Rapaille

[p. 51]

VII

Brigadier Stone is er van overtuigd, dat het tweetal met opzet heeft gewacht, tot een der beambten zich zou verwijderen. Want:

Zoodra de inspecteur is verdwenen, staat Jim Curleigh op, gooit zonder op de kellnerin te wachten een geldstuk op tafel en verlaat met zijn vriendin haastig de lunchroom en het gebouw.

De brigadier er achter aan.

Op straat aangekomen neemt Curleigh van miss Stenton afscheid en zij vertrekken in tegengestelde richting, zoodat Stone geen tijd heeft lang te overleggen. Miss Stenton zet er een flinke pas in en de brigadier heeft alle moeite haar te volgen. Hij is er dan ook van overtuigd, dat hier van toeval geen sprake is. Zijn stemming wordt er niet beter op, want afgezien van het feit, dat inspecteur Baxter geweldig te keer zal gaan, loopt hij een mooie kans, door de gekke wandeltochten van deze jongedame zijn vrijen avond te verliezen. Hij heeft namelijk geen gelegenheid, zijn collega Sullivan te berichten, wanneer en waar hij hem kan aflossen.

Ondertusschen snelt Daisy Stenton met haar slanke beenen kris en kras door de stad, blijkbaar zonder plan of doel - ten minste, dat denkt de beambte. Maar wanneer zij geheel onverwachts op een juist wegrijdende bus springt, zonder dat Stone haar bereiken kan, moet hij wel tot de conclusie komen, dat zij al dien tijd op een dergelijke gelegenheid heeft geloerd.

Het is dan ook geen wonder, dat de chef van Scotland Yard twee ontmoedigde beambten aantreft, wanneer hij van de reis terugkeert.

[p. 52]

Baxter is zoo terneergeslagen, dat hij zelfs vergeet Stone uit te schelden. Als dan ten slotte laat in den avond Higgins eindelijk verschijnt en rapporteert, dat hij van vijf uur 's middags af tevergeefs heeft gewacht, of de directeur van de Daily News de Pall Mall club zou verlaten, moet de inspecteur den colonel berichten, dat drie van zijn flinkste mannen een geheelen dag hebben verprutst.

Maar Rex Allan is het hier niet mee eens.

‘Kijk eens, menschen, de zaak heeft ook een voordeel. En wel, dat wij nu bijna met zekerheid kunnen aannemen, dat Baxter het goede spoor te pakken heeft. Zùlke toevallen bestaan volgens menschelijke berekening niet. Deze lieden wisten, dat zij in 't oog werden gehouden. Zij hebben geduldig en met groote handigheid het juiste moment afgewacht, om zich uit de voeten te maken. Dit is nog wel geen overweldigend succes, maar het is in elk geval iets. En niet weinig. Alleen omtrent den uitgever tasten wij nog in het duister. Hij gaat dikwijls na kantoortijd naar de club en blijft daar tot laat in den nacht. Aangezien Higgins den uitgang heeft bewaakt, is het uitgesloten, dat Curleigh of miss Stenton hem daar ontmoet hebben. En al zou dat wèl het geval zijn geweest, wil het nog niet veel zeggen, wanneer een uitgever een paar medewerkers ontvangt. Maar, zooals gezegd, met die twee jongelui schijnt er inderdaad iets niet in den haak te zijn. Wat ik zeggen wilde... geven zij eigenlijk veel geld uit?’

‘Heel normaal... zeer matig zelfs,’ zeggen Baxter en Stone haast gelijktijdig.

‘Dat is ook al verdacht,’ zegt Rex Allan peinzend. ‘Meestal gaan jongelui behoorlijk fuiven, wanneer ze plotseling een belangrijk bedrag in handen krijgen.’

‘Denkt u aan de opbrengst der gestolen juweelen?’ vraagt inspecteur Baxter.

‘Neen, natuurlijk niet,’ weert de colonel af. ‘Maar waarom zouden jongelui, die het, zooals wij weten, niet

[p. 53]

al te breed hadden, niet eens de bloemetjes buiten zetten, wanneer zij plotseling een paar honderd pond honorarium ontvangen voor iets, waarover zij zich niet behoeven te schamen? Waarom zouden ze niet een avond flink uitgaan? Of iets aardigs koopen? Of een reisje maken, bij voorbeeld naar Liverpool...?’

Baxter zet groote oogen op, begrijpt en wil opspringen, om de kamer te verlaten.

Maar de chef houdt hem tegen.

‘Hoeft niet, inspecteur. Sullivan staat aan de contrôle van “Liverpool-station”. En nu raad ik u aan naar huis te gaan en flink uit te slapen. Ik ga hetzelfde doen, dan zijn wij morgen allemaal weer fit. Nog één ding. De toiletjuffrouw van Charing-Cross-Station... ik heb uit Berlijn opdracht gegeven, de zaak ter plaatse na te gaan... die vrouw weet nergens van... zij heeft van onbekenden tien pond ontvangen om naar huis te gaan en het huwelijk van haar kinderen bij te wonen... wat zegt u?... Natuurlijk niet, hoe zou zoo iemand op het idee moeten komen, zich om de herkomst van het geld te bekommeren... zij was veel te blij, dat zij het geld had... dat de reis naar Liverpool ging was een bloot toeval... ja... haar verklaringen werden nauwkeurig onderzocht en klopten precies. Dit is opnieuw een bewijs, dat wij het met geduchte tegenstanders aan den stok hebben.’

Een uur later zijn de achtervolgers van de ‘onvindbaren’ in diepen slaap.

Even voordat hij in slaap is gevallen heeft inspecteur Baxter het geloei van een sirene gehoord. Een bekend signaal. Het is de auto van Scotland Yard, die zich naar een plaats begeeft, waar een moord is gepleegd.

Zwijgend, de handen op den rug, slenteren twee reusachtige agenten langs den oever van de Theems.

De nachtpatrouille.

Zooals elken avond loopen de agenten langs gewel-

[p. 54]

dige graanpakhuizen, onder de verweerde bogen van de brug door en over zware draadkabels.

Traag stroomt het water van de rivier, hol weerklinken de stappen der bobbies.

Anders niets.

Plotseling blijft een der beambten staan. De ander kijkt vragend op.

Zonder iets te zeggen wijst de agent op een van de massale pijlers.

Daar ligt iets donkers.

Het onbeweeglijke lichaam van een mensch.

De agenten snellen er heen. Een zaklantaren wordt aangeknipt en een heldere lichtbundel wordt op het donkere lichaam gericht.

‘Dronken natuurlijk,’ bromt de eene en de ander knikt. Ze zijn zooiets hier gewend.

Een krachtige vuist pakt het onbeweeglijke lichaam bij den kraag, om het wakker te schudden, laat echter dadelijk weer los. De hand is kleverig en vochtig.

Bloed!

Voorzichtig draaien zij het lichaam om en richten het schijnsel van de lantaren op den man.

Een vreeselijke gapende wond in het achterhoofd, de oogen zijn open en star.

Dood.

Na een korte bespreking verdwijnt een van de beambten, om Scotland Yard te waarschuwen, de ander blijft de wacht houden.

Een kwartier later huilt de sirene van den politieauto door de slapende stad. Spoedig is men ter plaatse.

Bliksemlicht flikkert op, nauwkeurig wordt de onmiddellijke omgeving afgezocht, de dokter onderzoekt voorzichtig de wonden en fluistert den dienstdoenden commissaris iets in het oor.

Deze knikt stom.

Moord!

[p. 55]

Den volgenden morgen leest de chef van Scotland Yard het nachtrapport over den moord en legt het terzijde. Jammer genoeg komt zooiets dikwijls voor.

Den volgenden dag heeft men het lijk geïdentificeerd.

James Grant heet de doode en hij is deelgenoot van de assurantiefirma Grant Brothers aan de Piccadilly-circus.

Colonel Rex Allan leest ook dit vluchtig en grijpt naar een ander papier.

Hij zou dit echter niet zoo gauw hebben gedaan wanneer hij had geweten, dat de firma Grant Brothers morgenochtend de schade van den juweelendiefstal moet regelen, dat dus de juwelier een groote klant van Grant Brothers is en - last not least - dat de assurantiefirma door den diefstal geruïneerd is!

Maar dat komt hij pas later te weten.