Sturmfels

XVI.

Zoo snel zij vermocht was Aurora naar het zooeven verlaten vertrek der Burchtvrouw teruggekeerd.

De deur van het portaal stond aan; het vertrek was ledig.

Zij bekwam geen antwoord op haar roepen, maar begreep spoedig waarom de min zich, ondanks haar verbod, met het kind had verwijderd.

Brandlucht stroomde haar toe langs het portaal; een roode gloed was zichtbaar achter de gesloten luiken; een geknetter daarachter was hoorbaar.

Schrik had de min een veiliger schuilplaats doen opzoeken.

Wáar zou later blijken. Eerst moest het vuur bedwongen worden. Aurora ijlde naar beneden om den slotvoogd de noodige bevelen te geven.

De brand had niet veel te beteekenen: eene der kortelings opge-

[p. 27]

slagen houten loodsen op het binnenplein had vlam gevat. Grootvader had de brandende planken reeds uit elkaar laten halen. De vlam kon de hechte muren niet deren. Met hem keerde Aurora naar boven terug, gaf last dat men de min zou zoeken, zocht zelve...

Zij werd gevonden in de zaal, waar de vrouwen en kinderen der landlieden bijeen waren, kermend, handenwringend, badend in tranen en - zonder kind!

Bij Aurora's komst zonk zij voor haar op de knieën en herhaalde snikkend wat zij aan de verschrikte vrouwen had gezegd:

‘De vijand is doorgedrongen en heeft mij het kind ontrukt.’

Aurora verbleekte. Daar was geen twijfel mogelijk: de min meende waarheid te spreken, en toch wist Aurora, dat het de waarheid niet kon zijn.

Zij luisterde naar het onzamenhangend verhaal der ongelukkige: wat deze in de nabijheid van anderen niet bevreesd had gemaakt, had haar, toen zij alleen was, schrik aangejaagd. Zij was bij elk geluid, bij elk geritsel opgevlogen; was nu naar het raam, dan naar de deur gesneld om te luisteren. In haar angst had zij schreden op de gang meenen te hooren; zij had de kruk van het aangrenzend vertrek zien bewegen, ofschoon daar niemand kon zijn.

Op het portaal had zij zich veilig gewaand...

Daar was een diepe kast. Zij had zich daar verscholen en de deur toegetrokken; dáar kon zij de terugkomst van Freule Aurora afwachten.

Maar juist in die kast had de vijand geschuild!

Zij was tegen een man aangeloopen!

Met een gil was zij achteruit gedeinsd, zij had de bezinning verloren, men had haar den kleine ontrukt, en in blinde vaart was zij de gang opgevlogen, totdat zij bewusteloos bij de vrouwen was neergestort.

‘Beken, dat gij, door schrik overmand bij het zien van den brand, alleen aan uzelve hebt gedacht en den kleine hebt prijsgegeven,’ zeide Aurora gestreng.

Maar de min volhardde bij haar verhaal. Van den brand had zij ternauwernood iets bemerkt.

Kast en kamers der Burchtvrouw werden inderhaast onderzocht en ten overvloede afgesloten. Geen vijand kon zich daarheen gewaagd hebben en het kind bleef weg.

Tot verdere nasporingen was op dit oogenblik geen tijd. De belegeraars rukten aan onder woest geschreeuw. Zij hadden tot een algemeenen aanval besloten, in de hoop eindelijk nachtkwartier en buit te zullen veroveren.

[p. 28]

Ditmaal scheen hun dit te zullen gelukken. Zij drongen door den veelgehavenden linkervleugel naar binnen en overmeesterden het binnenplein. Weldra was de versperring in de poortgang uiteengerukt, de valbrug neergelaten en onder woest gejuich stoven ook hier de bestokers naar binnen.

De burchtzaten hadden zich in allerijl in het hoofdgebouw teruggetrokken.

Daar steunde Aurora het bonzend hoofd op de hand en vroeg zich af hoe lang de afgematte verdedigers zich nog staande zouden kunnen houden.

Het raadselachtig verdwijnen van het kind had aan haar zelfvertrouwen een gevoeligen slag toegebracht. De gevolgen van overspanning en bloedverlies deden zich nu eerst gelden. Zij had al haar wilskracht noodig om de duizeligheid te bekampen en de moedeloosheid te verbergen, die haar dreigden te overrompelen.

Eensklaps hief zij het hoofd op.

Tusschen het geschreeuw en rumoer, het knallen en ratelen der schoten, meende zij hoefgetrappel te onderscheiden. Het naderde over de brug, onder het poortgewelf...

Met uitgetrokken sabel, het pistool tusschen de tanden geklemd, deden Baron Siegfried en zijn ruiters een charge op het binnenplein. De in den rug aangevallen belegeraars raakten onder den voet; de burchtzaten waagden een uitval.

Twee uur later was het slot van vijanden gezuiverd. De Vrijheer deed ze nazetten. Hijzelf trad op Aurora toe, die hem bleek en bestorven opwachtte.

Zij durfde hem niet volgen naar den verborgen kelder. Eerst nu begreep zij welk eene marteling daar geleden was.

‘Arm kind,’ mompelde Baron Siegfried, terwijl hij zich over de bezwijmende boog. Zijne stem wekte de Burchtvrouw uit hare verdooving op, maar geen hevige uitbarsting in snikken en tranen volgde. Zij vlijde het witte, afgetobde gezichtje tegen zijn schouder als een kind, dat, moe geschreid, troost zoekt aan de moederborst, glimlachte en - sliep in.

‘Arm kind!’ herhaalde hij, en tranen gleden langs zijne wangen, terwijl hij de sluimerende zachtkens opnam en naar boven bracht.