Rapaille

[p. 91]

XII

Rex Allan staart den juwelier sprakeloos aan, terwijl Baxter zijn sigaar van den grond vischt en met een vuurrood hoofd weer overeind komt. De juwelier heeft blijkbaar niet het minste idee, waarom zijn woorden een dergelijke uitwerking hebben gehad en hij vraagt verbouwereerd:

‘Verbaast u dat zoo heeren?’

‘Dat zou je inderdaad kunnen zeggen,’ antwoordt Rex Allan met grimmigen humor. Hij begint langzamerhand zijn zelfbeheersching terug te krijgen en vraagt:

‘Van wien heeft u die vijftigduizend pond eigenlijk ontvangen?’

‘Van mijnheer Grant natuurlijk.’

‘Van William Grant?’ vraagt Rex Allan loerend.

‘Neen, van zijn broer.’

‘Op welken dag?’

‘Even denken. Donderdagmorgen ben ik vertrokken. Het was dus Dinsdagmiddag.’

De colonel bladert even in zijn notities. In den nacht van Dinsdag op Woensdag heeft men het lijk van James Grant gevonden. Het kan dus kloppen. Dan vervolgt hij:

‘Gaf mijnheer Grant nog een reden op, waarom hij u slechts vijftigduizend pond bracht?’

‘Ja zeker. Hij legde mij uit, dat het zelfs voor een betrekkelijk groote firma niet mogelijk was, in zoo korten tijd een kapitaal van honderdduizend pond liquide te maken en verzocht voor het resteerende bedrag uitstel tot einde dezer maand.’

‘En daar ging u dus mee accoord?’

‘Vanzelfsprekend, colonel. Het leek mij een redelijke eisch.’

[p. 92]

Rex Allan zit even in gedachten verzonken. Het klinkt allemaal heel aannemelijk en de man maakt niet den indruk, dat hij een onwaarheid spreekt. Bovendien is hij op de eerste sommatie van Scotland Yard naar Londen gekomen, per vliegtuig zelfs, maar dit bewijst nog niets, zooals hij trouwens al tegen Baxter heeft gezegd. Enfin, voorloopig kan hij nog niets ondernemen en hij zegt tegen den juwelier:

‘Ik dank u zeer voor uw inlichtingen. Ik moet u echter tot mijn spijt verzoeken, zich nog enkele dagen te onzer beschikking te houden en Londen dus niet te verlaten. Ik hoop echter, dat dit niet van langen duur zal zijn.’

De juwelier staat op.

‘Ik ben geheel tot uw dienst, colonel. Ik kan mijn geld in Monte Carlo altijd nog verspelen.’

Met deze ietwat cynische woorden neemt de juwelier afscheid.

De colonel staart Baxter aan en Baxter den colonel. Eindelijk zegt de inspecteur:

‘Als hij liegt, dan doet hij het meesterlijk, colonel.’

‘Een ding moet ik onmiddellijk weten,’ zegt Rex Allan, zonder op de woorden van zijn ondergeschikte in te gaan, ‘namelijk of William Grant wist, dat zijn broer den juwelier zou verzoeken, voorloopig met de helft van de schadevergoeding genoegen te nemen. Hij had de volle honderdduizend pond wèl en had dus geen enkele reden, om voor de rest nog respijt te vragen. Toen u bij hem was, heeft hij daar toch niet over gesproken, wel?’

‘Met geen woord.’

‘En u kreeg den indruk, dat hij geheel oprecht was, niet waar?’

‘Volkomen.’

‘Dat vind ik juist zoo vreemd.’ En de colonel geeft een telegram op naar Old-Windsor.

Pinner staat in Old-Windsor bij de woning van William Grant op zijn post en verveelt zich knap. In het

[p. 93]

begin leek het er op, dat het een opwindende jacht zou worden en nu staat hij hier al dagenlang voor niets.

Plotseling hoort hij zware stappen naderen.

Hij hoeft zich niet eens om te draaien. Hij herkent onmiddellijk de zware stappen van een der agenten van het bureau.

‘Is er wat nieuws?’ vraagt hij gretig, als de man bij hem is.

‘Een telegram voor u uit Londen.’

‘Eindelijk,’ zegt Pinner verheugd.

Nadat hij het telegram heeft gelezen, zegt hij tegen zijn collega:

‘Ik moet even met mijnheer Grant spreken. Misschien wilt u even een oogje in 't zeil houden?’

‘Natuurlijk,’ zegt de beambte en Pinner begeeft zich naar de woning van mijnheer Grant.

Hij belt aan en William Grant doet zelf open. Hij kijkt den bezoeker vragend aan.

‘Ik ben brigadier Pinner van Scotland Yard,’ zegt de beambte en toont zijn legitimatiebewijs. ‘Zou ik u even kunnen spreken?’

‘Komt u binnen,’ zegt Grant en gaat Pinner voor naar zijn werkkamer. Wanneer zij plaats genomen hebben, vraagt hij:

‘En, mijnheer Pinner, wat kan ik voor u doen?’

‘Mijnheer Grant,’ valt de brigadier met de deur in huis, ‘is het u bekend dat uw broer, alvorens op zoo noodlottige wijze aan zijn einde te komen, den juwelier vijftigduizend pond heeft uitbetaald?’

Met een ruk komt William Grant overeind.

‘Wat zegt u daar?’ vraagt hij met heesche stem, ‘heeft hij die vijftigduizend pond betaald?’

Pinner kijkt hem scherp aan.

‘Wist u dan, dat hij van plan was, niet meer dan vijftigduizend pond te betalen?’

‘Natuurlijk.’

‘Waarom natuurlijk? U was den juwelier het dub-

[p. 94]

bele bedrag schuldig en bovendien had u dat in zijn geheel opgenomen. Wat had u dus voor reden, om voor het restant nog eenigen tijd uitstel te vragen?’

Plotseling begrijpt Grant, waar de beambte heen wil.

‘U bedoelt dat het er op lijkt, alsof wij de helft wilden betalen en er met de andere helft van door wilden gaan?’

Onbewogen kijkt Pinner hem aan en zegt op effen toon:

‘Ik maak geen enkele insinuatie, mijnheer Grant. Maar het feit blijft bestaan, dat u het geld in zijn geheel had en maar de helft wilde betalen. Waarom?’

‘Ja, hoe moet ik u dat uitleggen? Geldzaken en politiezaken zijn twee geheel verschillende dingen. Kijkt u eens, men doet niet gaarne afstand van een bedrag van honderdduizend pond en al weet men dat men uiteindelijk toch moet betalen, is het voor een zakenman niets ongewoons, een dergelijke regeling voor te stellen. Bovendien bestaat in dit geval altijd nog de mogelijkheid, dat de geroofde juweelen teruggevonden worden.’

Pinner vindt niet, dat dit een erg overtuigend argument is en hij vervolgt:

‘Nog één vraag, mijnheer Grant. Waarom heeft u inspecteur Baxter, toen hij u om inlichtingen verzocht, hiervan niets verteld?’

‘Dat zou ik u niet precies kunnen zeggen. Ik denk ten eerste, omdat het bericht van den moord op mijn broer mij begrijpelijkerwijze erg geschokt had en ten tweede, omdat ik zoo den indruk kreeg, dat de heeren van Scotland Yard eigenlijk alles wisten. Ik heb nog tegen den inspecteur gezegd, dat het mij verwonderde, hoe hij alle mogelijke feiten te weten was gekomen, die volgens mij alleen aan mij en mijn broer bekend waren.’

Evenals Baxter krijgt Pinner niet den indruk dat deze man comedie speelt. Daarvoor is hij te kalm en te zakelijk. En toch zijn zijn antwoorden weliswaar aannemelijk, maar van een rechterlijk standpunt bekeken verre

[p. 95]

van onaanvechtbaar.

In elk geval kan hij hier niets wijzer worden en met een paar korte woorden neemt hij afscheid.

Buiten gekomen verzoekt hij zijn collega nog even zijn observatiepost waar te nemen, want hij moet het resultaat van zijn bezoek naar Londen telefoneeren. Hij geeft Rex Allan een nauwkeurig relaas van zijn onderhoud met Grant en verlaat de telefooncel, om zich weer naar zijn standplaats te begeven.

Brigadier Pinner heeft er nog geen flauw vermoeden van, dat hij over enkele uren op het nippertje aan een wissen dood zal ontsnappen.

's Avonds zit Rex Allan nog laat op zijn bureau.

Voor de honderdste maal leest hij zijn notities door en komt voor de honderdste maal tot de teleurstellende ontdekking, dat het onderzoek nog niets is opgeschoten. Het blijft steeds hetzelfde: zoodra hij iets nieuws hoort en er op af gaat, blijkt het de meest onschuldige zaak ter wereld te zijn.

Plotseling wordt zijn gepeins door het gerinkel van de telefoon onderbroken.

Nerveus neemt hij den hoorn op.

‘Hallo? Met wie?’

‘U spreekt met politiebureau Old-Windsor. Zooeven hebben wij Pinner gevonden. Had een gapende wonde in het hoofd. Hij is nog steeds bewusteloos. De dokter zegt, dat er geen direct levensgevaar bestaat. Wilt u...?’

‘Ik kom onmiddellijk naar u toe,’ schreeuwt de anders zoo beheerschte colonel, smakt de telefoon op den haak en rent zonder jas of hoed het gebouw uit.

Hij neemt een snellen politieauto en geeft den chauffeur opdracht, met den meest mogelijken spoed naar Old-Windsor te rijden. Hij hoeft zich niet aan verkeersregelen of maximum snelheden te houden. De hoofdzaak is dat zij er zoo gauw mogelijk zijn.

[p. 96]

De chauffeur springt achter het stuur, start zijn wagen en schiet in razende vaart door de straten van Londen. Wanneer hij buiten de stad is gekomen geeft hij vol gas en loeiend dendert de zware wagen over de donkere wegen. Bochten worden met nauwelijks verminderde vaart op twee wielen genomen en Rex Allan bemerkt, dat de chauffeur zijn opdracht zeer letterlijk heeft genomen. Maar hij weet ook dat er zoo goed als geen gevaar bestaat, want ten eerste zijn de wegen in den avond niet zoo druk meer en ten tweede is de beambte achter het stuur een van de bekwaamste chauffeurs van Scotland Yard.

Eindelijk stuift de wagen Old-Windsor binnen en stopt enkele minuten later voor het politiebureau.

‘Wachten!’ roept Rex Allan en stormt het gebouw binnen.

De dienstdoende inspecteur stelt zich voor en begroet den grooten man van Scotland Yard respectvol. Maar voordat hij verder kan praten vraagt de colonel:

‘Hoe gaat het met Pinner?’

‘Hij is nog niet tot bewustzijn gekomen, colonel. Voorloopig ligt hij nog in een kamer hiernaast. De dokter is op het oogenblik bij hem.’

‘Wilt u mij even vertellen hoe de zaak zich heeft toegedragen?’

‘Zeker, colonel. Of wil ik den agent even roepen, die hem gevonden heeft?’

‘Uitstekend. Maar vlug!’

Terwijl de inspecteur zich naar het wachtlokaal spoedt, loopt Rex Allan opgewonden het vertrek op en neer. Hij heeft een voorgevoel, dat hier meer achter steekt dan een gewone aanslag en kan zijn ongeduld nauwelijks bedwingen. Als Pinner maar spreken kon!

Hij kan zijn gedachten echter niet verder uitspinnen, want de inspecteur komt met een agent binnen.

‘James, vertel colonel Rex Allan even, onder welke omstandigheden je den brigadier hebt gevonden.’

[p. 97]

De agent salueert en begint:

‘Toen ik vanavond mijn ronde maakte, kwam ik zooals gewoonlijk ook langs het huis van mijnheer Grant. In de buurt van dit huis staat Pinner op wacht en ik vraag hem altijd of er iets bijzonders is. Niet dat wij staan te kletsen, colonel, maar u begrijpt...’

‘Ja, ja, ga verder!’ valt Allan hem geprikkeld in de rede.

‘Toen ik er nu vanavond kwam....’

‘Hoe laat was dat precies?’

‘Tien uur ongeveer.’

‘Weet je het niet precies?’

‘Neen, colonel. Niet dat ik onoplettend ben, maar u begrijpt...’

‘Man, klets niet zoo afgrijselijk!’, vaart de colonel woedend uit. ‘Schiet op met je verhaal!’

De agent slikt een paar keer en gaat verder:

‘Toen ik er vanavond kwam, was Pinner er niet. Ik vond dit niet zoo vreemd, want als Grant het huis verlaat, volgt de brigadier hem altijd. Maar plotseling zag ik achter een boom een donkere gedaante liggen en toen ik naderbij kwam, zag ik dat het Pinner was. Hij had een gapende wonde aan het hoofd en ik dacht eerst, dat hij dood was. Maar toen hoorde ik, dat hij nog ademhaalde en ik rende weg. Niet omdat ik bang ben, colonel, maar u begrijpt...’

‘Zou je dien vent niet in zijn lurven nemen?’, zegt Rex Allan en kijkt den inspecteur met een hopeloos vragenden blik aan. Deze vindt het buitengewoon onprettig, dat zijn ondergeschikte den chef van Scotland Yard zoo geweldig irriteert. Maar voordat hij den agent eenige hatelijkheden naar het hoofd kan slingeren, gaat deze onverstoorbaar door:

‘Niet omdat ik bang was, colonel, maar u begrijpt, dat ik den ziekenauto op moest bellen!’ Even kijkt hij triomfantelijk naar de verblufte gezichten van zijn toehoorders, waarna hij vervolgt:

[p. 98]

‘De ziekenauto was spoedig ter plaatse en Pinner werd naar het politiebureau vervoerd. Ik bleef nog eenigen tijd op de plaats, waar ik het slachtoffer had gevonden, om naar mogelijke sporen te zoeken. Maar het was er stikdonker en ik heb wel heel scherpe oogen, colonel, maar u begrijpt...’

‘Man ga er uit of ik trap je er uit!’, explodeert Rex Allan en gaat zóó dreigend op den agent af, dat deze vlug de deur uit rent en met een zwaren slag tegen een heer aanbotst, die net binnen wil komen. Na dit laatste incident verdwijnt hij gelukkig voor goed.

De nieuw aangekomene wordt inmiddels als Dr. Brown voorgesteld en kan den colonel het verheugende nieuws mededeelen, dat de patiënt zooeven tot bewustzijn is gekomen.

‘Kan ik hem spreken?’, vraagt Rex Allan gespannen.

‘Zeker, colonel, als u het maar voor de eerste maal niet te lang maakt’.

‘Ik zal voorzichtig zijn, dokter’, zegt de chef van Scotland Yard en begeeft zich met den dokter naar de kamer, waar zijn ondergeschikte op een soort veldbed ligt.