Ben ik eigenlijk wel links genoeg?

Niet zo mooi

Wat ik waarschijnlijk nooit zal leren - dat is hoe je nou consequent progressief of hoe heet dat, links moet zijn.

Neem Brundage.

Op het eerste gezicht ligt dat zo simpel als wat. Avery Brundage is oud, hij is rijk, hij is Amerikaan en hij speelt de baas als president van het Internationaal Olympisch Comité. Een autoritaire man die geen tegenspraak duldt en dus van mij bijna ongezien de zenuwen kan krijgen en het ontbreekt er nog maar aan dat hij van adel is, maar goed - hij is zo al rechts genoeg. ‘Deze Avery’, schrijft De Nieuwe Linie van deze week, ‘koestert nog het zo genaamde amateursideaal. Dat amateurisme stamt uit de tijd dat rijkaards tijd en geld hadden aan sport te doen; daarvoor betaald krijgen was iets vies.’

En De Nieuwe Linie is jong, is straatarm, is Hollands en is alternatief rooms.

‘Avery Brundage’, roept het blad dan ook uit, ‘is begonnen de Oostenrijkse skiër Karl Schranz uit te sluiten. Op gevaar af dat de Olympische Winterspelen in elkaar donderen. In naam van een 19de eeuws rijkeluisideaal.’

Ja, denk ik dan.

Maar is die ouwe seniel nou echt wel zo rechts als De Nieuwe Linie en ik aannemen?

De Nieuwe Linie begint al een beetje nattigheid te voelen als het terloops stelt dat de commercialisering van de sport natuurlijk

[p. 25]

‘niet zo mooi is’. Maar het blad praat er snel overheen, wijst er op dat topsporters ‘artiesten, entertainers of symbolen’ zijn van hun land en maakt dan snel de draai naar dat rijkeluisideaal van de ‘zeer oude, rijke Amerikaan.’

Allemaal goed en wel, maar waar maakt die topsporter Karl Schranz reclame voor? Dat kan nooit veel goeds zijn. Het gaat altijd om wasmiddelen (fosfaten), auto's (benzinestanken), chocoladerepen (hartinfarcten), sigaretten (longkanker) of andere consumptie-artikelen waar wij jonge, straatarme, linkse underdogs aan sterven om hen (oude, steenrijke, autoritaire regenten) nog machtiger te maken dan ze toch al zijn.

Trouwens - wie zegt eigenlijk dat amateurisme iets te maken heeft met rijkaards die tijd en geld hadden om aan sport te doen? Tot in 1954 of daaromtrent waren voetballen, schaatsen en korfballen in Nederland nog volledig het domein van het kleine klootjesvolk - skiën (wat Schranz doet - de naam zegt het al) is altijd iets geweest voor de betere kringen, want Jan met de pet kan niet naar de wintersport, Jan met de pet van De Nieuwe Linie komt zelden verder dan veertien dagen in de zomer all-in naar Joegoslavië. En wat er in of omtrent 1954 met een sport als voetballen is gebeurd, daar zouden De Nieuwe Linie en ik eigenlijk erg treurig van moeten zijn. Van dat moment af is voetballen iets geworden van keiharde, autoritaire superbazen die een middenvoor van 25 jaar een spreekverbod kunnen opleggen, die hun werknemers geen spoor van inspraak gunnen en die hartelijk meedoen aan het neo-kapitalistische, milieuverpestende, manipulerende vervreemdingsspel dat de arbeider moet afleiden van waar het volgens De Nieuwe Linie en mij werkelijk om gaat: te weten een betere, rechtvaardige en democratische maatschappij.

En wie staat daar voor op de bres? Precies: Avery Brundage. Maar wie zijn er als de kippen bij om die man een onnoembare ouwe zak te vinden? Precies: De Nieuwe Linie en ik.

Maar ik pas er voor. Dan donderen de Olympische Winterspelen maar in mekaar. Het is jammer voor Bob Spaak, Herman Kuiphof, Theo Koomen en al die andere ‘artiesten, entertainers of symbolen’ van ons land. Het is ook ontzettend jammer voor De Nieuwe Linie, maar jullie moeten maar zo denken, jongens: al dat geld kunnen we beter besteden voor de alternatieve missie.