Mielke

[p. 23]

IV.

De oorlog ging voorbij.

- Ik ben blij, - zei Eulalie gedurig, - dat Mielke in de jaren niet was om in den oorlog te zitten. God weet, of wij het ooit levend zouden weergezien hebben. En dan waren we 't ál kwijt geweest!

- Hij zal toch zijn dienst moeten doen, - meende Serafien. - Ik weet wel dat er soms zeuren als ze in 't vreemde zijn, maar dat wil ik niet. De jongen moet gaan. Het zal veel geld kosten, ik zal mijn beste hulp verliezen; maar 't ga zoo 't gaat, het vaderland heeft ook zijn recht.

Het zou nogal hard zijn voor Mielke om op te trekken naar België, zoo verre; en naar Duitschland met zijn Ruhr; het had duurbare dingen thuis:

Mielke had een nieuw geweer,

Mielke had een ongeëvenaarden jachthond,

Mielke had een afgericht fret, dul lijk een slangevel,

Mielke had een looper, een schoon paard om uit te rijden met het rijtuig of met den zaêl: want de jongen kon paardrijden lijk een officier.

Het zou dat alles nu voor een tijd moeten verlaten.

Serafien hield zich sterk toen Mielke vertrok; Eulalie ook; maar als 't weg was, weende zij. O! wat was dat huis dood, sedert Mielke weg was! Dat jongetje zweeg geen minuut; de

[p. 24]

echo van zijn gesnater hing nog in de balken van de keuken, maar 't was al.

* * *

Serafien en Eulalie zaten 's avonds te klappen over Mielke.

Serafien. - Waar zou hij nu wel zitten? Zou hij nu op ons peinzen lijk wij op hem?

Eulalie. - Die jongen is nooit uit mijn gedachten.

Serafien. - Hij zal weldra zijn portret opzenden als piot.

Eulalie. - Ik ben blij dat hij alevenwel bij de piotten is. Moest hij bij het paardenvolk geweest zijn, hij kwam voorzeker aan een ongeluk.

Serafien. - Hij minder dan een ander, Eulalie. Gij weet hoe stout hij was met de beesten op 't hof. Zulke jongen heeft niets te vreezen. Ik was ik ook alzoo.

Eulalie. - Maar juist daarom zou ik bevreesd geweest zijn; wie stout is gaat van langsom verder... En ginder in 't leger, tusschen al die sprinkhanen! Ik heb hem dikwijls gezeid, als er een nieuw paard op 't hof kwam: maar Mielke toch, laat dat beest eenige dagen aan zijn eigen over, ge weet niet hoe gij op 't onverwachts aardig kunt varen. Ge zijt toch geen cirkman! Nu, nu, hij is bij de piotten.

Serafien. - Weet ge nog, Eulalie, hoe hij 's avonds, om ons plezier te doen, rond de keuken reed per velo, rondom de stake die de zoldering ophoudt?

Eulalie. - Ja'k. Dat kind, al menschenzot zijnde, vond zijn grootste geluk in zijn huis. Als het velorijden in huis begon, wilde ik telkens de schotels en de emmers op zij zetten; maar neen! zei Mielke dan: het is geen kunst te rijden in open piste!

Serafien. - Men zou gezeid hebben, dat hij deelnam aan een wedstrijd: zoo ernstig ging het er toe.

[p. 25]

Eulalie. - Het was niet ernstig toen hij, (het scheelde maar een haarke, maar 't was toch alzoo), toen hij mijn dampenden papketel ommereed; hij was weg in een twee drie, en 'k stond ik daar te zien...

(Dan bleven ze met strakke oogen en halven glimlach staren in den vlammenden haard.)

Serafien. - Hij ging zoo bij onzen Vlaamschen gebuur om te rijden door al de paadjes van den groenselhof. De jongens en de meisjes stonden middelerwijl te roepen en te tieren: hij zal op de koolen rijden - hij zal in de wortels zitten - in de sla - in den thymus; maar de wielen gingen wiegewagend vooruit en raakten noch bloemke noch blaadje.

De minste trekken van Mielkes handel en wandel kwamen als schimmen, bij den laaienden haard, op de oude muren van de eenzame woning dansen.

Alzoo was het elken avond.

* * *

Mielke was in 't leger algauw om zijn talenten gekend. Het werd de trots van de officieren, en er werd hem voorgesteld of het niet naar een graad zou dingen. Het wilde daar niet van hooren, natuurlijk.

Het werd na korten tijd ordonnans van een kapitein, en met veel vertrouwelijke boodschappen gelast. Het passeerde veel tijd in de bureelen, al hield het zoo zeer van de vrije lucht.

Eens dat het, in Duitschland, een uitstapje deed met de kameraden (en ge moet niet vragen of het hun lief was!), kwam er in de kantien een Duitscher, die er op pochte dat er niemand met hem durfde boksen. Het was een vreeselijk groote kamper: een echte kolos.

[p. 26]

Is het gelooflijk? Mielke wilde het aangaan. En was 't niet dat zijn kameraden het hem afraadden, omdat het de moeite niet was zich om den vent te bekreunen, het zou 't waarlijk aangedurfd hebben.

Mielke was dan een kloeke kerel, in den vollen bloei van zijn jongelingsjaren. Iedereen hing er aan, zooals voortijds in Vlaanderen en in Frankrijk.

Het hoorde eens de officieren onder malkander praten van een ontembaar paard, en toch zoo'n schoon beest; Mielke voelde zijn hart krevelen. (Eulalie! had-je gij daar moeten zijn!) Het kon zich niet bedwingen en 't zei aan den kapitein:

- Mijn kapitein, mag ik dat paard eens probeeren?

- Kunt gij dat ook al, Emiel? Ik wist niet dat gij zulk talent bezat.

- Mag ik?

- 't Is hoogst gevaarlijk, hoor!

- Ik ga! Waar is dat paard?

- Indien gij volstrekt wilt... Maar 't is omdat gij 't wilt: gij draagt de verantwoordelijkheid van uw daad. Nog nooit durfde noch kon iemand dat beest berijden.

- Kom, - zei Mielke, en de officieren volgden 't, malkander beziende.

* * *

Het paard werd, met voorzorgen, uit den stal te voorschijn gebracht. Mielke deed het den breidel aan. In een duiveslag zat het er op en reed ijzervast en pal-zeker een kwartier lang voor de verwonderde blikken van officieren en soldaten. Het paard was zienlijk overmand en uit zijn lood geslagen.

Mielke steeg er af, werd omringd en met gelukwenschen overladen.

[p. 27]

- Herbeginnen! - zei't.

En eer ze zich rekenschap gaven van wat er gebeurde, Mielke zat weerom te paard en was weg. Ditmaal was het ros stouter. Het wilde het juk afwerpen en alle slavenschap ontgaan. Mielke had het lastig. Het paard steigerde, draaide rechtsom, linksom en was vertoornd. Dat duurde tien minuten. Mielke steeg af en rustte wat.

- Genoeg! - zeiden de officieren. - Het beest is nu getemd. Proficiat! en dank u! wij zullen dat later wel eens regelen. Mogelijk komen uw diensten goed te pas.

- Herbeginnen! - zei Mielke.

Het sprong op het paard, altijd zonder zadel, herbegon, had het nog lastiger dan te voren, en eindigde met hals over kop vier meter verder te rollen. Het bleef bewusteloos liggen...

* * *

En weerom, in 't hartje van Frankrijk, zaten 's avonds Serafien en Eulalie samen.

Serafien. - Eulalie, hebt ge reeds praktijkelijk gedacht aan de toekomst van Mielke?

Eulalie. - Ik denk er gansche dagen aan.

Serafien. - Ja, maar praktijkelijk.

Eulalie. - Wat wilt ge daarmee zeggen?

Serafien. - Dat die jongen zeker best zou doen van allichte te trouwen, als hij weerkomt van het leger. Hij zal waarschijnlijk naar België niet meer terugkeeren. Waar kan die jongen een gedoe vinden als dit hier? Ik heb die hofstee voor hem goed gemaakt. Hij heeft nu maar voort te doen. Ja, hij zou best trouwen. Frankrijk is maar om alzoo te laten, en als een jongen gelijk hij, rijk, begaafd en snel, niet getrouwd is...

[p. 28]

Eulalie. - 't Is waar. Als Mielke hier gevestigd is, kunnen wij ook in de streek blijven: ik zou toch niet gaarne ver van hem zijn. Wij hebben maar hem. Ik verlang dat hij thuis is. Het is reeds een poosje dat hij ons geschreven heeft. Hij is nu zooverre van ons...

Eulalie sprak niet meer, maar vaagde een traan weg uit haar oog, terwijl Serafien een nieuwen blok in den haard legde. Daarna baden ze hun rozenhoedje, ge moet niet vragen voor wien.