Rapaille

[p. 65]

IX

‘Dadelijk terugkomen en onmiddellijk persoonlijk rapporteeren,’ luidt het bevel van Rex Allan aan zijn beambte uit Old-Windsor.

En zoo zit nu de man in de wachtkamer van den chef van Scotland Yard, speelt met zijn ouden deukhoed en zit er over te denken, of zijn nieuwe ontdekking hem eindelijk de kans zal geven te toonen, waartoe hij eigenlijk in staat is.

Midden in zijn gepeins dondert de dreunende bas van inspecteur Baxter, die zooeven met veel lawaai de kamer van den chef verlaat, zijn ondergeschikte kort begroet en daarna verdwijnt.

Nu is hij aan de beurt.

Voor het eerst in zijn leven voor den beroemden colonel.

‘U bent brigadier Pinner van den opsporingsdienst?’

‘Ja, colonel.’

‘Sigaar? - Gaat u zitten en vertelt u, wat er aan de hand is. Zoo vlug mogelijk, want ik heb elke minuut hard noodig.’

‘Ja mijnheer.’

Brigadier Pinner vertelt.

Rex Allan heeft eerst met gefronst voorhoofd af en toe op zijn armbandhorloge gekeken, maar even later doet hij het niet meer.

In tegendeel.

Colonel Rex Allan schijnt plotseling zeer veel minuten over te hebben, want hij volgt met de grootste oplettendheid het rapport van zijn ondergeschikte.

Eindelijk is Pinner klaar en wil opstaan om te vertrekken. Maar een handbeweging van den chef houdt hem terug.

[p. 66]

‘Dit is inderdaad uiterst merkwaardig. Wat denkt u er zelf van?’

‘Dat is moeilijk te zeggen, colonel. De man heeft ten slotte zijn eigen geld meegenomen en dat was zijn goed recht. Bovendien heeft alleen de bank er iets mee te maken, ten minste voorloopig. Overigens is nog alles mogelijk, het kan een gewone financiëele transactie zijn en ook... een moord.’

De colonel kijkt verbaasd op.

‘Een moord? Maar man, hoe kom jij op dat idee?’

‘Geen idee, colonel. In elk geval is het een mogelijkheid.’

‘Waarom?’

‘Ik heb alleen maar in groote trekken mijn rapport kunnen uitbrengen. Ik heb geen tijd gehad voor details.’

‘Bij voorbeeld?’

‘Dat James Grant na zijn bezoek bij de Barclay's Bank niet meer werd gezien...’

‘Wat zegt u daar?’ valt de colonel hem heftig in de rede. ‘De man reed toch als een krankzinnige van Windsor naar Londen?’

‘Neen, colonel, niet James; het was William Grant, die door de verkeerspolitie gearresteerd werd.’

Brigadier Pinner kan tevreden zijn.

Zijn wensch is in vervulling gegaan.

Colonel Rex Allan heeft hem voorloopig met de verdere behandeling van de zaak Grant belast. Hij heeft echter de conditie gesteld, dat Pinner dagelijks bij inspecteur Baxter rapport uit moet brengen, zelfstandig geen arrestaties mag verrichten en bij ingrijpende maatregelen eerst met Scotland Yard overleg pleegt.

Pinner moet zelf toegeven, dat dit een alleszins begrijpelijke voorzorgsmaatregel is, want hij heeft dergelijk werk nog nooit bij de hand gehad.

Maar nu gaat hij ijverig en zelfbewust aan den slag.

[p. 67]

En terwijl de trein hem naar Old-Windsor terugbrengt, wordt zijn naam voor den tweeden keer door den chef van de crimineele recherche genoemd.

Maar daar weet hij op het oogenblik nog niets van. Want:

Tijdens de dagelijksche conferentie der afdeelingschefs van Scotland Yard krijgen de heeren van het parket en den opsporingsdienst een onaangename opmerking van Rex Allan te slikken, omdat de identiteit van het slachtoffer aan den oever van de Theems nog steeds niet is vastgesteld.

‘Hoe kunnen wij de daders vinden, wanneer de opsporingsdienst nog niet eens weet, wie het slachtoffer is?’ tracht de man van het parket de verantwoordelijkheid van zich af te schuiven, waarbij hij een zijdelingschen blik op inspecteur Baxter werpt.

Deze blaft onmiddellijk terug:

‘Wanneer de heeren van het parket niet alle sporen vertrapt zouden hebben, dan...’

‘Rustig, rustig, heeren,’ kalmeert de colonel de verhitte gemoederen, ‘maak nu onderling geen ruzie. Maar wij moeten er toch achter kunnen komen, wie het slachtoffer is.’

‘Blijkbaar wordt op het oogenblik niemand vermist,’ merkt Baxter op.

Iedereen kijkt plotseling naar het hoofd van de conferentietafel.

Bij de woorden van den inspecteur fluit de colonel plotseling scherp door zijn tanden.

Peinzend kijkt hij Baxter eenigen tijd aan en zegt ten slotte langzaam:

‘Ja zeker, heeren, er wordt wel degelijk iemand vermist, en wel vanaf den avond vóór den nacht, waarin de moord plaats vond... misschien is het zuiver toeval, maar men kan nooit weten... is het echter géén toeval, dan wordt Pinner bevorderd...’

Verbluft kijken de afdeelingschefs naar hun supe-

[p. 68]

rieur: zij begrijpen niets van deze raadselachtige woorden.

Maar Rex Allan geeft reeds instructies:

‘Baxter, laat u onmiddellijk draadloos een foto van het slachtoffer naar het politiebureau Old-Windsor overbrengen. De dienstdoende inspecteur moet onmiddellijk den chef van het bijkantoor van Barclay's Bank bij zich laten komen, hem de foto toonen en ons dadelijk telegrafeeren, wat de man heeft gezegd. Begrepen?’

‘Volkomen,’ antwoordt hij en verlaat hoofdschuddend het vertrek.

Reeds een kwartier later komt het antwoord binnen.

De identiteit van het slachtoffer is vastgesteld.

De chef van het bijkantoor van Barclay's Bank in Old-Windsor heeft onmiddellijk zonder te aarzelen, maar bevend van schrik en opwinding, medegedeeld, dat de persoon op de foto hem bekend is.

Het is mijnheer James Grant.

‘Bravo Pinner!’ zegt Rex Allan opnieuw ten gehoore van alle aanwezigen. Dan vervolgt hij:

‘Zoo ziet u weer eens hoe geweldig belangrijk het is, op de nietigste kleinigheden te letten. Zonder dit haast alledaags lijkende rapport van de verkeerspolitie zouden wij er waarschijnlijk voorloopig niet achter zijn gekomen, wie de vermoorde was. Want blijkbaar bestaat hier iemand die er geen belang bij heeft, er melding van te maken, dat zijn broer plotseling spoorloos verdwenen is, maar in plaats daarvan als een krankzinnige door het land jakkert en geen antwoord geeft, wanneer men hem naar de reden van zijn handelwijze vraagt.’

Daarna geeft hij een kort overzicht:

‘Een vermogend man neemt plotseling zijn geheele tegoed op - dat overigens ook het eigendom van zijn broer is - vraagt nog een buitengewoon hoog crediet er bij, verdwijnt en wordt vermoord. Het geld is weg en de twee menschen, die er meer van weten, zwijgen

[p. 69]

als het graf. De een, omdat hij bang voor zijn directie is, en de ander om onbegrijpelijke redenen. Het eerste is te begrijpen, het tweede echter is een feit, waarmee wij ons onmiddellijk en grondig zullen bezig houden.

Allereerst moet dus het volgende gebeuren: William Grant moet nauwkeurig geobserveerd worden, want hij is òf verdacht òf een geruïneerd man. Ten tweede moeten wij te weten zien te komen, waarom de vermoorde het geweldige bedrag heeft opgenomen. Verder hoe, wanneer en met wien hij naar Londen is gekomen, wat zijn gewoonten waren en waarom William zich niet onmiddellijk met de politie in verbinding heeft gesteld, toen hij ontdekte, dat niet alleen zijn broer, maar ook zijn geheele vermogen verdwenen was. Dit is op het oogenblik het belangrijkste. Ik was eerst van plan, den man hier te laten komen. Maar dat heeft zijn schaduwzijde en kan altijd later nog gebeuren. Wij zullen hem nu op de gebruikelijke wijze mededeelen, wat met zijn broer is gebeurd. Alleen met het onderscheid, dat niet een gewoon politieagent uit Old-Windsor, maar inspecteur Baxter de jobstijding zal overbrengen... ja, ja, Baxter, ik weet wat u wilt zeggen... Uw andere zaak. Uw “onvindbaren” zullen heusch niet wegloopen, en bovendien ben ik hier in geval van nood ook nog. Gaat u maar rustig naar Old-Windsor en slaat u den broer van den vermoorde oplettend gade, wanneer hij het treurige nieuws verneemt. Denkt u er vooral om, dat wij slechts veronderstellen, dat de man meer weet dan hij los wil laten. Hij weet hoogst waarschijnlijk, dat zijn broer is verdwenen en hij weet bijna zeker, wat er met zijn vermogen is gebeurd. Maar ik wil daarmee nog niet zeggen dat hij weet, wàt er precies is gebeurd. Om dit allemaal te weten te komen, moet u juist als gewone agent de boodschap overbrengen. Begrijpt u het nu, inspecteur?’

‘Zeker, colonel.’

‘Mooi. Dus veel succes en blijft u kalm, wat er ook

[p. 70]

gebeurt. De rest zullen wij van hier uit behandelen. Wij moeten voor alles te weten zien te komen, wat er gebeurd is tusschen het bezoek van den vermoorde bij de Barclay's Bank en zijn aankomst in Londen. Verder wat zijn gewoonten waren, met wat voor menschen hij omging en zoo voort. Maar dat kunnen wij later nog wel bespreken. Baxter, nog één ding: dwingt u den man tot spreken, als het noodig mocht zijn. Verlangt u desnoods een alibi voor den nacht van den moord of iets dergelijks.’

Baxter vertrekt ten slotte tamelijk ontevreden. Dit van den hak op den tak springen maakt zijn taak steeds lastiger. Hij heeft zich nu eenmaal voorgenomen, de ‘onvindbaren’ te pakken te krijgen.

Maar hij moet de orders van den colonel opvolgen, dus vooruit dan maar.

Hij gaat een hapje eten en begeeft zich naar Waterloo-Station, waar even later een trein naar Old-Windsor vertrekt.

Na een paar uur zit hij in het privékantoor van de firma Gebr. Grant tegenover den heer William Grant.

Kort en bondig, op drogen ambtenaarstoon, komt hij overrompelend met het nieuws voor den dag:

‘Het spijt mij u te moeten mededeelen, dat uw broer niet meer in leven is, mijnheer Grant.’

Het magere gezicht van den kleinen man wordt nog bleeker dan het al was. Stom buigt de oude man het hoofd, zijn lippen beven nauwelijks merkbaar, met moede oogen kijkt hij eindelijk op en zegt geen woord.

Inspecteur Baxter is er van overtuigd dat dit geen aanstellerij is. Deze man simuleert niet.

Rex Allan heeft zich vergist.

Met meer warmte dan men van Baxter zou verwachten, haast vriendelijk, vervolgt hij het gesprek.

‘Wilt u ons helpen, den moordenaar van uw broer op te sporen, mijnheer Grant?’

Een berustende glimlach verschijnt een kort oogen-

[p. 71]

blik op het starre gezicht van den man.

Dan knikt hij afwezig en vraagt zacht:

‘Het heeft toch geen doel, maar als ik moet en kan helpen... graag - maar hoe?’

‘Doordat u mij een paar vragen beantwoordt, mijnheer Grant. Ik zal mij tot het allernoodzakelijkste beperken, want ik wil u niet onnoodig kwellen.’

‘Mij kan men niet meer kwellen... maar wilt u zich misschien even legitimeeren?’

‘Als 't u blieft.’

‘Neemt u mij niet kwalijk... dat is natuurlijk iets anders. Wat wilt u weten?’

‘Wanneer hoorde u voor het eerst, dat uw broer verdwenen was?’

‘Gisterenmorgen vroeg.’

‘Hoe?’

‘Telefonisch.’

‘Door wien werd u opgebeld?’

‘Door een klant uit de City. Mijn broer had den vorigen avond met hem afgesproken.’

‘Dank u. En wanneer hoorde u voor den eersten keer, dat uw ongelukkige broer uw geheele vermogen plus tienduizend pond had opgenomen?’

Verbaasd kijkt de oude man op.

‘Hoe bedoelt u dat?’

‘Nu, dat zal voor u toch wel een onaangename verrassing geweest zijn?’

‘Waarom? De eenige verrassing voor mij bestaat daarin, hoe het mogelijk is, dat u dat ook al te weten bent gekomen, want dan had ik ten slotte de verkeerspolitie al alles kunnen vertellen.’

‘Dus met andere woorden: U wist er van?’

‘Waarvan? Van het opnemen van ons geheele vermogen? Natuurlijk wist ik er van. Ik had er juist herhaalde malen op aangedrongen.’

Baxter is sprakeloos.

Aan deze mogelijkheid heeft nog niemand gedacht.

[p. 72]

Hij denkt tamelijk lang na, dan vervolgt hij voorzichtig:

‘Mijnheer Grant, ik maak u opmerkzaam, dat u volgens de wet het recht heeft, op de volgende vraag het antwoord te weigeren.’

Zonder zich verontrust te toonen - ook dat merkt Baxter onmiddellijk - zegt William Grant:

‘Maar inspecteur, maakt u toch niet zooveel drukte. Vraagt u maar gerust. Wat ik weet zal ik u graag vertellen.’

‘Dus, mijnheer Grant,’ gaat Baxter nu resoluut en zonder omwegen op het belangrijkste punt af, ‘waarvoor had uw broer zulk een enorm bedrag noodig, waarom heeft u niet onmiddellijk de hulp van de politie ingeroepen en waarom heeft u zelfs nog gezwegen, toen u door de verkeerspolitie werd aangehouden?’

‘Dit zijn drie vragen,’ zegt de oude met een droevigen glimlach. ‘Ik zal ze in dezelfde volgorde beantwoorden. Wij hebben ons bestaan aan een aantal zeer groote klanten te danken. Aan onzen oudsten klant moesten wij gisteren honderdduizend pond sterling uitbetalen en waren daar niet toe in staat zonder een spoedcrediet bij onze bank. Ik heb tegenover de politie gezwegen, omdat het geringste gerucht omtrent onze oogenblikkelijke financiëele moeilijkheden onze firma in een enkelen dag geruïneerd zou hebben.’

Voor de derde maal heeft de ervaren criminalist absoluut den indruk, dat deze zwaarbeproefde man de waarheid en niets dan de waarheid spreekt.

De kalme en beheerschte toon laat niet na, indruk te maken.

‘Nu nog één ding, voor de goede orde. Wilt u mij den naam van dezen klant noemen, die een dergelijk fantastisch bedrag van u te vorderen heeft?’

‘Ik zal u niet alleen den naam noemen, maar u ook de boeken laten zien. Dat de inbraak werkelijk heeft

[p. 73]

plaats gevonden zult uzelf wel het beste weten. Het is de juwelier, dien de “onvindbaren” geplunderd hebben...’

‘Goede hemel,’ fluistert Baxter perplex.