Rapaille

[p. 44]

VI

‘Daar is ze,’ fluistert brigadier Stone den inspecteur toe, die met hem in Eastend staat te wachten om deze miss Stenton ook eens te bekijken. Onopvallend kijkt hij de aangeduide richting uit en deinst terug.

Verbluft trekt hij zich in een portiek terug en wacht, tot het meisje, gevolgd door den beambte, verdwenen is. Daarna gaat hij langzaam verder.

Diep in gedachten.

Hij kent dit meisje.

Dat wil zeggen, hij heeft haar al eens gezien.

Zoo een jonge, slanke en knappe verschijning vergeet men niet licht. Harentwege hebben de colonel en hij in de wachtkamer van de ‘Daily News’ tamelijk lang geduld moeten oefenen.

Het is hetzelfde meisje, dat op den dag van hun bezoek bij Sir Austin Farlan was.

Op den dag van hun bezoek en op den dag na de inbraak. Daarna heeft zij natuurlijk aan de kassa een flink stapeltje bankbiljetten in ontvangst genomen en dus...

‘Stop... geen luchtkasteelen,’ denkt Baxter plotseling.

In elk geval is het een interessante verrassing.

Jammer dat Rex Allan niet te bereiken is. Dit zou de colonel ook niet hebben verwacht.

Maar opeens schiet hem te binnen, dat er eigenlijk nog geen enkele reden tot enthousiasme is.

Wel is waar kan hij nu bewijzen, dat Mac Farlan deze miss Stenton kent. Verder dat miss Stenton medewerkster van de ‘Daily News’ is en een buitengewoon hoog honorarium heeft ontvangen.

En wel op den dag na de inbraak.

[p. 45]

Maar dat zijn ten slotte allemaal dingen, die tot nu toe nog geen mensch heeft ontkend.

Integendeel.

Niemand van de betrokken personen heeft er ook maar de minste moeite voor gedaan te ontkennen, dat zij met elkaar in relatie staan.

En het eenige, dat bij de heele geschiedenis van belang is, kan hij niet bewijzen. Namelijk:

Dat dit hooge honorarium voor de reportage van den juweelendiefstal werd uitbetaald, hetgeen gelijk zou staan met het bewijs, dat miss Stenton met de daders in verbinding staat of gestaan moet hebben.

Dus maar weer afwachten.

In Scotland Yard verneemt hij, dat brigadier Higgins al twee keer naar hem gevraagd heeft, dat hij nu weer weg is, maar een schriftelijke mededeeling heeft achtergelaten.

Haastig scheurt Baxter de enveloppe open.

De brigadier heeft inderdaad het spoor van de zoo plotseling verdwenen toiletjuffrouw gevonden:

‘Eergisteravond 8 uur 43 met trein 4511 vertrokken.’

‘Zoo, zoo,’ bromt Baxter en belt.

Een agent verschijnt en krijgt opdracht, dadelijk te informeeren, waarheen trein 4511 gaat.

Een paar minuten later heeft de inspecteur het antwoord:

Plymouth!!

De stad, waar miss Stenton vandaan komt.

De bewoonster van den kelder, waar men de dubbele telefoonaansluiting heeft gevonden, is dus op den avond vóór de inbraak in den trein naar Plymouth gestapt.

‘Kijk eens aan,’ bromt Baxter herhaalde malen voor zich uit en verzinkt weer in gepeins.

Er wordt op de deur geklopt.

‘Binnen.’

Een beambte komt binnen en overhandigt den inspecteur een telegram.

[p. 46]

Baxter scheurt het open en kijkt naar den afzender. Het komt van zijn chef en luidt als volgt:

‘In geen geval iemand arresteeren stop juwelier en toiletjuffrouw met rust laten stop Higgins schaduwt mac farlan stop stone blijft bij stenton stop uzelf curleigh stop uiterste voorzichtigheid in acht nemen stop ben morgen croydon stop allan.’

Verbluft laat de inspecteur het telegram, dat uit Berlijn werd verzonden, op tafel vallen.

Hoe voor den duivel weet de chef dat allemaal?

En bovendien, den juwelier met rust laten en deze uiterst verdachte en eindelijk ontdekte toiletjuffrouw, die naar de plaats is vertrokken, waar miss Stenton vandaan komt?

Daarentegen wèl Sir Austin Mac Farlan schaduwen? Het is alles even raadselachtig.

Enfin, hij vind het best.

Telefonisch laat hij Higgins roepen, die na korten tijd verschijnt en zijn nieuwe tamelijk delicate taak onmiddellijk aanvaardt.

Baxter treft nu alle voorbereidingen voor den aanstaanden buitendienst, draagt de loopende zaken aan collega's en plaatsvervangers over en moppert in stilte, omdat juist hij en niet een van de vele brigadiers mijnheer Curleigh achterna moet loopen, hetgeen toch eigenlijk een eenvoudig werkje voor beginnelingen is.

Reeds vierentwintig uur later heeft hij zijn opinie over dit eenvoudige werkje voor beginnelingen grondig herzien.

De moeilijkheden beginnen den volgenden dag reeds tien minuten na het oogenblik, dat mijnheer Curleigh zijn woning heeft verlaten.

Hij wandelt heel kalm zonder om te kijken, als iemand die een zuiver geweten heeft.

Een van de hoogste beambten van Scotland Yard knorrig en verveeld achter hem aan.

[p. 47]

Natuurlijk op een veiligen afstand.

Ongeveer tien meter voor een station van de ondergrondsche blijft de man even staan.

Zijn achtervolger achter een juist passeerenden meubelwagen eveneens.

Wanneer het zware voertuig voorbij is, is mijnheer Curleigh van den aardbodem verdwenen.

Spoorloos.

De beambte denkt natuurlijk onmiddellijk aan de ondergrondsche en stormt de trappen af.

Gelukkig is net geen trein in zicht.

De gezochte echter ook niet.

Baxter, die zulke dingen meer bij de hand heeft gehad, inspecteert nog even de toiletten en zekerheidshalve ook de krantenkiosk op het station.

Maar beide zijn leeg.

In een miserabel humeur keert hij naar het daglicht terug, sluit even de oogen voor het scherpe licht van de ochtendzon en loopt daarbij tegen iemand op.

‘Pardon’, mompelt hij, neemt beleefd zijn hoed af en kuiert doodkalm verder.

Zonder een spier te vertrekken.

Dat is een kwestie van routine, want hij botste pardoes tegen Jim Curleigh op.

Nu wordt de situatie ingewikkelder.

Want de inspecteur is genoodzaakt voorop te loopen, terwijl de ander nu volgt.

Verscheidene pogingen om voor interessante etalages te blijven staan om zoodoende den ander weer voor te laten, falen volkomen, daar Jim Curleigh dan steeds ook iets belangrijks schijnt te zien en óók blijft staan.

Buitengewoon onaangenaam.

Maar zoo heel eenvoudig is het niet, een inspecteur van Scotland Yard gedurende langen tijd te ergeren.

Baxter krijgt een idee en verdwijnt zonder haast in een hoekhuis, waar het filiaal van een spaarbank is gevestigd.

[p. 48]

Dit is handig gezien, want in geheel Engeland herkent men een spaarbank onmiddellijk aan de schijnbaar groene vensterruiten. Dit effect wordt echter door een dun, fijn stalen tralienet bereikt, dat aan den binnenkant van de ramen is bevestigd, om bij een eventueele inbraak het inslaan der ruiten doelloos te maken.

In dit speciale geval verschaffen zij Baxter het voordeel, dat hij wèl uit de halfdonkere hal kan zien, wie er op straat langs komt, terwijl de passanten met geen mogelijkheid naar binnen kunnen kijken.

Bovendien stelt het hoekhuis den beambte in staat, de straten naar alle vier richtingen in 't oog te houden.

Wanneer Curleigh gemerkt heeft, dat hij gevolgd wordt, moet hij iets op zijn kerfstok hebben en blij zijn, dat hij zijn schaduw op zoo gemakkelijke wijze kwijt raakt. Mocht dit het geval zijn, dan is Baxter vast besloten, hem vandaag te laten loopen, daar hij hem wel weet te vinden.

Wandelt hij echter rustig verder, dan is hij òf onschuldig òf ongeloofelijk brutaal.

De inspecteur heeft verschillende redenen om het laatste te veronderstellen, als hij den vriend van Daisy Stenton onbezorgd en op zijn gemak langs de spaarbank ziet slenteren.

Hij heeft verscheidene redenen, maar nog steeds geen enkel bewijs. Desondanks of misschien juist daarom hervat hij even later de achtervolging. Na eenigen tijd is de City bereikt.

Bij den ingang van het warenhuis Selfridge zijn er nog een paar moeilijkheden te overwinnen in het levensgevaarlijke gedrang van de draaideuren.

Nog ingewikkelder wordt de zaak, als Curleigh op het laatste oogenblik in een paternosterlift springt.

Baxter blijft niets anders over, dan op goed geluk in het volgende kastje te springen, ofschoon hij geen flauw idee heeft, waar die lastige vent zal uitstappen.

Hij zou hem ook waarschijnlijk niet gevonden hebben,

[p. 49]

wanneer hij niet tijdens het naar boven gaan een bekende gestalte tegen de trapleuning van de derde verdieping had zien hangen.

Het is de gestalte van brigadier Stone, die in een groote krant verdiept is.

Hoofdschuddend verlaat Baxter op de vierde verdieping de lift, loopt de trappen naar de derde etage af en tikt zijn ondergeschikte op den schouder.

Deze draait zich langzaam om, herkent den inspecteur en is zoo verstandig, niet in de houding te springen.

Hij beantwoordt den vragenden blik van den inspecteur met een hoofdbeweging.

Baxter volgt met de oogen de aangeduide richting en komt pas nu tot de ontdekking, dat zij zich in een tamelijk goed verborgen hoekje voor de lunchroom van het warenhuis bevinden.

En aan een van de voorste tafeltjes zit miss Daisy Stenton en doet zich tegoed aan een portie slagroom.

Jim Curleigh heeft zooeven naast haar plaats genomen en is met de kellnerin in gesprek.

Twee volle uren later staan de twee beambten nog steeds op de trap, zonder dat er iets is gebeurd. Dit wordt den temperamentvollen Baxter te bont.

Hij geeft den brigadier opdracht, het tweetal in 't oog te houden en rent de trappen af.

In de kamer der warenhuisdetectives legitimeert hij zich en verzoekt den chef, hem te volgen.

Op de gang vertelt hij dezen, wat hij noodig oordeelt en vraagt dan:

‘Ik wil weten, wat die twee daar urenlang te kletsen hebben en kan niet in hun buurt verschijnen... wat kunnen wij daaraan doen?’

De detective denkt een oogenblik na en fluistert den inspecteur iets toe.

Deze knikt toestemmend en nadrukkelijk.

Wanneer echter de twee mannen door den keuken-

[p. 50]

uitgang de lunchroom betreden, is het bewuste tafeltje leeg.

Niets goeds vermoedend kijkt Baxter naar de trap.

Brigadier Stone is eveneens verdwenen.