Serena

[p. 119]

Visioen.

I.

Over de stille landen, die in luister
Van Meiemaannacht lagen, zag ik dagen
Statige stoet als nooit mijn oogen zagen,
Ver uit het sluimerstil van woudenduister.

Hooge gestalten, die als helden waren
In deemoed zegenend den kamp volstreden;
En teedre maagden Rijk van Vrede ontgleden,
In sneeuwig kleed met leeljen in de haren.

En kindren, blank en blozende, die liepen
Op moll'gen maatval van hun bloote voetjes
Naast slanke vrouwen. Door den nacht ging zoetjes
Hun lief geluid - of jonge vogels riepen.

[p. 120]

 

Ouden van dagen, in 't zachte-oogenschijnen

 

Nog wederglans van hart dat niet veroudde;

 

Hun witte haren, tusschen bruine en goude,

 

Als aureool in teeder lichtverfijnen.

[p. 121]

II.

In stil verbazen vlogen mijn droeve oogen
Te moet de glansgestalten die daar traden
In blankgeglans der eigen lichtgewaden -
Maanluister bleekte waar zij voortbewogen.

En toen zij bij mij waren zonden klare
Heel vriendlijke oogen streelzacht tot de mijne
Zoo zoete groete, dat ik voelde kleinen
Mijn vrees voor Dood, ja, alle vrees liet varen.

‘Ween niet,’ zeiden hun oogen, vòl ontloken
Of eerst na 't sterven hunne windslen vielen,
Teer door de lichaamskelk zag ik der zielen
Sneeuwreinen schijn, als maan door wolk gebroken.

[p. 122]

 

Zacht roemden zij het leven, ziel gegeven

 

Door velerlei gestalte, en oord, en tijden,

 

Noemende Dood ‘Geboorte’, wijl hij leidde

 

Telkens tot reiner staat en hooger streven.

[p. 123]

III.

Verklaard gelaat van mijne zielsbeminden
Tusschen hun aangezichten zag ik lichten.
Mij blankten open zilvren vergezichten -
Oogsten van troost die haast mijn oogen blindden.

O, Ziel van Liefde! in donker graf gedreven;
O, strenglende armen! machtloos saamgebroken;
O, kinderoogen! vroeg en droef geloken,
Me in nooit aanschouwde schoonheid weergegeven ...

Hebt gij gehoord mijn roepen in de nachten
Als hard en zwart mij wanhoop overheerde,
En ik me in blinde, felle smarte keerde
Tot zwarter nacht waar 'k niets meer kon verwachten?

[p. 124]

 

Warm, als liefkozende armen vol erbarmen,

 

Voelde ik hun liefde loutrend om mij neigen.

 

- O, mijn Geliefden! waar Ge ook zijt mijn eigen,

 

Voert Dood me eens weer ten leven in Uw armen?