Sturmfels

XVIII.

Toch had die tocht haar zeer vermoeid; de breede kringen onder hare oogen, haar versnelde ademhaling, haar bleek gelaat bewezen dit, toen zij bij haar terugkomst zich aanstonds naar haar kamer begaf.

Zij was laat teruggekomen. Het viel den lieden op, dat zij na dien dag gejaagd, verstrooid en prikkelbaar werd.

Jaren, - een menschenleven ging voorbij, - zonder dat iemand vermoedde wat haar op die terugreis bejegend was.

Langzaam was zij den boschweg gevolgd, nu en dan stilstaande om de toegebrachte schade gade te slaan. Vooral aan dezen kant had het bosch geleden; het jonge plantsoen lag vertreden, het jonge hout was geveld en geheele rijen van boomen waren gehavend.

Voor éen daarvan had zij stilgestaan, toen een geritsel haar het hoofd had doen omwenden....

Wilbrant!

Zijne kleederen hingen hem als flarden om het lijf. De nog niet

[p. 31]

genezen wonde gaf aan zijn met builen en striemen bedekt gezicht eene uitdrukking van woestheid; zijne houding was driest en uitdagend.

Zij had begrepen, dat alleen een vertoon van hoogheid en onbevangenheid haar redden kon.

‘Ik-zelf’, had hij honend gezegd, nog voordat zij de lippen had kunnen openen, ‘ik-zelf, ondanks uw verbod, want ik had u wat te zeggen: ik heb den kleine vermoord! Was Baron Siegfried niet tevreden? Zijn slot was half verwoest, zijn zoon en zijne vrouw stervende! - Jammer, dat hij niet een paar uur later is teruggekomen! Hij zou dan de Fransche duivels in het slot en den rooden haan op het dak gevonden hebben! - Wat heeft Freule Aurora eer ingelegd met de verdediging van Sturmfels; wat heeft zij trouw gezorgd! Nu, dat kon wel niet anders tegenover den man, dien zij liefheeft, dien zij naar de oogen kijkt’. - Hij stampvoette. - ‘Spreek niet tegen! Ik heb het zelf gezien; - nog gisteren, - hier, op deze zelfde plek. Spreek niet tegen of ik schreeuw het de geheele wereld in de ooren. Gij hebt hem altijd liefgehad; ik weet het nu; daarom kondt gij zijne vrouw niet dulden: zij staat op ùw plaats’.

Hij hijgde naar adem en had hare beide handen gegrepen.

Wat hij verder had gezegd, wist zij niet. ‘Gij hebt hem lief; ik zal het de geheele wereld in de ooren schreeuwen’, had zij alleen verstaan. Zij had tijdens haar verblijf te Wisburg gehoord waartoe Wilbrant met zijn heftig karakter in staat was! Om haar te treffen en hare fiere woorden te schande te maken, had hij zich in blinde woede aan het kind vergrepen.

Hij zou ook nu zijne bedreiging volvoeren en haar verder treffen - in datgene, wat zij voor aller oog wilde verbergen.

Wat baatte het om hem aan te klagen! Het kind werd er niet levend door! - Zij moest hem voorkomen - zij wist, dat zijne woedende buien nooit lang duurden, dat het vuur van zijn wilden hartstocht dien hartstocht zelf in hem verteerde en ten slotte neersloeg....

Zij moest hem beheerschen. Zij had al haar geestkracht bijeengeraapt.

Zij kende zijne hebzucht.... Het legaat was haar te binnen geschoten.... Hij had het verbeurd; alleen ter wille van haar oom zou zij vergeten en zwijgen; alleen door een spoedigen terugkeer naar Wisburg kon hij het herwinnen.

Hare hoogheid, hare zelfbeheersching en ten laatste hare bedreiging om zelf zijne misdaad aan te geven en Grootvader te roepen, die niet verre af kon zijn, hadden de rollen doen verwisselen. De aanvaller was aangevallene geworden.

[p. 32]

Naderende schreden hadden haar een seconde doen verbleeken. Als zij met Wilbrant gezien werd, moest zij hem laten vatten en zou hij spreken. Maar Wilbrant wilde zelf niet gezien worden. Hij was in het kreupelhout teruggesprongen, voordat de naderkomende hem had bemerkt.

De voorbijganger was haar onbekend, al had zijn groet bewezen, dat hij wist wie zij was.

Eerst toen zij alleen was en met knikkende knieën en duizelend hoofd haar weg had vervolgd, was het bij haar opgekomen, dat zij, door toe te geven aan een oogenblik van zwakheid, als het ware afhankelijk was geworden van Wilbrant's grillen.

Was het te laat om te herstellen, om hem te laten vatten en aan het gerecht over te leveren? Wie zou geloof hechten aan zijne woorden?

Maar, - was zij dan zeker, dat de onbekende haar niet met Wilbrant in gesprek had gezien? En zoo ja, zou hare late aanklacht dan geen verwondering wekken? Waarom had zij zijne hulp niet ingeroepen? zou men vragen. Terzelfdertijd herinnerde zij zich een uitroep, waarmede Wilbrant hare bedreiging om hem over te leveren had beantwoord: ‘Klaag mij aan, als gij durft. Ik zal zeggen, dat ik uw werktuig ben geweest: gij kondt kind noch vrouw dulden!’

Niet alleen hare aarzeling om de hulp van den onbekende in te roepen zou tegen haar getuigen, ook hare houding tegenover de Burchtvrouw, ook de antipathie van deze. En Wilbrant, die zou uit-gillen wat zij voor allen wilde verbergen en die niet zou zwijgen over haar aandringen om naar Wisburg terug te keeren en de door haar daaraan verbonden belofte!

Den volgenden morgen vroeg vertrok een bode naar Wisburg. Aurora had aan den schout aldaar geschreven. Een ieder weet, wat Heerlijke rechten in die dagen beteekenden: Wilbrant zou goed bewaakt worden.