Rapaille

[p. 121]

XVI

In den trein begint Baxter nog eens over de moeilijkheden van den jongen ingenieur te spreken.

Jim Curleigh vertelt over zijn werk in Chili. Hij had er een goede betrekking, maar toen de verschillende werken uitgevoerd waren, werd hij eervol ontslagen. Het was een groote tegenvaller, want hij stond net op het punt zijn meisje over te laten komen om met haar te trouwen.

‘U is dus verloofd?’ vraagt Baxter, ofschoon hij dit wel vermoed heeft.

‘Gelukkig wel,’ zegt Curleigh enthousiast en er komt een blijde glans in zijn oogen, ‘met het liefste meisje op de geheele wereld. Ik weet wel dat iedereen dat zegt, maar ik heb er zeker het volste recht toe. Het is geweldig, zooals zij mij in de narigheid bijstaat en opbeurt. Want als je 'n jaar of twee zonder werk rondloopt, begin je moedeloos te worden. Maar Daisy heeft er slag van, mij steeds opnieuw een hart onder den riem te steken.’

‘Heet zij Daisy?’ vraagt Baxter belangstellend, ‘'n fijne naam is dat.’

‘U meent er natuurlijk niets van, maar u zegt het leuk,’ zegt Curleigh glimlachend. ‘Ja, ze heet Daisy Stenton.’

‘En wat doet ze?’

‘Zij is journaliste. Eigenlijk een grappig beroep voor een meisje, vindt u niet?’

‘Ach, als ze maar brutaal genoeg is,’ vindt Baxter. ‘Is zij overigens tevreden?’

‘Gaat wel,’ zegt Curleigh effen. Een beetje tè effen, naar het Baxter lijkt. En toch is het moeilijk, dezen gezellig keuvelenden jongeman in verband met een mis-

[p. 122]

daad te brengen. Hij besluit nog een vraag te stellen en dan dit verkapte verhoor te beëindigen.

‘Heeft juffrouw Stenton het den laatsten tijd nog al druk gehad?’

‘Ik heb er geen flauw idee van. Ze vertelt mij nooit wat zij verdient. Ik weet alleen, dat ze erg zuinig is en flink spaart. Als ik dan weer een betrekking heb, kunnen wij gauw gaan trouwen.’

Baxter wordt ook hier niet veel wijzer van en trekt peinzend aan zijn sigaar. Hij hoopt maar, dat zijn verdenking tegen deze twee jongelui, die blijkbaar dol op elkaar zijn, ongegrond is.

Intusschen hebben zij hun plaats van bestemming bereikt en Baxter besluit, eerst even naar het politiebureau te gaan.

Hij is namelijk tot de conclusie gekomen dat de gezochte, wanneer hij zich inderdaad te Old-Windsor ophoudt, dit nooit openlijk kan doen. Daarom zegt hij tegen den inspecteur:

‘Weet u misschien een leegstaand huis? Niet in het centrum, maar meer in een buitenwijk.’

De inspecteur denkt even na en schudt het hoofd.

‘Ik zou niet weten waar. Maar ik zal een van mijn mannetjes roepen. Misschien weet die wel iets.’

‘U bedoelt dien vervelenden knul toch niet, met wien colonel Rex Allan het aan den stok had?’ vraagt Baxter wantrouwend. ‘Als die man één minuut tegen mij stond te praten, zou ik hem beslist naar de keel vliegen.’

De inspecteur grinnikt als hij aan dat tooneeltje denkt en zegt geruststellend:

‘Weest u maar niet bang. Ik bedoel iemand anders.’

Hij drukt op een bel en een agent in burger komt binnen. De inspecteur legt hem uit, wat Baxter wenscht te weten, en onmiddellijk komt het antwoord:

‘Ik weet wel zooiets, maar een huis kun je het moeilijk noemen. Het is meer een krot en ik geloof, dat het

[p. 123]

al op z'n minst tien jaar leegstaat. Het is een oud boerenhuisje en heelemaal vervallen. Maar het ligt een stuk van den weg af en zou dus wel een geschikte schuilplaats zijn.’

‘Het zou mij niets verwonderen, als wij den vluchteling daar zouden vinden,’ zegt Baxter. ‘Kunt u mee gaan om ons den weg te wijzen?’

‘Natuurlijk, inspecteur.’

‘Mooi zoo. Dan zullen wij onmiddellijk gaan.’

Hier mengt mijnheer Curleigh zich in het gesprek.

‘Heeft u hier misschien wat ploertendooders rondslingeren, inspecteur?’

De inspecteur kijkt verbaasd op, maar Baxter zegt glimlachend:

‘Mijnheer Curleigh wenscht zich voor een knock-out te revancheeren, die hij in den loop van den dag heeft opgeloopen en die hij aan den gezochte te danken heeft. Maar het zal niet noodig zijn. Wij zijn drie tegen een en als wij hem dan nog niet de baas kunnen, zal ik maar mijn ontslag indienen. Vooruit, mannen!’

Van een toren slaat de klok het middernachtelijk uur als de drie mannen in een auto stappen.

Het is hard gaan regenen en een stormachtige wind jaagt de druppels kletterend tegen de portierraampjes.

‘'n Prettige avond om uit visschen te gaan,’ vindt Jim Curleigh en Baxter hoopt in stilte, dat zij niet te laat voor de vangst zullen komen.

Spoedig zegt de agent:

‘Hier moesten wij maar uitstappen, inspecteur.’

De auto stopt. De chauffeur krijgt opdracht hier te wachten en het drietal stapt uit.

Zij staan op een donkeren buitenweg en de regen kletst striemend in hun gezicht. Zij hullen zich vaster in hun jassen en volgen den agent, die een smallen zijweg inslaat. Na ongeveer vijf minuten loopen blijft hij staan.

[p. 124]

Hij wijst naar een donkere plek recht voor hen uit.

‘Daar is het huis. Wij moeten nu heel voorzichtig zijn, want als de gezochte er inderdaad is, zou hij ons hooren aankomen.’

‘De wind maakt gelukkig nogal veel lawaai,’ zegt Baxter, ‘maar wij zullen in elk geval zoo zacht mogelijk verder gaan.’

Zij komen steeds dichter bij het aangeduide huis, maar kunnen geen licht of een ander teeken van leven bespeuren. Baxter wordt steeds onrustiger: zou deze nacht weer op een teleurstelling uitloopen? Hij moet er niet aan denken.

Als zij nog 'n meter of tien van het huis verwijderd zijn, blijft Baxter staan.

‘Wachten jullie hier een oogenblik,’ fluistert hij, ‘ik ga even alleen op verkenning uit.’

Behoedzaam sluipt hij nader en ziet, dat het inderdaad meer een krot dan een huis is. Maar hij ziet nog iets anders!

Voor de stukkende ramen zijn aan den binnenkant lappen gehangen. In een van die lappen zit een gaatje en door dat gaatje schemert licht! Niet hel, maar de inspecteur ziet het duidelijk en sluipt met onhoorbare passen naar het raam.

Dan kijkt hij door het gat en slaakt een zucht van verlichting. Hij is niet te laat!

Hij kijkt in een vertrek, dat schemerachtig door een kaars wordt verlicht, die op een oude tafel staat. En aan die tafel zit een man. Een man met een afgeleefd gezicht en in een donkergrijs costuum gekleed. Een jas en een hoed liggen op de tafel, daarnaast staat een kleine koffer.

Eindelijk!

Geluidloos trekt Baxter zich terug en begeeft zich naar de twee wachtende mannen. Fluisterend geeft hij zijn bevelen.

‘Curleigh, u gaat met mij mee naar binnen en u

[p. 125]

agent, blijft voor het raam op post staan. Hij mag ons in geen geval ontkomen. Wij zijn precies op tijd, want hij staat blijkbaar op het punt om te vertrekken. Wij zullen zien, of wij ongemerkt aan den achterkant binnen kunnen komen. Het zal wel niet al te moeilijk zijn, want als de sloten in dezelfde conditie zijn als de rest van dit huis, hoef je geen beroepsinbreker te zijn, om ze open te krijgen.’

‘Op z'n hoogst kunnen de deuren en de vloeren kraken,’ zegt Curleigh met een verbijsterende kennis van zaken.

‘Hoe weet ù dat nou weer?’ kan Baxter niet nalaten te vragen.

‘Gelezen,’ zegt Curleigh schaamteloos, ‘gaan we?’

De agent neemt zijn plaats bij het raam in, terwijl Baxter en Curleigh zich naar den achterkant van het huis begeven.

Het is nog gemakkelijker dan zij gedacht hadden.

De deur staat half open.

‘Hij schijnt zich hier aardig veilig te voelen,’ zegt de inspecteur fluisterend.

Zij wringen zich door de deuropening en sluipen de gang door. Gelukkig kraakt de vloer maar heel weinig en na een paar passen staan zij voor de deur, die naar de kamer moet voeren, waar de gezochte zich bevindt.

Baxter trekt zijn revolver, rukt de deur open en stormt de kamer binnen.

Jim Curleigh achter hem aan.

‘Handen omhoog!’

Maar de inspecteur heeft zijn tegenstander onderschat. Hij schijnt niet alleen sterk te zijn, zooals Baxter aan den lijve heeft ondervonden, maar ook over een geweldige tegenwoordigheid van geest te beschikken.

Zonder zich een seconde te bedenken, mept hij met een goedgemikten slag de kaars van de tafel en de kamer is in duisternis gehuld. Meteen daarop klinkt

[p. 126]

gerinkel van glasscherven: de man is door het raam gevlucht.

De inspecteur kan niet schieten, want buiten staat de agent op wacht. Hij bedenkt zich niet lang en springt eveneens door het raam. Hij komt echter te vallen en met een zwaren bons landt Curleigh, die hem vol ijver onmiddellijk gevolgd is, boven op hem.

Zij krabbelen overeind en Baxter zegt:

‘De agent moet hem toch eigenlijk te pakken hebben.’

‘Tenzij hij op het oogenblik met een bebloeden kop in de modder ligt,’ zegt Curleigh hoopvol.

‘Hierheen, mannen!’ klinkt opeens een hijgende stem uit de duisternis. Zij rennen den kant uit waar het geluid vandaan komt en zien twee mannen vechtend over den grond rollen.

Baxter stort zich in het krijgsgewoel en nadat hij eerst den agent half heeft gewurgd, krijgt hij den juisten man te pakken, die zich als een razende te weer stelt. Maar Curleigh komt ook een handje helpen en nu is de strijd gauw beslist. De man krijgt de handboeien aan en gezamenlijk sleepen zij hem het huis in.

Met behulp van zijn zaklantaren zoekt de inspecteur de kaars op en nadat hij haar heeft aangestoken, zegt hij grimmig:

‘Zoo, vriendje, nu zullen wij jou eens goed bekijken. Je hebt ons last genoeg bezorgd.’

‘Ha, ha, ha!’ barst Curleigh plotseling in een onbedaarlijk gelach los en Baxter kijkt hem spinnijdig aan.

‘Ik zou wel eens willen weten, wat hier te lachen valt, mijnheer Curleigh. In elk geval hebben wij ieder een behoorlijk costuum bedorven.’

Inderdaad zien de mannen er na het modderballet niet erg appetijtelijk uit, maar dit schijnt Curleigh totaal onverschillig te laten.

‘Ha, ha, ha! Ik lach me dood!!’ buldert hij en de tranen loopen over zijn wangen. En terwijl de inspec-

[p. 127]

teur er hard over denkt hem een doodklap te geven, vervolgt Curleigh:

‘Dit is de man heelemaal niet! Ik heb hem nog nooit gezien!’