Roswitha. Verhaal uit de dertiende eeuw

[p. 202]

XXVII.

Graaf Auerspergs dienst had hem nog dienzelfden avond bij den Keizer geroepen en hij had hem Roswitha's verzoek overgebracht.

- Een verzoek zooals wij dat van haar konden verwachten bij haar sterk bewustzijn van wat zij wil en doen moet,’ had de Keizer geantwoord.

Alles toewijding en eenvoud en waardigheid.

Rijk en ridderschap hebben behoefte aan zulke vrouwen. Gelukkig de man die haar winnen zal.’

Zijn blik bleef rusten op Heribald die bleek en in spanning vóór hem stond.

- Zou den Keizer ontgaan wat haar verzoek inhoudt? Zal hij zijn toestemming geven?’ vroeg Heribald zich af.

- Wij hebben een schuld te delgen en een plicht te vervullen tegenover haar vader dien wij in gedachten te kort hebben gedaan,’ vervolgde de Keizer. ‘Gij zult morgen de jonkvrouw tot Eberbach begeleiden. Neem zooveel ruiters met u als u goed dunkt en laat haar die verder ten geleide. Meld u bij ons aan zoodra gij terug zult zijn.... Ik geef u een eervolle en aangename taak.... Wat - nièt tevreden? Honderd ridders voor één die u uw plaats zullen benijden!.... De vijand is nog ver genoeg om vóór den slag terug te zijn.... Wat schort er aan?’

- Het gevaar dat haar, dat de jonkvrouw dreigt op zulk een tocht,’ stamelde Heribald.

De Keizer zweeg een poos.

- Als wij haar goed leerden kennen en beoordeelen, zal zij haar voornemen niet opgeven. Het kloeke trouwe hart spreekt te luid. Naast onzen schranderen meester Jodocus en haar biechtvader, met de twee honderd ruiters en het geleide van morgen zal zij goed bewaakt zijn.’

[p. 203]

Auersperg boog de knie en kuste de hem toegestoken hand, maar zijn tred was langzaam en zwaar toen hij de keizerlijke tent verliet.

Vader Hubertus had eerst laat zijn nachtleger opgezocht.

- De jonkvrouw is 's Keizers gast en de wacht in goede handen,’ had graaf Heribald hem op zijn vraag daaromtrent geantwoord.

Toch had hij het noodig geoordeeld zich daarvan te overtuigen.

De nacht was klaar en koud. Veel sterren.

Graaf Auersperg had zich een paar vachten voor den ingang van Roswitha's tent laten spreiden en deelde er de nachtwake met de schildwachten, reé bij elk gerucht.

Vader Hubertus voelde zijn arm in een ijzeren vuist gekneld, vóórdat hij zich rekenschap kon geven van waar de greep kwam.

Hij werd buiten het gehoor der tent gevoerd.

- Goed vriend, goed vriend,’ haastte hij zich te zeggen.

- Gij ziet het, wij hebben dezelfde gedachte. Ga gerust slapen, eerwaarde vader,’ fluisterde graaf Auersperg, die hem nu eerst herkende.

Vader Hubertus wreef zich den arm en volgde den gegeven wenk.