Rapaille

[p. 107]

XIV

Buiten staat de auto, waarmee Rex Allan den vorigen avond naar Old-Windsor is gereden. De mannen springen er in en weer begint een wilde rit.

‘Wat rijdt die vent vandaag langzaam,’ zegt Rex Allan ongeduldig, als Baxter net bij een scherpe bocht met het hoofd tegen den zijkant van den wagen knalt. De inspecteur vindt dit maar een matige mop, maar zijn chef is in de verste verte niet in de stemming om moppen te tappen. Zijn vrees wordt steeds sterker, dat iedere minuut, die zij later komen, van het grootste belang zal blijken te zijn.

Er wordt geen woord meer gesproken tot de auto voor het politiebureau van Old-Windsor stopt.

‘Roept u den inspecteur even, hij moet mee,’ zegt Rex Allan tegen Baxter.

Deze verdwijnt en komt even later met den inspecteur terug, die nu eveneens in den wagen plaats neemt en den chauffeur aanwijzingen geeft, hoe hij het huis van Grant bereiken moet.

‘Nog een wijziging in den toestand?’ vraagt de colonel kort.

‘Neen. Wij hebben nog steeds geen toegang tot het huis kunnen krijgen. Denkt u, dat er iets gebeurd is, colonel?’

‘Ik zou haast kunnen zeggen: ik weet zeker dat er iets gebeurd is. Ik durf alleen nog niet met zekerheid te zeggen dat ik weet, wàt er gebeurd is.’

‘Wij zijn er,’ zegt de inspecteur en de drie mannen springen uit den wagen.

Voor de deur van het huis staat een agent in burger, die rapporteert, dat hij bij geregelde tusschenpoozen heeft gebeld, echter zonder resultaat.

[p. 108]

‘Ben je alleen?’ vraagt Rex Allan.

‘Mijn collega staat aan den achterkant van het huis op wacht.’

‘Ga hem dan halen. De deur moet onmiddellijk opengebroken worden.’

De man verschijnt even later met een tweeden beambte en zij gaan onmiddellijk aan het werk. Het duurt niet lang of de deur is open.

Rex Allan stormt naar binnen, Baxter en de inspecteur vlak achter hem.

Hij weet van Baxter, waar de werkkamer van Grant gelegen is en wil de deur open doen.

Op slot!

‘Openbreken!’ commandeert hij voor de tweede maal.

De agenten worden binnengeroepen en twee minuten later is ook deze hindernis uit den weg geruimd.

Rex Allan treedt binnen en blijft als aan den grond genageld staan. Zijn ergste vrees is bewaarheid. De ineengezonken gestalte met het lijkbleeke gelaat is dood.

‘William Grant!’ mompelt de inspecteur van Old-Windsor ontzet, ‘is hij dood, colonel?’

‘Ja, hij is dood,’ zegt Rex Allan met schorre stem, terwijl hij naar de schrijftafel gaat, waar de roerlooze gestalte in een grooten stoel voorover hangt.

Naast den stoel ligt een glas op den grond. De chef van Scotland Yard raapt het glas met zijn zakdoek op en ruikt er aan.

‘Blauwzuur,’ zegt hij en Baxter krijgt den indruk, dat er iets als opluchting uit zijn stem klinkt. Maar dat kan ook verbeelding zijn.

‘Het lijkt veel op zelfmoord,’ gaat Rex Allan voort. ‘Inspecteur, ik kan hier onmogelijk langer blijven, wilt u hier voor het noodige zorgen? Stuurt u mij dan de rapporten van den dokter, van den expert voor vingerafdrukken en van uzelf zoo spoedig mogelijk door naar Scotland Yard. Waar is hier het postkantoor?’

[p. 109]

‘Vlak om den hoek, colonel,’ zegt de inspecteur en voordat hij afscheid kan nemen, is de colonel met zijn getrouwen Baxter verdwenen.

‘Een ding begrijp ik niet, colonel,’ zegt Baxter, terwijl zij naar het postkantoor gaan, ‘wanneer heeft William Grant die aangeteekende weggestuurd?’

‘Dat wil ik nu juist te weten zien te komen,’ zegt zijn superieur en knikt goedkeurend. Het doet hem genoegen, dat den flinken inspecteur niets ontgaat.

In het postkantoor gaat hij naar het eerste het beste loket en zegt:

‘Mag ik den directeur even spreken?’

‘Waar gaat het over?’ vraagt de man met de gewichtigheid van een provinciaal beambte.

‘Over je grootmoeder,’ bijt de colonel hem toe. ‘Gauw een beetje of ik zet je in de gevangenis.’

Dit schijnt indruk te maken.

De man verdwijnt en komt even later terug, om de heeren in een spreekkamer te laten.

‘De directeur komt dadelijk bij u,’ zegt hij geheimzinnig en verlaat op zijn teenen de kamer.

‘Het lijkt wel of hij den Dalai-Lama aankondigt,’ zegt Rex Allan geamuseerd, maar is even later weer ernstig.

Dan komt de directeur van het postkantoor binnen en vraagt waarmee hij de heeren van dienst kan zijn.

Rex Allan legitimeert zich en de directeur is diep onder den indruk.

‘Wat verschaft mij de eer?’ vraagt hij en voegt er haastig aan toe: ‘Ik heb mijn schoonmoeder al lang niet vertrouwd, moet u weten.’

Baxter trekt rare gezichten en Rex Allan bijt verwoed op zijn onderlip. Dan zegt hij:

‘Het gaat hier op het oogenblik niet om uw schoonmoeder, maar om u.’

‘Dat dacht ik wel,’ zegt de man rustig en de twee beambten staren hem sprakeloos aan.

[p. 110]

‘Waarom dacht u dat?’ vraagt Rex Allan eindelijk met moeite.

‘Omdat het 's avonds niet mag. Ik heb nog tegen hem gezegd: de politie komt er toch achter.’

‘Waar achter?’

‘Nou, u bent er toch achter?’

‘Mijnheer de directeur,’ zegt Rex Allan met gedwongen kalmte, ‘wij zitten hier niet om elkaar raadseltjes op te geven. Wilt u even duidelijk verklaren, waar u het over heeft?’

‘Over die aangeteekende natuurlijk. Ik dacht dat u dat ook bedoelde.’

‘Dat bedoel ik ook. Vertel u mij even, hoe dat gegaan is.’

‘Het kan mij natuurlijk mijn betrekking kosten, maar nu u de hoofdzaak toch al schijnt te weten, zal ik maar vrijuit spreken. Gisteravond, het zal ongeveer half tien geweest zijn, kwam mijnheer Grant mij thuis bezoeken. Hij wilde een aangeteekend pakje naar Londen opgeven en ik zei natuurlijk, dat dit niet meer kon. Toen zei hij, dat het uiterst belangrijk was, dat er een groot geldbedrag in het pakje zat en dat hij er vijf pond voor wilde betalen, wanneer ik het per specialen koerier naar de hoofdstad liet brengen, zoodat het den volgenden morgen met de eerste post bezorgd werd. Waar mijnheer Grant een der oudste ingezetenen van onze plaats is, durfde ik zijn verzoek niet te weigeren en het pakje werd hedenmorgen naar Londen gebracht, waar het zijn plaats van bestemming waarschijnlijk reeds bereikt zal hebben. - Of niet soms?’ voegt hij er plotseling verschrikt aan toe.

‘Ja, het is best in orde gekomen,’ stelt Rex Allan hem gerust. ‘Hoe zag mijnheer Grant er overigens gisteravond uit?’

‘Niet al te best. Maar dat is niet te verwonderen, want u weet waarschijnlijk, dat hij pas zijn broer heeft verloren.’

[p. 111]

‘Ja, daar weet ik alles van,’ zegt de colonel verstrooid. ‘Dat is alles, wat ik van u wilde weten. Ik dank u zeer.’

‘Dag heeren,’ zegt de directeur en laat de twee beambten uit, waarna hij opgelucht naar zijn kantoor terugkeert.

‘Scotland Yard,’ zegt Rex Allan tegen den chauffeur en stapt met Baxter in den auto.

Langen tijd kijkt hij zwijgend voor zich uit, tot Baxter het eindelijk waagt de stilte te verbreken.

‘U bent er toch ook van overtuigd dat het een geval van zelfmoord is, colonel?’

‘Ik hoop het, Baxter,’ is het droefgeestige antwoord, ‘want anders zijn wij wel heel erg tekort geschoten, vind je ook niet?’

Deze stemming heeft Baxter bij zijn chef nog nooit opgemerkt. Colonel Rex Allan neerslachtig? Dat wordt den braven inspecteur te machtig. Zijn chef heeft hem al zoo dikwijls opgebeurd, wanneer hij in den put zat, dat hij nu het moment gekomen acht, zich te revancheeren. En hij doet dat op zijn eigen manier. Hij spreekt den chef niet tegen, maar zegt kort en zakelijk:

‘Wij zijn in elk geval flink opgeschoten. Eerst kwamen wij honderdduizend pond tekort, toen nog maar vijftigduizend en nu geen cent meer. Dat is al een heele boel zou ik zeggen. Die laatste vijftigduizend waren zeker niet terecht gekomen, als wij er niet zoo achterheen hadden gezeten. Nu blijft er nog maar één ding over: den man te vinden, die William Grant 's avonds een bezoek bracht - mèt een koffertje, en hem verliet - zònder dat koffertje. Want daarin zat natuurlijk het geld. En dien man zal ik vinden, anders heet ik geen Baxter.’

‘U bent een beste vent, Baxter,’ zegt Rex Allan, die de goedmoedige pogingen van zijn inspecteur onmiddellijk doorziet en ook geweldig appreciëert, ‘maar u vergeet, dat u zich een andere taak had gesteld.’

[p. 112]

‘Wat dan?’ vraagt Baxter quasi niet begrijpend.

‘Het lag toch in uw bedoeling, de “onvindbaren” te vinden?’

‘O,’ zegt Baxter luchtig, ‘als ik dien man te pakken heb, zal hij mij rechtstreeks naar de “onvindbaren” voeren.’

‘Ik hoop het voor je, Baxter,’ zegt de colonel, maar hij gelooft er niets van.

Wanneer zij in Scotland Yard arriveeren, vraagt Rex Allan allereerst, of er reeds berichten op den radio-omroep zijn binnengekomen. Hij heeft namelijk uit Old-Windsor opdracht gegeven, het signalement van den geheimzinnigen vreemdeling als radio politiebericht te doen omroepen. Het eenige resultaat is echter de arrestatie van een man geweest, die inderdaad eenigszins aan het signalement beantwoordde, maar bij nader onderzoek een arme, maar tamelijk eerlijke bookmaker bleek te zijn, die op een onmogelijken outsider een paar honderd pond gewonnen had.

Dat is alles.

Niet erg bemoedigend, denkt Allan, maar enfin, de dag is nog lang.

Hoe lang, zal hij binnenkort ondervinden.

Er wordt geklopt en een beambte brengt het rapport uit Old-Windsor binnen. Er is niets verdachts gevonden, de vingerafdrukken op het glas zijn ongetwijfeld van William Grant afkomstig, er is geen enkele wond op zijn lichaam ontdekt en de dokter heeft als doodsoorzaak vergiftiging door blauwzuur geconstateerd.

Zelfmoord dus.

‘Hoogstwaarschijnlijk hebben wij dit niet kunnen voorkomen, Baxter,’ zegt Rex Allan en onwillekeurig zucht hij nog eens opgelucht.

‘Natuurlijk niet, colonel,’ valt Baxter hem onmiddellijk bij. ‘Maar nu ga ik er op uit; ik wil eens kijken, of ik dezen geheimzinnigen man niet op het spoor kan

[p. 113]

komen. Dan is de zaak O.K.’

‘Ik bewonder uw optimisme, inspecteur,’ zegt Rex Allan goedkeurend. ‘Maar weest u voorzichtig, de man schijnt gevaarlijk te zijn.’

‘Hij schijnt gevaarlijk te zijn, maar ik bèn gevaarlijk, colonel,’ antwoordt Baxter grimmig en wil net de kamer verlaten, als de telefoon rinkelt.

Hij neemt den hoorn op en roept:

‘Hallo! Met Scotland Yard!’

Iemand met een Joodsch accent antwoordt:

‘U spreekt met Isaäcs, tweedehands kleeren. Ik heb zooeven...’

De stem breekt plotseling af. De inspecteur hoort een harden slag, een angstigen kreet en een zwaren val... dan niets meer.

‘Hallo, hallo!’ brult hij woest, maar hij krijgt geen gehoor meer.

‘Wat is er nu weer aan de hand?’ vraagt Rex Allan en Baxter vertelt hem kort, wat hij gehoord heeft, terwijl hij reeds in het telefoonboek bladert. Dan heeft hij het: I. Isaäcs, tweedehands kleeren, en belt het nummer op. Maar hij krijgt het in-gesprek signaal, waarschijnlijk ligt de hoorn dus niet op den haak. Hij kijkt naar het adres: een straat in Eastend.

‘Ik ga er heen, colonel!’ roept hij over zijn schouder en weg is hij.

Rex Allan stuurt hem nog gauw een mannetje na, want hij weet, hoe roekeloos de inspecteur zich dikwijls in gevaar kan storten. Dan steekt hij een sigaret op en begint de zaak nog eens van alle kanten te bekijken. En langzamerhand begint hij eenig licht in de duisternis te zien en wanneer Baxter zijn man gevonden heeft, gelooft ook hij, dat althans een deel van het raadsel zal zijn opgelost.

Zoodra Baxter terug is, zal hij zijn theorie met hem bespreken. Hij weet echter niet, dat hij Baxter vandaag niet terug zal zien.