Sturmfels

XII.

Wilbrant, die het dak had beklommen en achter een hoektoren op den uitkijk stond, gaf het sein dat de vijand naderde.

Het stille bosch werd levendig. Spoedig daarna viel een schot, gevolgd door een verward geschreeuw en meerdere schoten. De buitenstaanden hadden op nachtverblijf te Sturmfels gerekend en de afgebroken bruggen stelden hen te leur.

Een tweede sommatie volgde in den vorm van een dreigender geroep en meerdere schoten op poort en vensters.

Het getal der aanvallers groeide met elke minuut aan. De muren van den slottuin werden beklommen; de tuin was vol soldaten.

Een uur later was de gracht aan de westzijde voor de helft gedempt door alles wat in den tuin daarvoor dienstig was; de bestorming was aangevangen; ladders werden aangehaakt; bijlslagen vielen neer op de luiken. Het geweervuur der belegerden schrikte de bestormers niet af. Sturmfels' rijkdom was vermaard en het vooruitzicht op een grooten buit moedigde hen aan.

Toen de eerste versperring krakend week en doorgang verleende aan den vijand, toen de boeren terugdeinsden en wilden vluchten, was Aurora daar.

Het slepende gewaad had zij voor een eenvoudig kort kleed verwisseld; ofschoon zij het geweer als de beste hanteerde, was zij nog ongewapend. Een der verschrikten bij den arm te grijpen en terug te slingeren, was het werk van een oogenblik. Verontwaardiging had haar kracht verdubbeld; de onverhoedsche duw van een zijde, waar hij geen aanval verwachtte, deed den man het evenwicht ver-

[p. 23]

liezen. Hij viel.... voor de voeten van hen, die hij had willen ontloopen.

Aurora zag de bijl op zijn hoofd neervallen. De boeren behoefden geen aanmoediging meer. Nu zij een der hunnen hadden zien dooden, was hun wraaklust ontbrand.

Een bange nacht volgde.

Tegen den middag waren twee verdiepingen van den westervleugel in handen van den vijand.

Het hoofdgebouw was van binnen langs geen der zijgebouwen te bereiken. Het gold dus dak en zolders te verdedigen en uit het hoofdgebouw te bestrijken.