Rapaille

[p. 36]

V

‘Daisy Stenton, 253 Chestertownstreet, Eastend’, staat op het papiertje, waarnaar inspecteur Baxter haastig grijpt, wanneer hij na drie uur slapen wakker wordt.

Dat is dus een losse medewerkster van het groote dagblad van Sir Austin Mac Farlan.

En wel een juffrouw, die op de lijst van uitbetalingen geregeld voorkomt. De data staan er bij, het zijn kleine bedragen.

Op de staten van de laatste twee dagen staat weer de naam van miss Daisy Stenton. Maar nu met zeer belangrijke bedragen. Buitengewoon hoog zelfs vergeleken met de vroegere honoraria.

Baxter zit rechtop in zijn bed.

Hij weet nu het volgende:

Wie bij een krant geregeld een klein zakcentje komt halen, krijgt dit als vergoeding voor onbelangrijke, alledaagsche nieuwsberichten.

Maar wanneer dit kleine zakcentje plotseling tweehonderd pond sterling bedraagt, kan men dit een buitengewoon hoog honorarium noemen.

En buitengewoon hooge honoraria worden vermoedelijk alleen maar voor buitengewone bijdragen betaald.

Inspecteur Baxter koestert nu slechts één vurigen wensch: hij wil de schrijfster van deze buitengewone bijdragen zoo spoedig mogelijk leeren kennen.

Het is negen uur in den avond.

Geen gekke tijd om met een in elk geval interessante dame kennis te maken.

Met één sprong springt de beambte uit zijn bed, laat den ijskouden straal van de douche over zijn lichaam stroomen, steekt een sigaar op, stopt de wonderlijke

[p. 37]

volmacht in zijn zak en verlaat zijn woning.

Midden in den nacht, tegen 'n uur of drie, komt hij tamelijk ontmoedigd thuis.

Hij heeft urenlang voor Chestertownstreet 253 gestaan.

Maar zonder eenig succes.

Hij heeft geen sterveling gezien.

Ook op het dichtstbijzijnde politiebureau komt bij weinig belangrijks te weten.

Miss Stenton is ongeveer een jaar geleden ingeschreven. Zij is uit Plymouth gekomen, waar haar vertrek eveneens behoorlijk bij de politie is gemeld. Op haar levenswandel is niets aan te merken. Zij heeft een blanco strafregister. Er is niets te haren nadeele bekend.

Slecht gehumeurd na zijn aanvankelijke optimisme kijkt de inspecteur in de ongezellige, kale kamer rond.

Dan vraagt hij:

‘Kent u die vrouw persoonlijk?’

‘Neen.’

‘Ook niet van gezicht?’

‘Ook niet.’

‘Hm, maar een van uw beambten zal haar toch wel eens gezien hebben?’

‘Dat is zeer waarschijnlijk.’

‘Nu moet u eens goed opletten... informeert u morgenochtend even wie die juffrouw van gezicht kent. De betreffende beambte moet door een ander worden vervangen en heeft niets anders te doen dan deze juffrouw te schaduwen. Ik wil weten, waar zij heen gaat en vooral met wie zij omgaat. Elken avond moet de man, die de zaak natuurlijk onopvallend in burger moet opknappen, naar mij toe komen en rapport uitbrengen. Heeft u alles goed begrepen?’

‘Volkomen.’

‘Mooi. Dank u. Goeden avond.’

Knorrig vertrekt Baxter, blijft echter op straat staan

[p. 38]

en gaat ten slotte nog eens terug.

‘Nee, het is mij toch te riskant. Wanneer ik mij niet vergis en werkelijk de gezochte menschen op het spoor ben, is deze persoon waarschijnlijk te geraffineerd voor uw brave bobbies. Bovendien zal zij ze wel allemaal kennen. Ik zal u morgenochtend iemand van de opsporingsdienst sturen, die zich onopvallend bij het huis zal ophouden. Uw beambte moet in de buurt zijn en den man ongemerkt een seintje geven, als de jongedame het huis verlaat en zich dan onmiddellijk terugtrekken. Ik hoef u zeker niet te zeggen, dat u verder over deze zaak het diepste stilzwijgen moet bewaren?’

‘Dat spreekt vanzelf,’ antwoordde de beambte en is blij, dat de onvriendelijke inspecteur eindelijk vertrekt.

Ditmaal voor goed.

Den volgenden morgen brengt Baxter den juwelierswinkel een onverwacht bezoek.

Ofschoon hij weet, dat het toch geen doel heeft.

Maar zijn flinke brigadier Higgins is daar onvermoeid aan het werk.

‘En?’ vraagt de inspecteur.

‘Goeden morgen, inspecteur, wij zijn net weer begonnen. Vannacht hebben er alleen maar een paar mannetjes op wacht gestaan. Wat zegt u?... Neen, wij hebben tot onze spijt nog niets tastbaars kunnen vinden. Wel is waar blijven er nog nauwelijks elf vierkante meter over maar...’

‘Wat? ...’ valt Baxter hem in de rede en moet onwillekeurig lachen. ‘Zoeken jullie elken vierkanten meter van het huis af?’

‘Ja, dat is toch noodzakelijk. Dat heeft de colonel ten minste gezegd.’

‘En wat heeft de wachtpost van Charing Cross Station te rapporteeren?’ informeert de inspecteur verder.

‘De bewuste toiletjuffrouw is vannacht niet thuis geweest. Bovendien is zij overdag - dus eveneens gis-

[p. 39]

teren - niet op haar werk verschenen.’

De inspecteur begint zachtjes door de tanden te fluiten en moet aan de eenigszins orakelachtige opmerking denken, die de colonel over deze toiletjuffrouw heeft gemaakt. Dan zegt hij:

‘Higgins, wilt u er achter zien te komen, hoe lang die vrouw daar in dienst is en of het dikwijls gebeurt dat zij wegblijft.’

‘Dat is al gebeurd, inspecteur,’ antwoordt de brigadier, ‘die vrouw is daar reeds twaalf jaar in dienst en is gedurende al dien tijd niet één keer wegens ziekte of om een andere reden weggebleven.’

‘Uitstekend’, zegt Baxter tevreden en moet in stilte dezen handigen pienteren jongen bewonderen die aan alles denkt, dien men nooit aan iets hoeft te herinneren, die door zijn nauwkeurige manier van werken ondanks zijn jeugdigen leeftijd haast onmisbaar is geworden en die bovendien ook nog uiterst sympathiek is.

En het wil heel wat zeggen, als inspecteur Baxter iemand sympathiek vindt.

Hoe 't ook zij, de energieke arbeid van brigadier Higgins heeft den inspecteur weer een paar uur tijd bespaard.

En elke seconde van zijn tijd heeft hij hard noodig, zoolang Rex Allan afwezig is.

Ten slotte zegt hij:

‘Weet u wat u doet, Higgins? Laat u dat vervelende zoeken hier maar aan de anderen over en probeert u deze toiletjuffrouw op te scharrelen of er achter te komen, waarom zij plotseling van haar woning en haar dienst wegblijft.’

‘Uitstekend, inspecteur.’

‘Maar vertelt u mij eerst nog even, of de juwelier zich al herinnert, of de deur van zijn slaapkamer met den sleutel of met den grendel gesloten was.’

‘Hij schijnt het inderdaad niet meer te weten.’

‘Hm, waar zit hij overigens?’

[p. 40]

‘Hij is uitgegaan. Brigadier Stone volgt hem.’

‘U denkt werkelijk aan alles, Higgins. Bravo. Nou, ik zie u vanavond nog wel. Succes verder en vergeet u die oude tante van Charing Cross niet.’

‘Ik zal mijn best doen, inspecteur.’

Wanneer Baxter bij de centrale van den opsporingsdienst informeert, krijgt hij ten antwoord, dat zich nog niet één juwelier, handelaar of pandjesbaas met de mededeeling heeft gemeld, dat men hem een van de inbraak afkomstig voorwerp heeft trachten te verkoopen. Evenmin is ergens een belangrijk bedrag aan goud of losse diamanten aangeboden.

Niemand van de acht millioen inwoners van Londen heeft blijkbaar in den bewusten nacht in de omgeving van de plaats der misdaad iets gezien, dat ook maar eenigszins verdacht leek.

Op de rondvraag, waar zich een noemenswaardige voorraad van de met den naam Allaniet aangeduide witte substantie bevindt en aan wien daarvan in den laatsten tijd iets werd verkocht, is nog geen antwoord binnengekomen.

De scherpste contrôle op sieraden en bagage van reizigers in internationale treinen levert niets op.

Ook van de luchthavens komt geen enkel bericht, dat een aanknoopingspunt zou kunnen geven.

Onveranderlijk is ‘niets’ het antwoord van de gealarmeerde politie-autoriteiten op het vasteland.

Het uitgespreide net is groot en sterk, de mazen klein en stevig, maar er blijft niets in hangen.

Daarbij komt nog, dat tijdens de afwezigheid van den chef talrijke alledaagsche gevallen op afdoening liggen te wachten, zoodat de acten tot stapels aangroeien.

Maar Baxter schuift zooveel mogelijk op zijn collega's af en laat de rest liggen.

Koppig en zonder zich van de wijs te laten brengen zit hij achter dit haast onvindbare spoor aan. Door geen teleurstellingen of moeilijkheden, door geen bespottin-

[p. 41]

gen in de kranten laat hij zich afleiden en wroet steeds verder in het duister van raadselachtige en onbegrijpelijke gegevens.

Een enkelen draad heeft hij.

Het is absoluut zeker, dat de ‘Daily News’ in verbinding met de daders staat.

Onschuldig of strafbaar, direct of indirect, toevallig of opzettelijk... hoe 't ook zij, deze verbinding is een onomstootelijk feit.

Dat is de eerste draad.

Wanneer het nu lukt een tweeden te vinden, moet men wachten, tot deze twee draden elkaar kruisen.

Dan heeft men het eerste aanknoopingspunt.

Maar zoover is het nog lang niet. Voorloopig heeft Scotland Yard de politie van de geheele wereld in beweging gezet, om eerst den zoo belangrijken tweeden draad in handen te krijgen.

Midden in zijn overpeinzingen valt het bericht, dat de beambte, die miss Stenton moet schaduwen, in Scotland Yard gearriveerd is om rapport uit te brengen.

De inspecteur laat alles liggen, zooals het ligt en begeeft zich met grooten spoed naar zijn bureau.

Onderweg overweegt hij, dat het resultaat van dit rapport van beslissende beteekenis kan zijn... neen, moèt zijn.

Wanneer zijn verdenking tegen miss Stenton bevestigd wordt, is het eerste positieve resultaat bereikt. Een resultaat, waarvan de gevolgen in de verste verte niet te overzien zijn.

Heeft hij zich vergist, dan moet hij weer van voren af aan beginnen.

In elk geval zal de beambte hem op dit punt zekerheid kunnen verschaffen.

En hij haast zich nog meer.

Op zijn kamer verwacht hem een brigadier in burger.

[p. 42]

‘Vertel op man!’ roept Baxter al op den drempel en gooit zijn hoed onverschillig op de tafel.

De brigadier haalt een notitieboekje voor den dag, zet een hoornen bril op, nadat hij eerst omslachtig de twee glazen heeft schoongepoetst, kucht even en begint eindelijk:

‘Miss Stenton verliet vanmorgen om half tien haar woning, begaf zich zonder omwegen naar het nieuwe gebouw van Selfridge, vandaar met de ondergrondsche naar de “Daily News” om het precies twee en 'n half uur later weer te verlaten. Ongeveer 90% van dezen tijd heeft zij in de directiekamer doorgebracht en de rest aan het loket van de kas.’

‘Om drie uur keerde zij naar Eastend terug en sloeg weer de Chestertownstreet in, begaf zich echter niet naar nummer 253, maar naar het huis, dat er tegenover ligt, nummer 242. Hier woont Jim Curleigh, vroeger ingenieur in dienst van de Chileensche regeering, op het oogenblik werkloos.’

‘Miss Stenton bevond zich nog in het huis van dezen mijnheer Curleigh, toen ik precies om vijf uur werd afgelost. Brigadier Sullivan heeft den verderen dienst overgenomen. Dat is alles, inspecteur.’

‘Man, wanneer ik de koning was, zou ik jou onmiddellijk in den adelstand verheffen... U heeft buitengewoon goed en succesvol gewerkt... dank u!’

Een beetje verlegen door dezen vreemdsoortigen aanval van hartelijkheid trekt de brigadier zich terug, om aan zijn stamtafel over deze lofbetuiging op te scheppen.

Inspecteur Baxter stuurt onmiddellijk nog een tweeden beambte naar Eastend.

Jim Curleigh zal voorloopig geen stap meer kunnen doen, zonder dat Scotland Yard het weet.

Tegelijkertijd verstuurt hij telegrammen aan de politieautoriteiten van Engeland, Europa en Chili.

[p. 43]

De plaatsvervanger van colonel Rex Allan is er vast van overtuigd, dat hij nu den belangrijken tweeden draad in handen heeft.

Hierin vergist hij zich echter.