keek uit op de binnenplaats. Wat al ramen, waardoor ik Baron Siegfried kon zien! Dan volgde er gewoonlijk een uitnoodiging om binnen te komen en met Bodo te spelen.

In minder dan een halfuur was ik op het slot. De wachtkamer was vol en ik kon Vader in het eerste uur niet spreken, werd mij gezegd. Zoo zette ik mij in een vensterbank en verdeelde mijn aandacht tusschen wachtkamer en binnenplaats.

Geen Bodo en geen Baron Siegfried. Ik keek de wachtenden rond. Velen daarvan kende ik, meest lieden uit den omtrek. Eén niet: een reus.

Zoo moesten de wilden van Bodo's boek er uitzien.

Ik kon mijn oogen niet van hem afhouden.

Hij merkte het, lachte en kwam op mij af.

‘Wil je ook houtvester worden?’ vroeg hij, terwijl hij mij naar zich toe wilde trekken.

Ik geloof niet, dat hij mij pijn wilde doen of schrik aanjagen, maar hij deed beide.

Met een kreet stoof ik naar buiten...

Daar stond Bodo.

‘Wat is er? - Heeft iemand je kwaad gedaan?’ vroeg hij driftig.

Hij trok mij mede naar de boekerij, waar - nieuwe schrik - de Vrijvrouwe zat te schrijven.

Zij sloeg geen acht op ons en ik vertelde van den reus en mijn angst.

[p. 41]

Toch had zij geluisterd! Ik moest mijn verhaal nog eens doen.

‘Vraag naar de naamlijst van hen, die zich voor den post van houtvester hebben aangemeld,’ gelastte zij.

Zij bleef lang op het papier turen. Het trilde in haar vingers.

‘Ga den man roepen, die u straks heeft toegesproken,’ gebood zij, zonder op te kijken, ‘en breng hem hier. Bodo, blijf op de gang, totdat ik je roep.’

‘Wat een reus,’ zeide Bodo zacht en op beschermenden toon, toen de onbekende in de boekerij was verdwenen. ‘Ik begrijp, dat meisjes bang voor hem zijn.’

‘Jongens ook, als hij op hen toeschiet.’

Bodo lachte.

‘Gij ook,’ hield ik vol.

‘Als ik een meisje was...’

‘Uwe moeder is niet bang voor hem...’

‘Hij krijgt troef,’ zeide Bodo, een en al nieuwsgierigheid en voldoening. ‘Mama is bang voor niemand. Afgemarcheerd,’ besloot hij, den vreemdeling nakijkend, die zich langzaam en verdrietig door de poortgang verwijderde. ‘Kom je terug, Margreet?’

Ik knikte van ja, kon Vader te spreken krijgen en draafde naar Bodo terug.

De gouverneur gaf vacantie.

Twee uur later werden wij door een groot rumoer op de binnenplaats gelokt.

‘Vader, die terugkomt! Hij is van middag uitgereden,’ riep Bodo, en sprong vooruit.

Ja, de Vrijheer kwam terug, langzaam, bleek, steunende op de schouders van zijn rijknecht. Een opgewonden menigte volgde hem.

‘Zijne Genade is stroopers op het spoor gekomen; zij hebben zich geweerd, zijn hem aangevallen en zouden hem gedood hebben, zoo er geen hulp ware opgedaagd,’ riepen twintig monden tegelijk.

‘Niets dan een schampschot, Aurora,’ zeide de Vrijheer luid tot zijne vrouw, die uit het heerenhuis toesnelde. ‘Morgen zal ik weer beter zijn. Het had anders kunnen afloopen zonder mijn redder. Ik hoop, dat hij zich morgen zal aanmelden. Ik ben hem grooten dank schuldig.’

Wie de redder was vertelde ons de rijknecht.

‘Mijn reus,’ zeide ik teleurgesteld tot Vader.

Moeder schudde het hoofd, toen Vader het haar vertelde.

‘Wilbrant, uit Wisburg,’ herhaalde zij. ‘Wil die hier houtvester worden? Daartegen zal de Vrijvrouwe opkomen.’

's Avonds kwam de schout bij ons en vertelde, dat hij last had

[p. 42]

alle verdere sollicitanten af te wijzen. De Vrijheer had zijn woord aan zijn redder gegeven. ‘Gij blijft uw huis tot het voorjaar bewonen, Albrecht,’ eindigde de schout. ‘De vrouw van den nieuwbenoemden houtvester is pas bevallen; het gezin komt eerst na den winter. De houtvester zal zoolang bij den slotvoogd inwonen.

Moeder bleef in gedachten voor zich staren. Zij scheen nog niet van hare verbazing bekomen.