Langs een omweg

[p. 125]

Hoofdstuk XI.
Moeder.

‘Toch geen zwarigheid, mevrouw?’ vroeg Sien, toen ze mevrouw Huyser zoo bezorgd zag kijken na 't lezen en herlezen van een brief, dien de postbode zoojuist gebracht had. Sien was zoo'n oude getrouwe, daarom nam niemand 't haar ooit kwalijk, als ze eens wat heel familiaar deed.

‘Greet is heel ziek. Moeder schrijft, dat de dokter vreest voor roodvonk. Het heerscht in Haarlem zoo erg, dat er scholen gesloten zijn. Dat vriendinnetje, die Beppie, heeft het ook.’

‘Lieve hemel, als onze Greetje het dan maar niet van haar gekregen heeft,’ zei Sien meewarig.

Sien slofte terug naar de keuken en bleef lang in gedachten verzonken aan de tafel zitten, met de ellebogen onder 't hoofd.

Wat deed dat kind ook weg te gaan! Die goede, lieve mevrouw had er zoo'n hinder van. Hoe kon ze de strenge grootmoeder verkiezen boven haar beste moedertje. En dan moest dat schaap misschien nog naar 't ziekenhuis. Hier zou 't niet gebeuren. Mevrouw zou haar zelf hebben opgepast.

[p. 126]

‘Sientje!’

‘Ja Mevrouw.’

‘Het treft wel slecht nu meneer naar Dordt is. Maar, als mijn man dezen brief gelezen heeft, zal hij het zeker begrijpen. Ik wil naar Haarlem toe, ik moet zien, wat ik voor het kind kan doen.’

‘En U zou vanmiddag met den burgemeester en mevrouw een auto-tochtje maken?’ bracht Sien in 't midden. Ze wist immers, hoe mevrouw zich daarop had verheugd.

‘Goed, dat je 't zegt, Sien. Ik had er niet aan gedacht. Ga het gauw even afzeggen. Zeg maar, dat het me heel erg spijt, maar dat ik heusch dadelijk naar Haarlem moet.’

Sien deed, wat haar bevolen werd, terwijl mevrouw het spoorboekje inkeek om na te gaan met welken trein zij zou kunnen vertrekken.

Daar kwam Sien, buitengewoon vlug voor haar doen, weer het tuinhek binnenstappen.

‘Mevrouw, complement van den burgemeester en meneer zeit, dat hij U met de auto naar Haarlem zal brengen. En mevrouw gaat ook mee, enne...’ Sien wachtte even. Wat achter dat enne moest komen, kon ze van blijdschap haast niet uitspreken.

‘Nu, en wat verder, Sien?’

‘Ziet U, toen ik vertelde, dat onze Greetje zoo ziek was en dat ze, als ze de roodvonk had, naar een ziekenhuis moest en dat we dat dan toch allerver-

[p. 127]

schrikkelijkst zouden vinden, nou, toen zei de burgemeester: ‘We moesten mevrouw Huyser maar wegbrengen, dan kunnen we het meisje misschien mee terugnemen.’

‘Liep je daarom, alsof je twintig jaar jonger was?’ zei mevrouw Huyser lachend.

‘Wat zal 'k zeggen? Mevrouw verlangt net zoo hard naar het kind als ik.’

‘Als Greetje vervoerd mag worden en thuis wil komen, breng ik haar mee,’ zei mevrouw, terwijl ze iets moeilijks wegslikte.

‘Maar Sien, ik hoor getoeter. Daar komt de familie heusch al aan.’

Mevrouw Huyser snelde naar de gang om hoed en mantel. Vlug liep ze nog even naar boven om een en ander in te pakken van verplegingsartikelen, ook haar nachttoilet verdween in het taschje! Het was het beste overal op voorbereid te zijn. Zelfs een paar katoenen japonnen en witte schorten, nog afkomstig uit den verpleegsterstijd werden erbij gevoegd. Als het eenigszins mogelijk was, zou ze Greetje zelf verplegen.

‘De complimenten en het beste,’ zei Sien, toen ze mevrouw in de auto zag stappen.

‘Je zorgt wel goed voor de heerenafdeeling, hè Sien?,’ riep mevrouw haar nog toe.

Sien knikte van ja. Spreken kon ze niet. Dat dat kind toch ook zoo ziek was en zoo ver van huis. 't Was wel

[p. 128]

een opgewonden standje, maar ze had toch een hart van goud.

Met de punt van haar bonten schort boende

Siens hand trilde om den hoorn.

Sien een traan weg van haar rimpelige wang.

Tingeling, tingeling! ‘Goeie menschen, de telefoonschel. En daar had ze nou niks geen verstand van. Dat was altijd mevrouw der werk.’

[p. 129]

Tingeling, tingeling. ‘Hou jullie je gemak maar, Sien is zoo vlug niet meer.’

‘Ja, uwe spreekt met Sientje, de dienstbode van notaris Huyser. En dat de familie afwezig is.’

Wat 's dat nou? Siens hand trilde om den hoorn. Maar dat kon immers niet. En toch, ja 't was haar stem. 't Was Greet zelf.

‘Ben je 't echt kind?’

‘Maar ben je dan zoo ziek niet?’

‘O stumperd, doe je 't stilletjes? Ben je zoo maar uit je warme bed geloopen?’

‘Niet huilen lieveling. Je moeder is al onder weg, om je te halen.’

‘Zeggen ze, dat je in een glazen kast moet? Niks van aan hoor. Je komt bij Sien.’

Het gesprek werd afgebroken. Sien haakte den hoorn weer op. Trillend van het hoofd tot de voeten stond ze daar, als verwezen. Waak ik of droom ik?

Sien schudt haar oude hoofd eens, heen en weer, als wil ze zich overtuigen, of het werkelijk nog vastzit.

Wat trof dat allemaal ook wonderlijk te zamen.