Een nieuw liedt-boekje, genaamt het dubbelt Emausje, bestaende in eenige nieuwe liedekens
(1742)–Tannetge Kornelis Blok–
AuteursrechtvrijOp de Wijse: Princesse die myn Ziel gebiedt.Verheugt u Menschen groot en kleyn,
Wie dat gy zijt,
| |
[pagina 30]
| |
En looft den Heer met herten reyn,
In dezen tijd,
Op dit geval: Nu dat ons al,
Te Bethlehem in eene Stal.
Is heden geboren, Den Herder verkoren,
Die ‘t Schaepje verloren: zelfs weyden sal
Den Schepper van ons menschen al:
Die ons bemind,
Die leyd hier in een Beeste-stal:
Gelijk een Kind;
Die ‘t quaed beloond, En ‘t goed verschoond
En alle deugd met heyl bekroond:
O wonderlijk wonder! Geweldig besonder
Dat zig hier onder, den mensch vertroond
En dat in zulken nedrigheid:
Gelijk men hier ziet:
Al in de Beeste Kribbe leyd:
Na Schrifts bediet
Van Mariam, Dewelk hem nam,
En wond in doeken ‘t heylig Lam,
Den Vader der geesten, die moet by de beesten
Sig houden ten eersten, als hy hier quam.
Gy Borgeren van Bethlehem,
Schijnd onbeleeft,
Dat gy nu Christus komt aan hem,
Geen plaatse en geeft,
dat zijn Geboort’, Mogt ongestoord,
By u geschieden met accoord,
‘t Is tot u verwijten, ô Bethlemijten.
Gy gink u niet quyten, alzo ‘t behoort
Maer gy en kend doen voorwaer,
Nog Iesus niet,
dat dit den Saligmaker waer,
die van ‘t verdriet:
Al op dit pas, Ons al genas,
den lang gewennen Messias,
die gy wel verwagte, Uyt davids geslagte,
Maer zonder gedagten, dat die hem was.
Had hy gekomen met heerlijkheyd,
Geweld of bragt;
| |
[pagina 31]
| |
Gy hadde listelijk met bescheid,
Hem meerder geagt,
Gy meende ziet, Dat hy met vliet,
Weer zou opregten u gebied,
En gans de Romeinen Magt zoude verkleine
Dat was al u meyne, En anders niet
Maer tijdlijk heyl was geenzints waert
Dat Godes Soon,
Quam daerom hier op deser aerd,
Uyt ’s hemels Troon,
En ‘t was ook ziet, De oorsaek niet,
Dat hy zijn heerlijkheid verliet,
Maer hy quam hier vernielen, den vyand der zielen,
Of anders wy vielen, In ‘t eeuwig verdriet
Soo eenig mensch in desen tijd,
Oyt was verheugt,
Die moet ook wesen nu verblijd,
En vol van vreugt,
Nu dat God is, Met ons gewis,
Die ons na zijn beloftenis,
Heeft heden gegeven, Den Soone verheven
En ons daer beneven, vergiffenis.
O Satan dit onnoos’le kind Is Emanuel
God is met ons die ons ontbind, van u gekwel
En ons tot deugt, Leyd met geneugt
Dies zijn wy nu geheel verheugt,
Ons droefheid moet vlugten, wy zijn vol genugten
God heeft al ons zugten, verandert in vreugt
Gy al die treuert om Adams val,
Weest nu verblijd,
En looft den Heer met bly geschal,
In desen tijd,
Nu dat voorwaer in ‘t openbaer,
Hier is den waren Middelaer,
Die ons wil bewaren, voor alle beswaren,
Sijn wille verklaren, In ‘t Nieuwe Iaer.
leert Sterve. |
|