Sturmfels

XIX.

Drie weken gingen ongestoord voorbij. Geen vijand vertoonde zich; de vrees voor zijn terugkeer week langzamerhand uit de gemoederen der Sturmfelsers, zij begonnen op te bouwen en te herstellen, alles hernam zijn gewonen gang en Aurora meende, dat zij hare taak als geëindigd mocht beschouwen, te meer daar zij toch de verpleging der Burchtvrouw met Moeder niet kon deelen. De zieke werd al onrustig als zij haren voetstap hoorde.

[p. 33]

Daarbij verkeerde Aurora in gestadige onrust, dat er iets van den door Wilbrant gepleegden moord zou uitkomen. Het onderzoek werd nog altijd voortgezet.

Wilbrant zelf gaf haar geene bekommering meer. Zooals altijd, scheen hij zijn drift en zijn wraaklust botgevierd te hebben. Hij had zich werkelijk aanstonds naar Wisburg begeven en had daar kort daarop naar een boschwachtersplaats gedongen. Die post was hem gegeven. De schout van Wisburg had Aurora thans om haar toestemming tot zijn huwelijk verzocht: Wilbrant wenschte te trouwen met een zijner voormalige liefjes, een overigens flink en oppassend meisje, met wie hij al lang in betrekking had gestaan.

Op het laatst van Juli vertrok Aurora, niet naar Wisburg, maar naar Berlijn, waar zij eene uitnoodiging bij een van haar verwanten had aangenomen. Na al de ondervonden schokken verlangde zij meer naar afleiding, dan naar de eenzaamheid van haar nieuwe bezitting.

Eenige dagen later werden eenige boomen te Birkenbach geveld. Een kinderlijkje werd opgegraven. De lijkschouwing leidde tot geen resultaat, want het kind verkeerde in te verren staat van ontbinding, maar de kostbare kleederen waren nog te herkennen.

De kleine Siegfried werd plechtig in den familiekelder begraven.

Weinig tijds daarna werd die grafkelder andermaal geopend: de ongelukkige Burchtvrouw was gestorven.

‘Gij hebt uwe taak waardig vervuld’, zeide Grootvader tot zijne dochter bij hare terugkomst, en hij kuste haar de verbleekte wangen. ‘Heeft Freule Aurora niets meer van zich laten hooren na haar vertrek?’

Grootvader's bewondering voor de koene verdedigster van Sturmfels was nog niet verminderd.

‘De oude Vrijheer had wel gelijk’, beweerde hij nog menigmaal, ‘zij had Baron Siegfried's vrouw moeten zijn’.

‘En zij wordt het ook!’ riep hij twee jaar later, na een schrijven uit Berlijn. ‘Dàt is de Vrouwe, die Sturmfels past!’

Moeder deelde zijn geestdrift niet.

‘Wanneer zullen zij trouwen en waar zal de bruiloft gevierd worden?’ vroeg zij, terwijl zij rustig voortwerkte.

‘Te Berlijn, daar de Vrijheer, zoolang de oorlog aanhoudt, noch lang verlof, noch ontslag uit den dienst kan nemen, en - nog dit jaar in December. - Wat al bruiloften in die maand, he, Lina?’

Hij knikte Moeder toe, wier huwelijk ook tegen dien tijd zou gesloten worden.

Aurora had eerst de hand van haar neef beslist geweigerd. ‘Dring

[p. 34]

niet verder aan’, had zij gezegd. Toch had hij het gewaagd later terug te komen.

Na lang aarzelen had zij eindelijk toegegeven. Een jaar later was er groote vreugde op Sturmfels. De Vrijvrouwe was van een zoon bevallen.

‘Een flinke jongen’, schreef Baron Siegfried. ‘Mocht hij gelukkiger zijn dan mijn eerstgeborene. Hij zal Bodo heeten naar mijn Vader. Groet uwe dochter van mij en zeg haar, dat ik er prijs op stel, dat haar eerste kind naar mij en mijne lieve vrouw-zaliger zal genoemd worden, uit dankbare herinnering aan alles, wat zij voor de overledene heeft gedaan.’

In Februari daarop werd het in het houtvestershuis geboren, waar de jonggetrouwden op verzoek van Grootvader en met toestemming van den Vrijheer hun intrek hadden genomen. Margaretha Siegfrieda werd het kind gedoopt.

Dat kind was ik’.