Rapaille

[p. 114]

XV

Baxter rent de trap af, springt in een auto, geeft het adres op en de wagen raast door de drukke straten van Londen.

East End!

Stop!

Een winkel in oude kleeren.

Baxter springt uit den nog rijdenden auto en stormt den winkel binnen.

Met één oogopslag heeft hij de situatie opgenomen, rukt zijn revolver uit den holster en roept:

‘Handen omhoog!’

De man, die naast de roerlooze gestalte op den grond knielt, komt langzaam overeind, terwijl hij zijn armen in de hoogte steekt. Dan zegt hij onverschillig:

‘Dag gangster.’

‘Ik heet Baxter,’ zegt de inspecteur en ergert zich danig, dat hij op deze naamverwisseling is ingegaan, maar dan kijkt hij den ander scherp aan en zegt:

‘Kijk eens aan, mijnheer Jim Curleigh.’

‘Hoe bestaat het,’ zegt de slanke jongeman, geamuseerd, ‘ik wist niet, dat ik in de onderwereld zoo goed bekend was.’

Baxter is intusschen naderbij gekomen en kijkt naar het lichaam, dat op den grond ligt uitgestrekt.

‘Hij staat op het punt om bij te komen,’ zegt Jim Curleigh. ‘Ik wilde net wat water voor hem halen, toen u met dat kanon binnenkwam.’

Baxter wil geen tijd verliezen en moet iets riskeeren. Hij zegt:

‘Ik ben inspecteur Baxter van Scotland Yard. Hoe komt u hier?’

‘Neemt u mij niet kwalijk. Ik dacht dat u een van de

[p. 115]

bandieten was, die dezen armen man hebben neergeslagen. Ik kwam hier langs en zag de deur open staan; nieuwsgierigheid is een van mijn voornaamste eigenschappen - dus wandelde ik niets kwaads vermoedend naar binnen. Daar lag deze goede man kreunend op den grond en zooals gezegd - ik wilde net een beetje water over hem uitstorten, toen u zoo oorlogzuchtig kwam binnendaveren. Tusschen haakjes - moet ik nog lang in deze elegante houding staan? Het is namelijk vrij vermoeiend.’

‘Laat u maar zakken,’ zegt Baxter en knielt naast de gestalte op den grond neer. Hij hoort een gemompel, luistert aandachtig en hoort: ‘Isaäcs, tweedehands kleeren...’

Jim Curleigh heeft het blijkbaar ook verstaan, want hij zegt grinnikend:

‘Een eerste klas kleermakerij zou je hier inderdaad niet verwachten. Wil ik even achterin kijken, inspecteur? Daar zal wel een keukentje of zoo iets zijn, dan kan ik wat water voor hem halen.’

‘Vooruit dan maar,’ zegt Baxter en Jim Curleigh verdwijnt achter in den rommeligen winkel.

Plotseling klinkt een opgeruimde stem:

‘Heeft u mij nog noodig, inspecteur? De colonel heeft mij achter u aangestuurd.’

‘Maak dat je wegkomt!’ zegt Baxter onvriendelijk, als hij den beambte van Scotland Yard in de deur ziet staan. ‘Zeg maar tegen den chef, dat ik op het goede spoor ben.’ Maar de agent is reeds verdwenen.

‘Nou, Jim, waar blijf je?’ denkt Baxter, als Curleigh over vijf minuten nog niet terug is. Zijn wantrouwen ontwaakt weer en hij besluit zelf maar eens te gaan kijken. De mogelijkheid bestaat natuurlijk, dat hij zich door de onverschillige houding van den man heeft laten bluffen en deze het smoesje om water te halen gebruikt heeft, om zich via een achteruitgang uit te voeten te maken.

[p. 116]

De inspecteur ziet achter in den winkel een deur. Hij gaat er heen en doet haar open. Hij staat in een kleine huiskamer... leeg!

Vloekend kijkt hij rond en ziet aan de andere zijde eveneens een deur. Hij rent er heen, gooit haar open en blijft stokstijf op den drempel staan.

De eene verrassing volgt vandaag op de andere. En in een razend tempo.

Hij kijkt in een tamelijk groote keuken en vastgebonden aan een grooten houten stoel zit... Jim Curleigh met gesloten oogen. Zijn hoofd hangt voorover en een dun straaltje bloed loopt langs zijn voorhoofd.

Baxter stormt op hem af en wil net onderzoeken, in hoever de verwonding ernstig is, als hij de laatste verrassing van dien dag beleeft.

Hij krijgt een zwaren slag op zijn achterhoofd, ziet een vuurwerk van bontgekleurde sterren voor zijn oogen en zakt bewusteloos ineen.

Als inspecteur Baxter weer tot bewustzijn komt, ligt hij nog in dezelfde keuken. Het is blijkbaar avond geworden, want er brand een lamp.

‘Goddank, inspecteur!’ hoort hij een opgeluchte stem zeggen en hij kijkt in het gezicht van Jim Curleigh, die met een natten doek naast hem geknield ligt. ‘Ik was al bang, dat u nooit meer wakker zoudt worden.’

Baxter komt steunend overeind. Hij heeft een gevoel in zijn hoofd alsof er een goederentrein in rondrijdt en zijn oogleden zijn zwaar als lood.

‘Wij zijn wel een paar helden,’ zegt Curleigh glimlachend, ‘eerst laat ik mij als een kleinen jongen neerslaan en vastbinden en dan komt u binnenstormen en brengt het er ook niet beter af. En dat allemaal door één man!’

‘Hoe is het eigenlijk in zijn werk gegaan?’ vraagt Baxter benieuwd.

‘Toen ik hier binnenkwam om water te halen, kreeg

[p. 117]

ik onmiddellijk een tik op mijn hoofd en werd uitgeteld. Toen ik weer bijkwam zag ik een heer in négligé staan, die bezig was, zich zoo vlug mogelijk in een donkergrijs costuum te steken. Ik voelde dat ik aan een stoel was vastgebonden en vond het maar beter om net te doen alsof ik nog bewusteloos was, te meer waar ik ook u op den grond zag liggen, zoodat ik van dien kant evenmin hulp kon verwachten. In elk geval weet ik nu precies hoe de man er uit ziet. Ik schijn toen weer onder zeil te zijn gegaan, want toen ik weer ontwaakte stond de brave Isaäcs naast mij en sprenkelde water in mijn gezicht. Nadat hij mij had losgemaakt, wilde ik hem net vragen mij zijn lotgevallen te vertellen, toen hij groen en geel in het gezicht werd en voor de tweede keer van zijn stokje ging. Ik heb hem hiernaast op een divan gelegd en daar ligt hij nu vredig te sluimeren.’

Baxter heeft onder het verhaal de keuken eens rond gekeken en zijn blik blijft nu op een spiksplinternieuw costuum rusten, dat achteloos in een hoek ligt.

Curleigh zegt:

‘Dat schijnt hij uitgetrokken te hebben. Ik begrijp er niets van, want dat grijze was lang zoo mooi niet.’

‘Ik begrijp het best,’ zegt de inspecteur met verbeten woede. ‘Dat nieuwe costuum was het gevaarlijkste gedeelte van zijn signalement.’

‘Dus u weet wie het is?’

‘Ik weet niet wie het is, maar ik weet wèl wat hij op zijn kerfstok heeft. En dat is langzamerhand heel wat.’ Hierbij voelt Baxter voorzichtig langs zijn pijnlijken schedel.

Dan neemt hij het costuum op, legt het op de tafel en begint de zakken na te kijken. Hoewel hij niet gelooft, dat de man zoo onvoorzichtig is geweest, iets in zijn zakken achter te laten, vindt hij het toch de moeite waard het te probeeren. In elk geval had de man haast, dus onmogelijk is het niet. Maar ofschoon hij den eenen zak na den anderen binnenste buiten keert: hij vindt niets.

[p. 118]

Net wil hij het zoeken opgeven, als hij in een vestzakje iets hards voelt. Hij haalt het voorwerp er uit: het is de helft van een retourtje Old-Windsor - Waterloo Station.

Hij fluit zachtjes door de tanden. Zou de man zich nog steeds in die omgeving ophouden? Het lijkt ongeloofelijk, maar wie weet...

‘Hier is verder niets te beleven,’ zegt hij tegen Curleigh, ‘wij zullen eens kijken hoe onze vriend Isaäcs het maakt.’

Zij gaan het aangrenzende vertrek binnen. De handelaar in tweedehands kleeren zit overeind op den divan en kijkt de twee mannen schaapachtig aan.

‘Allemachtig!’ mompelt Curleigh binnensmonds, ‘mooi is ie niet!’

Baxter moet onwillekeurig grinniken, want de man met de verwarde haren, de groote buil op het hoofd en de starende oogen is inderdaad geen lust voor het oog.

‘Ik ben inspecteur Baxter van Scotland Yard,’ zegt hij geruststellend. ‘U heeft nog opgebeld, maar na de eerste paar woorden werd de verbinding verbroken. Wat is hier gebeurd?’

De man vraagt eerst om een glas water en nadat hij het heeft leeggedronken, steekt hij met een beverige stem van wal:

‘Toen ik vanmorgen in mijn winkel zat kwam een heer binnen, die een tweedehands pak wenschte te koopen. Dit is op zich zelf niets bijzonders, maar het verbaasde me bij deze man wèl, omdat hij er zoo piekfijn uitzag. Mijn klanten zien er meestal anders uit, zooals u zult begrijpen. Nu ja, het waren mijn zaken niet en ik bracht hem bij een standaard, waar gedragen costuums hangen. Maar toen hij begon uit te zoeken, schoot mij plotseling het politiebericht te binnen, dat gisteren over de radio was omgeroepen. Het signalement, zoover het dan bekend was, klopte precies. Wat moest ik doen? Ik ben geen held, dat mag u

[p. 119]

gerust weten en de man zag er ondanks zijn vervallen gelaatstrekken tamelijk pootig uit. Toen dacht ik aan de telefoon. Ik zei tegen hem: “Zoekt u maar rustig uit, ik moet even een klant opbellen.” “Ga uw gang,” zei hij onverschillig en ik begaf mij naar het toestel. Maar hij moet iets dergelijks vermoed hebben, want nauwelijks had ik een paar woorden met u gesproken, of ik kreeg met een hard voorwerp een ontzettenden slag op het hoofd... en verder weet ik niets meer. En dat, heeren, is alles, ofschoon ik het genoeg vind.’

‘Wat een geweldenaar!’ zegt Curleigh bewonderend. ‘Ik weet niet wat hij nog meer uitgespookt heeft, maar in elk geval heeft hij in een half uur tijds drie volwassen mannen tegen den grond geslagen alsof het kwajongens waren. Ik begin achting voor hem te gevoelen.’

‘Wat achting!’ zegt Baxter nijdig, die het niet al te best verkroppen kan, dat hij eveneens als een ‘kwajongen’ is neergeslagen, ‘van achteren en met een ploertendooder! Het is een laffe vent, maar ik zal hem wel krijgen!’

‘Wat is u van plan?’ vraagt Curleigh, ‘of is dat een ambtsgeheim?’

‘Heelemaal niet. In elk geval ga ik eerst eens in Old Windsor kijken. Misschien heb ik eindelijk succes.’

‘Heeft u er iets tegen als ik met u meega? Ten eerste ken ik hem en ten tweede voel ik er veel voor, hem dien mep op mijn hoofd betaald te zetten.’

‘Ik vind het uitstekend, maar heeft u er wel tijd voor?’

‘Tijd? Meer dan mij lief is. Ik solliciteer al een heelen tijd naar alle kanten, maar het wil nog niet lukken.’

‘Jammer,’ vindt Baxter, die den jongeman uiterst sympathiek begint te vinden. ‘Wij zullen dan maar meteen opstappen. Ik zal even een taxi bellen.’

Zij nemen afscheid van den koopman en als even later een taxi voor de deur stopt, geeft Baxter den chauffeur opdracht, hen zoo snel mogelijk naar Water-

[p. 120]

loo Station te rijden.

De trein vertrekt over een half uur en van dezen tijd maken zij gebruik om een haastig maal te nuttigen. Terwijl Curleigh opgeruimd over koetjes en kalfjes zit te praten, is Baxter buitengewoon zwijgzaam.

Hij heeft er een voorgevoel van, dat de zaak in een beslissend stadium is gekomen.