Sturmfels

XIV.

De Burchtvrouw had hare vertrekken niet meer verlaten na Aurora's bezoek; zooals gewoonlijk was hare overprikkeling door uitputting gevolgd. Moeder had haar te bed gebracht, toegesproken en getroost. Moeder als troosteres, zij met haar zachte, heldere oogen, waarin alle lief en leed van anderen zich zoo getrouw afspiegelde! Geen wonder, dat de Burchtvrouw zich aan Moeder had gehecht en haar gesmeekt had haar niet te verlaten, zoolang Baron Siegfried weg bleef. Grootvader had toegestemd, hoe hard het hem ook viel zijn eenig kind zoolang te moeten missen, hoe hard dat ook was voor Dr. Albrecht, den jongen assessor bij de Sturmfelser rechtbank, die zijne verloofde nu zoo weinig te zien kreeg.

In spanning waren de dagen voor de beide jonge vrouwen in de afgezonderde vertrekken voorbij gekropen. In deze vertrekken, boven de portrettenzaal gelegen, drong het rumoer van den strijd slechts gedempt door. Men was er veilig; eerst als het hoofdgebouw zelf in handen van den vijand was gevallen, kon hij hier binnendringen.

Het baatte niet, dat Moeder dit telkens en telkens aan de jonge zieke herhaalde. Voor zichzelve vreesde de Burchtvrouw niet; - al haar bekommering had zich op haar man en haar kind saamgetrokken. Afschuwelijke tafereelen van strijd en moord achtervolgden haar; het gevaar, waarin haar echtgenoot bijna dagelijks verkeerde, stond haar levendiger voor den geest, en haar kind....

Zij wilde het geen oogenblik uit de kamer hebben, zelfs niet in een aangrenzend vertrek. Lag zij te bed, zoo moest zij de min kunnen zien. Dikke omslagdoeken en dekens lagen voor den kleine gereed, in geval een vlucht noodzakelijk bleek; - zij kende het bestaan van een kelder, in de rots uitgehouwen, die in tijden van nood dikwerf

[p. 25]

dienst had gedaan en uit deze vertrekken was te bereiken. Bij elke nieuwe losbarsting buiten vloog zij op, het oog gewend naar de verborgen trap, die daarheen afdaalde. Spijs noch drank waren in de laatste vier-en-twintig uren over hare lippen gekomen en zij had geen oog gesloten.

Met een kreet van schrik begroette zij Aurora en Grootvader, toen die des namiddags zonder kloppen binnentraden. Hun haast, hun ernstig gelaat, hun door bloed en kruitdamp bezoedelde kleederen waren niet geschikt om de Burchtvrouw kalmer te stemmen.

‘Mijn kind’, gilde zij, toeloopende op de min, terwijl zij poogde den kleine in hare armen te nemen.

Doch de lichte last bleek voor de kranke te zwaar. Eene duizeling overviel haar en zij ware gevallen zonder Moeder's hulp.

‘Draag de Burchtvrouw, houtvester’, gelastte Aurora, terwijl zij Moeder een doek over het hoofd wierp en haar stevig bij den arm greep. ‘Wij hebben geen tijd te verspillen. Min, blijf hier, sluit de deur achter ons en doe niet open voordat wij terugkomen om u en den kleine te halen.’

‘Eerst mijn kind of allen tegelijk,’ riep de Burchtvrouw, Grootvader afwerende.

‘De trap is te nauw en wij mogen het geheim niet prijsgeven,’ zeide Aurora kortaf, met een wenk aan Grootvader om de tegenstribbelende op te nemen. ‘Onderwerp je, Margaretha; elke vertraging is gevaarlijk voor je kind,’ voegde zij er bij.

Voort gingen zij, de duistere, smalle trappen af, altijd lager en dieper, totdat alles stil was om hen heen. Eerst in den kleinen kelder ontknoopte Aurora Moeder's doek.

‘Nu den kleine en zijne min,’ zeide zij, terwijl zij de zware deur achter zich en Grootvader toetrok.

De Burchtvrouw plaatste er zich voor.