Ben ik eigenlijk wel links genoeg?

Gewoon fijn

Ik zag en hoorde de radikale katholieke profeet D. Coppes in het Veronica-debat spreken over popmuziek. Zijn muzikale smaak bleek erbarmelijker dan men zelfs binnen de PPR-fractie van de Tweede Kamer voor mogelijk zou hebben gehouden: zijn taalgebruik beperkte zich tot het aanwenden van mode-fossielen; hij kon zijn affiniteit met wat hij popmuziek noemt onder precies twee woorden brengen: ook na herhaalde pogingen kwam hij niet verder dan de boodschap dat hij gelegenheidssmartlappen over Wounded Knee ‘gewoon fijn’ vindt.

Dat wou ik gewoon maar even zeggen.

Niet om aan te tonen dat ik D. Coppes niet zo zie zitten (ik ken m'n taaltje ook, Dolf), want dan kun je in dit verblinde roomse land wel van Beel tot De Nieuwe Linie aan de gang blijven - maar om een antwoord te zoeken op de blijkbaar nationale vraag hoe we verder moeten leven als straks de aanbeden piraten van de Noordzee zijn verdwenen.

Veronica was ‘gewoon fijn’.

Wat betekent dat? Dat betekent niets. Het betekent net zo min iets als 99,9 percent van alles wat er in de afgelopen dertien jaar door het station aan woorden en klanken voor de ‘leefwereld’ van de ‘jongeren’ is gedistribueerd. Wanneer en waar en onder welke omstandigheden ik ook naar Veronica luisterde, ik heb nooit iets

[p. 60]

anders gehoord dan verbale en muzikale clichés, versteningen, fossielen: de kaalslag van de werkelijkheid.

Wat Veronica achterlaat is dan ook letterlijk leegte. Weliswaar is dat blijkbaar een soort immanente kwaal van alle media, maar je kunt in Nederland als je wilt nog altijd af en toe een goede krant lezen, het deprimerend radiogemeier wordt op de Hilversumse zenders tenminste nog wel eens onderbroken door iets dat wel de moeite waard is, en zelfs op televisie zie je nog wel eens een intelligent of een creatief programma. Maar Veronica - dat moet je ze nageven - maakte geen uitzondering op de leegte. Het was consequent, achttien uur per etmaal, achtermekaar, continu, ononderbroken en commercieel, ‘gewoon fijn’, dat wil zeggen niets: gemaakt door robotten en bestemd voor papegaaien.

Ik heb dit in de Tweede Kamer niemand horen zeggen, integendeel. Blijkens het debat zijn er twee soorten politici in Nederland: de ene soort heeft de leegte innig lief, de andere doet het in zijn broek van angst bij de gedachte dat het volk kwaad zou kunnen worden als zijn leegte wordt afgepakt. De eerste soort is uitgesproken rechts, zoals Bul Verwey rechts is, alle robotten rechts zijn en 99,9 percent van alle ooit door Veronica uitgezonden popmuziek afkomstig is van rechtse, want lege inspiratiebronnen; niet voor niets zitten de grote aanhangers van het popstation bij de VVD, de Telegraaf en de Hollandse communisten.

Hun standpunt is niet interessant, want we wisten het al.

Maar het standpunt van de schijtbroeken, dàt is interessant, want de hele dag houden ze vol dat ze links zijn, dat ze de samenleving willen veranderen, dat ze het welzijn zullen bevorderen en de creativiteit van de mensen tot ontplooiing willen brengen. Maar als voor hun neus de kwaliteit van het bestaan wordt verontreinigd met clichés, bazelpraat en reactionaire muziek reikt hun visie niet verder dan twee woorden: gewoon fijn.