Rapaille

[p. 99]

XIII

Met het hoofd in een enorm verband ligt Pinner lijkbleek in de kussens. Als hij Rex Allan binnen ziet komen wil hij overeind krabbelen, maar de colonel houdt hem terug, reikt hem de hand en zegt met eenigszins schorre stem:

‘Maar Pinner, wat hebben ze met jou uitgevoerd?’

Een fel rood verschijnt op de bleeke wangen van den gewonde en hij zegt zacht, maar met groote overtuiging:

‘Ik ben een kaffer, colonel.’

Onwillekeurig moet Rex Allan glimlachen. En hij kan een gevoel van trots niet bedwingen. Trots omdat hij met zulke mannen mag samenwerken. Hier ligt een man, die nog enkele uren geleden aan den rand van het graf stond en zijn eerste woorden zijn geen woorden van verontschuldiging, maar van bitter zelfverwijt.

‘Maak je daarover maar geen zorgen’, zegt hij vriendelijk en om den man wat op te beuren, voegt hij er aan toe:

‘Je mag ook gerust weten, dat ik jou een paar dagen geleden voor de verzamelde chefs van Scotland Yard een pluim op den hoed heb gestoken voor je uitstekende werk in de zaak Grant’.

Dankbaar kijkt Pinner zijn chef aan en denkt bij zichzelf: voor zoo'n man ga je toch door het vuur!

Dan vraagt Rex Allan:

‘Denk je, dat je in staat bent, mij te vertellen, hoe alles in zijn werk is gegaan?’

Pinner knikt en begint zijn relaas:

‘Ik had vanavond zooals gewoonlijk mijn observatiepost ingenomen en hoopte, dat er nu spoedig iets zou gebeuren......’

‘Nou je hebt je zin gekregen’, zegt Rex Allan grimmig.

[p. 100]

‘Meer dan dat colonel, maar een beetje anders, dan ik het me voorgesteld had. Om 8 uur 10 zag ik iemand het huis van William Grant naderen. Toen hij even onder een lantaren stond, blijkbaar om een papiertje te raadplegen, viel iets in dien man mij op. Zijn gelaatstrekken en zijn geheele houding maakten den indruk, dat hij tot de armste klasse der bevolking behoorde. Maar zijn costuum, zijn schoenen en zijn hoed ....alles was gloednieuw en zag er niet goedkoop uit. Deze tegenstrijdigheid trof mij als iets buitengewoons en ik stond er nog over te denken, of ik den man zou aanspreken, toen hij resoluut op het huis van Grant toeging en aanbelde. William Grant, die den laatsten tijd zonder bediende schijnt te zijn, deed zelf open en nadat de twee mannen even in de open deur hadden staan praten ging de bezoeker binnen.

Ik stond te ver af om iets van het gesprokene te kunnen verstaan, maar toch kreeg ik den indruk, dat Grant niet overweldigend vriendelijk was. Ik nam mij voor, den man in elk geval onder het een of andere voorwendsel aan te spreken, zoodra hij het huis zou verlaten. Mijn geduld werd op een lange proef gesteld, want pas om 9 uur 15 zag ik den man weer naar buiten komen. Hij kwam mijn richting uit en hij maakte 'n tamelijk opgewonden indruk. Toen hij vlak bij mij was, trad ik naar voren en zei: “Pardon mijnheer...” maar verder kwam ik niet. Ik zag een paar oogen vol haat maar ook vol angst op mij gericht en zijn beweging was zoo vlug, dat ik geen tijd had mij te weer te stellen. Ik kreeg een vreeselijken slag op mijn hoofd en... verder weet ik niets meer.’

Uitgeput zwijgt Pinner en Rex Allan, die het nauwkeurige bericht oplettend heeft aangehoord, zegt niet zonder een ondertoon van vroolijkheid:

‘Het valt mij mee, dat je niet hebt gezegd: “en toen kreeg ik om 9 uur 17 een slag op mijn hoofd enz.” Maar nu het voornaamste: zou je den man herkennen?’

[p. 101]

‘Ik denk het wel. Het eigenaardigste is, dat hij mij aan iemand herinnert, maar ik weet op geen stukken na aan wien.’

‘Zou je een bruikbaar signalement van hem kunnen opgeven?’

Pinner denkt even na. Dan antwoordt hij:

‘Ja en neen, colonel. Ik zou niet kunnen zeggen welke kleur haar of oogen hij heeft, maar wel dat hij van middelmatige grootte is, er tamelijk oud en afgeleefd uitziet en... dat hij fonkelnieuwe kleeren draagt.’

‘Het is in elk geval iets,’ zegt Rex Allan. ‘Bovendien zullen wij zijn identiteit morgenochtend wel door mijnheer Grant te weten komen. Het is nu bijna half twee in den nacht, dus ik denk niet, dat wij nog gehoor zullen krijgen, ofschoon ik hem zal opbellen. Nu Pinner, wij zullen je morgen naar een ziekenhuis laten brengen. Hou je maar kalm, dan zal je wel weer gauw de oude zijn. Tot ziens.’

Hij staat op het punt om te vertrekken, als Pinner nog iets te binnen schiet.

‘O ja, colonel, de bezoeker had een koffertje bij zich, toen hij naar binnen ging, maar toen hij het huis verliet, niet meer.’

‘Zoo, zoo, dat is interessant,’ en diep in gedachten verlaat hij de geïmproviseerde ziekenkamer.

Op het bureau van den inspecteur belt hij nog even het huis van William Grant op, maar zooals hij reeds verwachtte, krijgt hij geen gehoor meer.

Als hij den hoorn neerlegt, vraagt de inspecteur nieuwsgierig:

‘Bent u nog iets belangrijks te weten gekomen, colonel?’

‘Misschien, misschien ook niet,’ luidt het orakelachtige antwoord en de inspecteur verbergt met moeite zijn teleurstelling.

Eer hij vertrekt vraagt de colonel nog:

‘Wat ik vragen wilde, inspecteur, is de plaats van

[p. 102]

Pinner door een ander ingenomen?’

‘Zeker, colonel, ik heb er onmiddellijk een van mijn beambten heen gestuurd. Morgen of beter gezegd straks om zes uur wordt hij afgelost. Het huis zal geen oogenblik zonder bewaking blijven.’

‘Uitstekend, inspecteur, en nu goeden nacht.’

De heeren nemen afscheid van elkaar en Rex Allan begeeft zich doodelijk vermoeid naar zijn auto.

‘Naar huis,’ zegt hij tegen den chauffeur, stapt in en leunt met een zucht achterover in de kussens. Vijf minuten later is hij vast ingeslapen.

Ofschoon hij pas om vier uur naar bed is gegaan, verschijnt colonel Rex Allan den volgenden morgen reeds om acht uur op Scotland Yard.

Hij laat Baxter komen en vertelt hem, wat er den vorigen nacht allemaal is gebeurd.

‘Als wij dien vreemden bezoeker hebben, zijn wij waarschijnlijk een stuk verder,’ zegt Baxter peinzend. ‘Jammer, dat Pinner niet een beetje vlugger was. Heeft u den inspecteur in Old-Windsor opgedragen, William Grant vanmorgen op te bellen?’

‘Ja, wij hebben afgesproken, dat hij om negen uur telefoneert. Wij zullen dus nog een uurtje moeten wachten.’

‘Ja,’ zegt Baxter spijtig, die het land heeft aan wachten. ‘Ik ben nieuwsgierig wat wij vandaag weer voor verrassingen krijgen.’

‘Ik ook,’ zegt Rex Allan laconiek, want op dit oogenblik rinkelt de telefoon.

‘Hallo? ... Wat zegt u? ... Ja, laat hem onmiddellijk bovenkomen.’

Hij legt de telefoon neer en zegt tegen Baxter:

‘De juwelier brengt ons een onverwacht bezoek. De portier zegt, dat hij nogal zenuwachtig lijkt. Wat zullen wij nu weer krijgen!’

Even later verschijnt de juwelier.

[p. 103]

Hij ziet er inderdaad zenuwachtig uit, vergeet de heeren te begroeten en zegt:

‘Toen ik de vorige maal bij u was, heeft u mij niet verteld, dat men James Grant... vermoord had. Waarom heeft u mij dit verzwegen?’

De colonel houdt niet van critiek op zijn handelwijze, heelemaal niet wanneer deze van den kant van iemand komt, die zelf verdacht is. Daarom zegt hij koel:

‘Omdat ik mij op dat oogenblik meer voor u dan voor James Grant interesseerde. In elk geval weet u het nu. U schijnt het zich erg aan te trekken.’

Zelfs Baxter weet niet, of die laatste opmerking ironisch bedoeld is, maar de juwelier schijnt het in elk geval zoo op te vatten, want hij antwoordt snel:

‘Natuurlijk trek ik mij dat aan. Ik heb jarenlang op de meest aangename wijze zaken met de heeren Grant gedaan en wanneer dan plotseling een van hen op brutale wijze vermoord wordt, vind ik dat verschrikkelijk. Lijkt u dat zoo vreemd?’

‘Neen, dat niet,’ zegt Rex Allan langzaam en verliest den ander geen oogenblik uit het oog. ‘Het is natuurlijk eveneens verschrikkelijk, dat u de resteerende vijftigduizend pond nooit zult ontvangen.’

De juwelier kijkt hem met een vreemden blik aan en schudt het hoofd.

‘Hierin vergist u zich leelijk, colonel. Ik ben juist naar u toegekomen, om u te vertellen, dat ik deze vijftigduizend pond vanmorgen in goede orde heb ontvangen.’

‘Wàt?’ brullen Rex Allan en Baxter gelijktijdig en staren den juwelier nog verwilderder aan dan bij hun eerste ontmoeting.

Deze kijkt bijna geamuseerd wanneer hij de opmerking maakt:

‘Het is wel eigenaardig, heeren, maar ik schijn hier niets te kunnen zeggen zonder dat u explodeert.’

Het irriteert den colonel in hooge mate, dat deze

[p. 104]

man hem al twee keer in een toestand van verstandsverbijstering heeft gezien en met een bovenmenschelijke inspanning herneemt hij zijn kalmte.

Baxter ziet er uit, alsof hij den juwelier het liefst in zijn nek zou willen nemen, om hem eens flink heen en weer te schudden, maar ook hij blijft onbeweeglijk zitten en wacht af, wat er verder gaat gebeuren.

‘Hoe heeft u het geld ontvangen?’ vraagt Rex Allan zoo kalm mogelijk.

‘Per aangeteekende.’

‘En wie was de afzender?’

‘De Firma Grant Brothers.’

‘Was er een brief bij?’

‘Ja, een kort schrijven. Ik heb het hier. Wilt u het zien?’

‘Graag,’ zegt Rex Allan en neemt het papier in ontvangst.

Het schrijven is kort en luidt:

‘Mijnheer,
Ingesloten hebben wij de eer u vijftigduizend pond te doen toekomen, zijnde het restant van het bij ons verzekerde bedrag.
Hoogachtend,

Hierop volgt een onleesbare handteekening.

Rex Allan bekijkt het getypte velletje papier en vraagt:

‘Kent u deze handteekening?’

‘Ja, het is de handteekening van William Grant.’

‘Heeft u de nummers van de bankbiljetten?’

‘Ja, zij stonden er op een aparte lijst bij. Hier is zij.’

‘Dank u. Nu wilt u mij zeker wel excuseeren? Ik heb belangrijk werk te doen. Mocht ik u nog noodig hebben, dan hoort u wel van mij. Goeden morgen.’

De juwelier staat op, lichtelijk verbaasd over dit

[p. 105]

plotselinge einde van het onderhoud, en verlaat schouderophalend het bureau.

Rex Allan is plotseling een en al actie.

‘Baxter, waar is de lijst die u indertijd op het bijkantoor van Barclay's in Old-Windsor heeft overgeschreven?’

De inspecteur haalt de lijst uit zijn bureau en de beambten vergelijken de nummers: zij kloppen!

‘Als ik dáár iets van begrijp...’ zegt Baxter en kijkt zijn chef hulpeloos aan.

Maar deze heeft nu geen tijd voor verdere overpeinzingen.

‘Politiebureau Old-Windsor aanvragen,’ zegt hij kort.

Baxter vraagt de verbinding aan en even later is de inspecteur van Old-Windsor aan de telefoon.

‘Hallo,’ roept Baxter, ‘heeft u Grant al opgebeld?’

‘Al twee keer, colonel,’ antwoordt de inspecteur, ‘maar ik krijg nog geen antwoord. Nu ja, hij is geen jongeman meer en het is...’

‘Onmiddellijk een beambte naar zijn huis sturen!’ valt Rex Allan hem bruusk in de rede, ‘en hij moet net zoolang aanbellen, tot hij gehoor krijgt. Daarna belt u mij dadelijk op.’

Hij gooit de telefoon op den haak en loopt met driftige passen de kamer op en neer. Baxter zegt geen woord, want hij merkt, dat zijn chef aan een hevige opwinding ten prooi is. Langzamerhand begint deze nervositeit ook op hem over te slaan en hij begint eveneens heen en weer te rennen. Het zijn precies twee nijdige tijgers in een kooi.

Negen uur, vijf over negen, tien over negen... nog steeds geen bericht.

De zenuwen van de twee mannen staan op springen. Rex Allan steekt een sigaret op en gooit haar even later weer weg. Baxter steekt een sigaar met den verkeerden kant in zijn mond, vloekt hevig en...

[p. 106]

Rrrrrrt!!!

De telefoon rinkelt onheilspellend in deze geladen atmosfeer.

Rex Allan rukt de telefoon van den haak.

‘Ja! ... Wat zegt u? ... Geen gehoor? ... Niets ondernemen, wij komen naar u toe!’

Met een bijna vreesachtigen blik kijkt hij Baxter aan en zegt:

‘Baxter, wij moeten onmiddellijk naar Old-Windsor. Ik vrees het ergste.’

Maar hij zegt niet wat.