Rapaille

[p. 137]

XVIII

Op den straatweg van Windsor naar Londen rijdt een zware vrachtauto.

Het is een pikdonkere nacht en een flinke storm jaagt zware regenwolken voor zich uit.

De chauffeur van den vrachtauto zit diep in de kraag van zijn overjas gedoken en tuurt scherp voor zich uit. Hij heeft den weg al jarenlang elken nacht gereden, maar zoo donker als nu heeft hij het bijna nog nooit meegemaakt.

Hij kijkt op zijn armbandhorloge en ziet, dat het half vijf is. Nog een uurtje, denkt hij en dan zit zijn taak er weer op. Dan gauw naar huis en onder de wol.

Plotseling remt hij krachtig.

Voor zich uit ziet hij het achterlicht van een stilstaanden auto en daarnaast staat een gestalte, die naar hem zwaait.

De vrachtauto komt vlak naast den wagen tot stilstand en een man komt op den chauffeur toe.

‘Kunt u mij mee naar Londen nemen? Mijn stuurstang is namelijk gebroken. Gelukkig reed ik met het oog op de duisternis nogal langzaam en kon stoppen, voordat er een ongeluk gebeurde.’

‘Natuurlijk, mijnheer,’ zegt de chauffeur en doet het portier open, ‘komt u er maar in.’

De vreemdeling klimt naar binnen en gaat naast den chauffeur zitten, die zijn wagen weer in beweging zet.

Plotseling loopt hem een koude rilling langs den rug.

Een hard voorwerp wordt in zijn zij gedrukt en een stem, die nu heelemaal niet meer vriendelijk klinkt, zegt kalm maar dreigend:

‘Als je precies doet wat ik zeg, zal je niets gebeuren. Maar als je ook maar iets tegen mijn bevelen in doet, zal ik mij genoodzaakt zien je neer te schieten. Is dat

[p. 138]

duidelijk?’

‘J-ja,’ stamelt de chauffeur onthutst.

‘Mooi zoo, dan begrijpen wij elkaar. De politie zit mij achterna en ik ben niet van plan mij te laten pakken. Jij rijdt nu zoo hard als je kunt naar Londen en zet mij aan den rand van de stad af. Ik ga nu achter jou in den wagen zitten, maar zal je door dit luikje onder schot houden. Het is nameijlk niet onmogelijk, dat men uit Windsor de politie verderop gewaarschuwd heeft en dat je aangehouden wordt. Dan heb je geen mensch en geen auto onderweg gezien. Als alles goed gaat krijg je een pond, en als het mis gaat een kogel. Nu weet je precies waar je aan toe bent. Heb je alles goed begrepen?’

De bestuurder knikt als verwezen en de vreemdeling klimt over de bank in den auto.

Zwijgend staart de chauffeur voor zich uit. Hij hoopt maar niet, dat hij aangehouden wordt, want liegen is niet bepaald zijn sterke zijde. En toch zal hij het moeten probeeren, want de koude stem van zijn passagier klinkt hem nog onheilspellend in de ooren.

Dan naderen zij een kleine plaats en iemand staat met een lantaren midden op den weg.

‘Daar heb je het gegooi in de glazen,’ denkt de ongelukkige chauffeur en drukt het rempedaal neer.

De wagen staat stil en twee agenten komen op hem af.

‘Chauffeur, heeft u onderweg misschien een zwarten auto gezien?’ vraagt een van de twee.

‘Neen, ik ben niets tegengekomen.’

‘Ook niemand ingehaald?’

‘Neen, het was doodstil op den weg.’

‘Jammer. Dan moet hij zeker nog komen. Heeft u het zoo koud?’

‘W-waarom?’ stottert de man.

‘Omdat uw tanden zoo ellendig hard op elkaar klapperen,’ is het antwoord.

[p. 139]

‘Nou, het is waarachtig geen lekker weer. Ik zal blij zijn als ik thuis ben.’

Dit laatste meent hij inderdaad uit den grond van zijn hart, maar gelukkig vermoedt de agent er de juiste oorzaak niet van. Hij zegt:

‘Rijdt u maar door. Goeden morgen.’

De rit gaat verder en de chauffeur veegt het koude zweet van zijn voorhoofd.

De man achter hem schijnt sterkere zenuwen te hebben, want hij hoort hem goedkeurend zeggen.

‘Heel goed, chauffeur. Je bent voor leugenaar in de wieg gelegd.’

De chauffeur voelt zich maar matig gevleid door deze lofuiting en rijdt zonder te antwoorden verder.

Hij wordt nog twee keer aangehouden, maar het loopt steeds goed af. Nu is de weg naar Londen vrij.

Na eenigen tijd tikt de vreemdeling den chauffeur op den schouder en zegt:

‘Stop nu maar. Ik zal hier uitstappen. Bedankt voor de moeite en de leugens. Hier is je belooning.’

Hij overhandigt den chauffeur een biljet van een pond, klimt uit den wagen en is even later verdwenen.

De man achter het stuur zit nog even versuft naar het bankbiljet te kijken. Hij heeft geen oogenblik verondersteld, dat de vreemdeling woord zou houden. Hij had hem er ook moeilijk toe kunnen dwingen.

Maar nu heeft hij het geld toch gekregen en verder wenscht hij de geheele zaak zoo spoedig mogelijk te vergeten.

Dit gaat echter niet zoo gemakkelijk als hij denkt.

Net heeft hij het geld in zijn zak gestoken en wil zijn voet op den starter zetten, als hij met luid geronk een motor hoort naderen. Hij kijkt uit het portierraampje en ziet in de grijze ochtendschemering een motorfiets in razende vaart op hem af komen.

De schrik slaat hem om het hart, want hij verwacht er niet veel goeds van.

[p. 140]

En jawel hoor!

De motor mindert vaart, krassend wordt de rem aangezet en vlak naast hem komt hij tot stilstand.

Er zitten twee mannen op, die van onder tot boven met modder bespat zijn. Zij zien er uit als baarlijke duivels en de chauffeur vraagt zich af, hoeveel revolvers déze mannen wel voor den dag zullen halen.

Maar dat gebeurt niet.

De bestuurder van het motorrijwiel vraagt zonder omwegen:

‘Waar heeft u dien man gelaten?’

‘Welken man?’ vraagt de chauffeur zoo onnoozel mogelijk.

Maar bij Baxter hoeft hij dat niet te probeeren, althans niet met succes.

‘Man!’ snauwt de inspecteur, ‘als je niet onmiddellijk de waarheid zegt, zal ik je hier midden op den weg arresteeren. Je hebt een moordenaar geholpen om te vluchten! Weet je wel wat dat zeggen wil?’

De man is bleek geworden, maar daar hij nog aarzelt, zegt Baxter tegen zijn duopassagier:

‘Brigadier, sla dezen misdadiger in de boeien!’

‘Zeker, inspecteur,’ zegt Jim Curleigh, stapt af en rinkelt vervaarlijk met zijn sleutelbos.

Dit wordt den braven chauffeur te bar.

Hij stapt uit zijn auto en zegt:

‘Ik zal u alles vertellen. Maar ik wist niet, dat het een moordenaar was. Hij heeft mij wel verteld, dat de politie hem achterna zat, maar niet waarom.’

En dan vertelt hij haarfijn, hoe alles gebeurd is. Hij is zelfs zoo blij, dat hij niet meer hoeft te liegen, dat hij over de belooning spreekt, die hij heeft gekregen.

‘Bloedgeld! Hoe afschuwelijk!’ zegt Curleigh en kijkt den zondaar met rollende oogen aan.

Baxter beduidt hem met een trap tegen zijn schenen dat het nu welletjes is en richt zich weer tot den chauffeur:

[p. 141]

‘Weet je ook, waar hij naar toe is gegaan?’

‘Neen, inspecteur. Hij heeft alleen gezegd, dat hij naar Londen wilde. En daar zijn wij nu vlak bij.’

‘Hm. - Geef mij even je naam en adres op en kom om tien uur op Scotland Yard. Ik heb je noodig voor een getuigenverklaring.’

De man geeft zijn naam en adres op en is dolgelukkig als hij hoort, dat hij zijn weg mag vervolgen. Hij bedankt den inspecteur hartelijk, klimt achter het stuur en rijdt opgelucht verder.

Hij grijpt in zijn zak, om na al die emoties een sigaret op te steken en voelt een stuk papier tusschen zijn vingers.

Het bloedgeld!

Zal hij het weggooien?

Dat kan hij altijd nog doen en hij besluit, dit eerst met zijn vrouw te bespreken...

De twee mannen kijken den verdwijnenden vrachtauto na en dan zegt Curleigh plotseling:

‘Zeg, inspecteur, u heeft daarnet zoo gezellig “brigadier” en “jij” en “jou” tegen mij gezegd. Zou u ook maar niet “Jim” en “jij” en “jou” tegen mij zeggen?’

‘Ik vind het best. Wij hebben al genoeg samen beleefd. Noem mij maar Baxter’ en hij vervolgt met iets spijtigs in zijn stem: ‘het is al zoolang geleden, dat ik een goeden vriend had, dat ik mijn voornaam vergeten heb.’

‘Dan zou ik maar gauw mijn geboortebewijs eens nakijken,’ zegt Curleigh opgeruimd, ‘want van vandaag af heb je weer een vriend.’

‘Allright’, zegt Baxter en met dit korte woord wordt op een buitenweg en in den stroomenden regen een levenslange vriendschap bezegeld.

‘En wat gaan we nu doen?’ vraagt Curleigh.

‘Nu gaan we naar Croydon,’ zegt Baxter. ‘Per boot kan hij niet ontsnappen, want alle havens worden be-

[p. 142]

waakt. Dat begrijpt hij ook wel en daarom zal hij het wel per vliegtuig probeeren. Als hij eenmaal in Holland zit, kan hij alle mogelijke kanten uit.’

‘Vooruit dan maar weer,’ zegt de jongeman en klimt op de duo, terwijl Baxter den motor aantrapt.

Tegen zeven uur arriveeren zij op Croydon.

Zij begeven zich onmiddellijk naar het kantoor, waar Baxter zich legitimeert en den chef vraagt of de mogelijkheid bestaat, de wachtkamer te observeeren, zonder zelf gezien te worden.

‘Dat zal wel gaan,’ antwoordt de man, ‘gaat u maar even mee.’

Zij volgen hem naar een ander kantoor en hier wijst hij op een loket.

‘Van hier kunt u de heele wachtkamer overzien.’

Zij kijken door het raampje en Curleigh houdt den adem in. Dan zegt hij fluisterend:

‘Daar zit hij, vlak bij den ingang.’

‘Juist,’ zegt Baxter en slaakt een zwaren zucht. ‘Onze moeite is dus niet tevergeefsch geweest. Het is bijna altijd hetzelfde,’ vervolgt hij peinzend, ‘het einde van de meest opwindende jacht is zoo alledaagsch mogelijk. Ga mee, wij zullen hem arresteeren waar hij zit. En dat is gelukkig vlak bij de deur, dus kan hij ons niet zien aankomen.’

Zij verlaten het vertrek en stappen de wachtkamer binnen.

De man, die een kop koffie zit te drinken, kijkt onverschillig op.

‘Mag ik even uw paspoort zien?’ vraagt Baxter en toont zijn politiepenning.

‘Zeker, heeren,’ zegt de man bereidwillig en staat op. Hij grijpt in zijn binnenzak en het volgende oogenblik heeft hij een revolver in de hand.

Hij richt het wapen bliksemsnel op den inspecteur en haalt den trekker over.

Het schot knalt daverend in de groote ruimte, maar

[p. 143]

Jim Curleigh heeft met zijn eene hand het wapen opzij geslagen, terwijl hij met de rechter den man een kaakslag toedient, dat hij over de tafel vliegt en bewusteloos blijft liggen.

‘Zeer alledaagsch!’ mompelt Curleigh nog en zakt ineen, terwijl een bloedstraal langs zijn gezicht stroomt.

Baxter heeft zich inmiddels op den man geworpen en hem de handboeien aangedaan.

Dan merkt hij pas, dat het schot, dat voor hem bestemd was, toch doel getroffen heeft. Alle kleur is plotseling uit zijn gezicht geweken.

‘Dat kàn toch niet,’ mompelt hij met schorre stem, als hij bij den gewonde neerknielt. Hij onderzoekt de wond met bevende vingers en dan kan hij het uitschreeuwen van vreugde: het is maar een schampschot! Door het vele bloed lijkt het erger dan het is.

‘Verbandkist!!’ brult hij tegen de leden van het personeel, die op het lawaai afgekomen zijn en een paar seconden later is het verlangde gebracht.

Met kundige hand legt de inspecteur een noodverband, waarna hij den gewonde als een kind in zijn sterke armen neemt en hem behoedzaam op een bank legt. Dan kijkt hij naar zijn gevangene, die nog steeds bewusteloos op den grond ligt.

‘Nou, Jim,’ zegt hij in zichzelf, ‘je hebt je inderdaad gerevancheerd. Dit is de mooiste knock-out, die ik ooit gezien heb. En die was niet van achteren toegebracht en ook niet met een ploertendooder.’

Na deze alleenspraak belt hij een ziekenauto op en daarna het dichtstbijzijnde politiebureau. Hij vraagt om een auto en twee agenten en gaat dan kijken, hoe Jim Curleigh het maakt.

Deze heeft de oogen open en probeert dapper te glimlachen als Baxter hem vraagt, of hij veel pijn heeft.

‘Dat niet, maar ik zou wel graag willen weten, of je hier een groot glas cognac kunt krijgen.’

‘Daar zeg je zooiets,’ zegt Baxter bereidwillig en be-

[p. 144]

stelt twee dubbele cognac fine.

Op dit oogenblik komen de twee agenten binnen en de inspecteur geeft opdracht, den gevangene zoolang in den auto te leggen. ‘Ik kom wel, zoodra de ziekenauto hier is,’ besluit hij.

‘Voel je je niet lekker?’ vraagt Curleigh onschuldig.

‘Ik voel me best. Die ziekenauto is voor jou.’

‘Voor mij? Ik kan toch zeker wel naar huis gaan?’

‘Jij houdt je brutalen mond. In het ziekenhuis zullen ze je wel vertellen, of je naar huis mag of niet.’

‘Machtsmisbruik,’ mompelt Curleigh en tilt zijn glas op. ‘Daar ga je tiran!’

Vijf minuten later is hij onderweg naar het ziekenhuis, terwijl Baxter in den auto stapt en met zijn gevangene naar Scotland Yard rijdt.