Mielke

[p. 19]

III.

Het eerste jaar hadden zij geen knecht; het tweede jaar één; het derde jaar twee; het vierde jaar drie. Zij werden overal en door iedereen gaarne gezien, en daar Mielke bestraald werd door den glans van de jeugd, viel natuurlijk aller aandacht op hem. Het was een kloeke, struische jongeling, sterk gespierd, rond en rondborstig, gedraaid in een wrong, rap met de armen en de vuisten, met een borst lijk een boom en een aangezicht lijk een zonnebloem.

Al was de jongen krachtvol als een eikeboom, toch noemde niemand hem Miel of Mielten, - maar hij bleef Mielke.

Hij was voor vader een kostelijke steun. De zaken gingen rap vooruit. De toekomst van Mielke werd opgebouwd steen voor steen.

In de week werkten ze rap door, en 's Zondags kweten ze hun kristelijke plichten, waarna Mielke een welverdiende uitspanning mocht nemen. Het reed per fiets de gansche streek af: dat was een nieuwe wereld; nieuwe grond, nieuwe gewassen, bosschen, heuvelen, vischputten, nieuwe wegen, eigenaardig volk en volksgebruiken.

Het kon ook alzoo alleen niet loopen, vond Vlaamsche kameraden; vond toenadering bij de Fransche katholieke jeugd, en begaf zich met voorliefde tot den voetbal; het werd in korten tijd kapitein, zonder jaloerschheid te verwekken.

[p. 20]

Dit was wonder: Mielke zegde aan de Franschmans zooveel zottigheid als ze dragen konden, en hoe meer het er zegde, hoe meer ze van hem hielden. Het geleek daarin aan Serafien, die eens op een Zondag, na Hoogmis en kruisweg, uit de kerk komende aan een Franschman, die met hem lachte, zegde:

- Wees gelukkig dat ik zoo godsdienstig ben: anders zou ik u reeds de tote ingeslagen hebben!

Mielke had dat gehoord, en 't was goed van leeren...

Als een Fransche voetbalclub uit het ronde een match aanging, werd Mielke uitgenoodigd om mee te spelen, en daar waar 't was liepen de winners.

Het gebeurde soms dat Mielke, 's avonds naar huis rijdende, vergeten had licht aan zijn velo te hechten. Dan zaten de politiemannen hem op de hielen. Mielke reed zoo vervaarlijk rap dat ze hem niet konden volgen; het beging dan de boosheid van tijd tot tijd wat te vertragen als uit vermoeidheid; en telkens de achtervolgers hem nabijkwamen, stoof het weer al spottend bliksemsnel vooruit, tot ze 't zelf moe werden. Dan riep Mielke hun toe:

- Hebt ge mij nu nog niet?

's Anderendaags trachtte Mielke een van die mannen te ontmoeten, en zijn vriendelijkheid was zoo groot, dat ze overeenkwamen lijk twee trommelstokken. Voor wie 't Fransch karakter kent, in Frankrijk is dat mogelijk.

* * *

Het ging ook op jacht. Ge kunt dat peinzen, in die streek van bosch en wild! Het had, evenals zijn vader, een ‘port d'armes’; maar 't beste wild zat in den eigen eigendom van den eigenaar der hoeve... En leid ons niet in bekoring!

De bak en de strop...

[p. 21]

Och! neen, dat was nier noodig. Mielke ging uit bij klaren dage met het geweer. Als de boschwachter kwam, sprong het achter een boom uit, vertoonde zich als een bliksemflits, verdween weer, en een heel eind verder weerklonk het schot. Dat was een gewoon sport.

De boschwachter dacht: die jongen is een springer zooals ik er nimmer nog kende. Onze Fransche jeugd kan daar niet aan. Ik zou hem van nabij willen kennen... Mijn dochter...

En daar zie! Het was weeral Manten en Kalle. Juist lijk in den scholierstijd had Mielke elkendeen aan zijn koorde, en hoe meer het ze beetnam, hoe meer het hun behaagde.

* * *

Intusschen bloeide de hoeve. Daar waren een tiental bewonderenswaardige en bewonderde paarden; een stal vette koeien; hennen, geiten, zwijnen, bieën... De eene schoone oogst volgde den anderen op.

Dat alles was voor Mielke.

Toen het achttien jaar oud was, zei Serafien hem ernstig en gemeend:

- Jongen, ge moet een goede boer en een goede kristen zijn. Voor 't eerste zal 't gaan; voor 't tweede heb ik gedaan wat ik kon, maar dat zal afhangen van u. Gedenk wel dat er drie dingen eigen zijn aan de familie: op de eerste reke zitten voor de eerste-kommunie...

- Ik zat er, - zei Mielke.

- Als de tijd komt, treffelijk trouwen.

- Moeder, als ik trouw vraag ik u op de trouwfeeste.

- En, ten derde, verdienen van een priester te hebben, niet alleen om berecht te worden, maar ook al stervende.

- Is dat waarlijk alzoo?

- Ja 't, kind.

[p. 22]

Serafien herhaalde van tijd tot tijd eens zijn kleine predikatie, en daarop zaten ze alle drie telkens een poosje te zwijgen. Het was ernstig ook, maar ze waren alle drie zoo kloek en gezond, dat ze van dat laatste puntje precies geen treurspel maakten.

Hij had juist weer de vaderlijke vermaning herhaald. Het oogenblik scheen gunstig voor Serafien om Mielke's geweten te onderzoeken op het meest kiesche van de drie puntjes. Hij had den boschwachter ontmoet, die hem in één en dezelfde samenspraak, alhoewel zonder samenhang, én van zijn Palmyre én van Mielke gesproken had... Hij had zelfs vader en zoon uitgenoodigd voor een Zondagachternoen...

- Wanneer gaan we nu naar den boschwachter? - vroeg Serafien, zijn jongen scherp in de oogen ziende, doch met een opgeruimd gelaat.

Mielke richtte zich met een snok op zijn stoel, zoodat deze er van kraakte, zette zijn oogen open lijk twee lantaarnen, en riep uit:

- Naar den boschwachter?... Voor een proces-verbaal?

- Maar neen! voor een bezoek!

- Heeft hij?...

- Ja, ja, hij heeft ons beiden vriendelijk uitgenoodigd, en moeder mag ook meegaan.

Mielke schoot in een onbarmhartigen schaterlach en proestte 't uit, al rennende op zijn reutelenden stoel, en slaande met zijn beide handen op de knieën:

- Hahahaha! Dank je voor zoo'n boschwachter, die kijkt om niet te zien! Ik was nog liever pensejager!

Serafien pruimbaardde en was volkomen gerust: in die spreuk vond hij gansch zijn Mielke weer.