Een nieuw liedt-boekje, genaamt het dubbelt Emausje, bestaende in eenige nieuwe liedekens
(1742)–Tannetge Kornelis Blok–
AuteursrechtvrijWyse: Te Ryssel in ’t vergelde Radt, &c.Wat grooter nood wat droever tyd,
zullen wy dog ô God beleven?
Voorwaer de mensch die gy kastyd,
Die mag wel schrikken ende beven:
Gelyk veel menschen met bezwaer,
| |
[pagina 28]
| |
Eylaes! wel zijn geworden waer.
Al op den zes-en-twintigsten dag,
Van Ianuary twee en tagtig,
Als men met groote droefheid sag,
De groote kragt van God Almagtig,
Wanneer hy door sijn staende band,
Ging straffen ons Flacquesche Land.
Want door bestiering van Gods hand,
Ging ‘t water hier soo hooge vloeyen,
Veel dijken braken in ons Land,
Soo dat de Vrugten dier er groeyen,
Men doen sag onder ‘t water staen.
Want in ons Land door sit onwe’er,
Sijn agtien Polders ingeloopen,
Veel huysen syn geraekt omveer:
Eenige menschen die ‘t bekoopen
Moesten, o droefheid! met de dood,
In desen grooten Waters nood
Daer zijn geen menschen die ons Land,
Hebben gezien tot genen stonden,
In zulken desolaten stant,
Gelyk als heden is bevonden,
Door dezen grooten Watervloed,
Water door God eenige heeft behoed
Waer in dat God sig toond ons Vriend,
Ook als hy slaet wil hy genesen,
Ons zonden hadden ‘t niet verdiend,
Om nog van hem verschoond te wezen,
Dat wy niet gantsch en zijn vergaen,
Dat heeft zyn goedheid soo verstaen.
Wat heeft God ons getoond al goed,
Nog onlangs toen wy bevreest waren?
Maer God die hulp ons uyt beswaren,
Syn goedheid die bewaerd ons vry,
Van al haer wrede Tyranny.
Maer schoon dat God ons doen verschoont
En ons vyanden heeft bedreven,
De dankbaerheid die wy getoont
| |
[pagina 29]
| |
Hebben, dat is een sondig leven,
In ons ondankbaerheid onvroet:
Is de oorsaek van dees hooge vloet.
En God door goedertierentheid,
Was dat ons nu nog eerst was schouwden
Wat was het anders? als geleyd,
Dat wy een straffe krygen souden,
Wanneer wy die voorleden Iaer
Sagen des hemels Teyken klaer.
Soo dat wy zien aen alle kant,
De goedertierentheid des Heeren,
Die hy d’Inwoonders van ons Land,
Bewijst op dat zy haer bekeeren,
Hierom o menschen! voor u siet,
Dat u niet ergers en geschied
Christus discipels soo nieu siet,
Soo lang als sy in stilte varen,
Soo riepen zy tot Iesus niet,
Maer als ‘t Schip nood leed van de Baren,
En zy bevreest zijn en verbaest,
Doen merkten sy den Heyland haest.
Hebben wy ook in ons voorspoet,
doen wy in weeld’ waren gezeten,
den grooten gever van al ‘t goed
den Heere onsen God vergeten,
Laet ons hem dan nu hy ons slaet
dog soeken eer het is te laet.
De goedertierentheid is groot,
En de lankmoedigheid des Heeren,
Hy wil niet der Zondaren dood,
Maer dat zy haer tot hem bekeeren,
Hy geef ons ook dat dese Vloet,
ons strekken mag tot enkel goet.
leert Sterve. |
|