Rapaille

[p. 28]

IV

Na de onthullingen in de tweede extra-editie van de ‘Daily News’, die begrijpelijkerwijze veel stof hebben opgewaaid, is een eigenaardige situatie ontstaan.

De onbekende misdadigers hebben zich in zekeren zin aan het publiek voorgesteld en hun nieuwe mededeelingen met een naam onderteekend, die erg aanmatigend klinkt, waartegen echter op het oogenblik nog niet veel valt in te brengen.

Zij noemen zich namelijk:

‘De onvindbaren’.

Maar dat is nog niet alles.

Nadat zij woordelijk het telefoongesprek hebben herhaald, leggen zij uitvoerig en aanschouwelijk uit, hoe zij er kans toe hebben gezien, de safe van den juwelier te openen zonder deze te forceeren.

Het artikel luidt als volgt:

‘In de veronderstelling dat het publiek er weinig voor voelt te wachten, tot Scotland Yard er eindelijk achter komt wat zich in dien nacht heeft afgespeeld, is het ons een waar genoegen, den loop der gebeurtenissen althans gedeeltelijk mede te deelen. Professor Hapgood, een der zeer gewaardeerde medewerkers van onze crimineele recherche, is de eenige die iets heeft kunnen ontdekken, te weten een wit poeder aan de randen van de safesloten. Dit witte poeder is de opzettelijk door ons achtergelaten rest van een in Europa nog weinig bekende substantie, die wij hier ter eere van colonel Rex Allan, den chef van Scotland Yard, den naam “Allaniet” zullen geven.’

‘Niet erg origineel!’ bromt Rex Allan bij het lezen van dit gedeelte, want hij kent Kellerman's fantastische boek ‘De Tunnel’.

[p. 29]

‘Dit zachte kneedbare Allaniet hebben wij in de safesloten gestopt. Deze substantie is binnen zeer korten tijd droog en wordt precies twintig maal zoo klein als zij van te voren was, zonder echter van vorm te veranderen.

Wij hoefden dus slechts even te wachten en met een klein pincet voorzichtig het ingedroogde Allaniet uit de sloten te halen, om haarfijne negatief modellen te verkrijgen.

Het was natuurlijk kinderspel, om met behulp van deze modellen keurig passende sleutels te vervaardigen.

Wij zijn sportief genoeg de rest der ophelderingen aan onze vrienden van Scotland Yard over te laten, want anders is de aardigheid er heelemaal af. Bij voorbeeld hóe het de eenvoudigste zaak ter wereld was, op ons gemak die prachtige modellen te vervaardigen.

Voor vandaag besluiten wij ons bericht met de mededeeling, dat het in onze bedoeling ligt, ons van den Koh-i-noor meester te maken.

Nadere bijzonderheden omtrent tijdstip en andere interessante details volgen binnen afzienbaren tijd.

De Onvindbaren.’

Inspecteur Baxter hapt naar lucht.

‘Het ligt in onze bedoeling, ons van den Koh-i-noor meester te maken.’

Alsof het de eenvoudigste zaak ter wereld is... den Koh-i-noor! Den grootsten en mooisten diamant, dien de wereld ooit heeft gezien.

Een juweel dat scherper en zorgvuldiger bewaakt wordt dan het goud in de ‘Bank of England’.

Door het geluid van een bel schrikt de inspecteur uit zijn overpeinzingen op.

De chef roept hem.

Baxter staat zuchtend op en begeeft zich naar de laatste kamer van de eindelooze gang.

[p. 30]

De colonel verzoekt den inspecteur vriendelijk, plaats te nemen, offreert hem een sigaar en zegt:

‘Baxter, ik moet naar het vasteland. U moet dus in uw eentje probeeren, deze duistere zaak tot klaarheid te brengen. Ik weet wat u kunt wanneer u wilt. Laat u zich rustig bespotten en uitlachen. Gaat u kalm te werk, dat is juist het doel van deze spiegelgevechten. Trekt u zich van den Koh-i-noor maar niets aan. Zoover zijn wij nog niet. Voorloopig moet u ophelderen, wat gebeurd is. Niet voorkomen, wat misschien nog gebeuren kan. Vergeet u niet, wat ik u heb toevertrouwd. Misschien vergis ik mij, misschien ook niet. Ten slotte nog één ding. Gaat u in uw en ons belang voorloopig elke uiteenzetting met Sir Austin Mac Farland uit den weg. Dat kan wachten, tot ik weer terug ben. Is een en ander u duidelijk?’

De inspecteur knikt zwijgend.

Colonel Rex Allan staat op en legt zijn ondergeschikte de hand op de breede schouders.

‘Dus Baxter, veel succes. Over een week ben ik weer terug. U heeft niet alleen mijn volste vertrouwen, maar ook deze schriftelijke volmacht. Tot ziens.’

Bedremmeld wenscht de inspecteur zijn chef een goede reis en keert tamelijk neerslachtig naar zijn kamer terug.

Nu is hij gelukkig alléén verantwoordelijk! En nog wel tegenover deze vervloekte kerels.

Dan valt zijn blik op het gezegelde stuk papier in zijn rechterhand.

De volmacht.

En hij schrikt.

Het zegel van het ministerie van binnenlandsche zaken met de handteekening van den secretaris en den colonel.

De geheele opsporingsdienst van het Koninkrijk staat te zijner beschikking.

Een buitengewone volmacht voor een inspecteur der

[p. 31]

crimineele recherche.

Een bewijs van het grootste vertrouwen.

En tevens een bewijs, hoe omvangrijk de opdracht is, hoe groot de te verwachten moeilijkheden zijn en van hoeveel belang men het uiteindelijke resultaat acht.

De moedeloosheid van den inspecteur begint plaats te maken voor iets anders.

Het overweldigende van deze zware verantwoordelijkheid geeft hem zijn energie terug. Een verbeten energie, een behoorlijk zelfbewustzijn en de onwrikbare wil, vol te houden tot het uiterste.

En dat was precies de bedoeling van den menschenkenner Rex Allan.

De inspecteur gaat onmiddellijk aan het werk.

Met een ruk veegt hij de beleedigende extrabladen van de ‘Daily News’ van zijn schrijftafel.

Raapt de gekreukelde kranten echter weer op en begint nog eens den onverkwikkelijken inhoud te lezen.

Maar nu niet brieschend van woede.

Rustig en zakelijk. Zorgvuldig en met de grootste oplettendheid.

Daarna reconstrueert hij het gesprek van zijn chef met den uitgever van de krant, probeert er achter te komen, waarom de colonel het gesprek juist bij het belangrijkste gedeelte plotseling eindigde en denkt er nèt over na, waarom Rex Allan het voorstel van den directeur, om den bewusten redacteur te laten roepen, van de hand zou hebben gewezen, als hem plotseling iets anders te binnen schiet.

Het schijnt zeer belangrijk te zijn.

Want hij staart langdurig en onbeweeglijk voor zich uit.

Plotseling staat hij op en begint rusteloos de kamer op en neer te ijsberen. Eindelijk blijft hij staan.

Hij heeft na rijpelijk overleg een besluit genomen en gaat het nu onmiddellijk ten uitvoer brengen.

Hij kijkt op de klok, het is drie uur in den middag.

[p. 32]

Het duurt dus nog twee uur tot de groote kantoren in de City hun loketten sluiten.

Dat is genoeg.

Inspecteur Baxter geeft een paar instructies, laat zijn telefoon naar de kamer van zijn plaatsvervanger overschakelen en verlaat het gebouw.

Om eenigszins onbegrijpelijke redenen verplicht de Engelsche wet den uitgever van een krant er toe, in zijn bedrijf een beambte van de politieke politie te dulden. Waar de persvrijheid in het rijk van Albion nagenoeg onbegrensd is lijkt de aanwezigheid van een dergelijken geheimen agent tamelijk overbodig.

Zijn taak is eveneens niet erg duidelijk.

Hij kan publicaties verhinderen noch veranderen. Hij kan de directie noch de redactie de wet voorschrijven. Hij is eigenlijk alleen maar aanwezig.

Naar alle waarschijnlijkheid heeft hij er als een beter soort spion voor te zorgen dat zijn superieuren op de hoogte blijven.

Of hij dit middels schriftelijke rapporten of op een andere wijze doet, is eveneens niet bekend.

Bovendien is het niet van belang. Want de autoriteiten hoeven alleen maar een krant te lezen om precies te weten, hoe deze georiënteerd is.

Dat zou minder tijd en minder geld kosten.

Maar hoe het ook zij, zulk een geheime agent bevindt zich onder het personeel van elken uitgever. Dus ook van Sir Austin Mac Farlan, den uitgever van de ‘Daily News’.

En hieraan heeft inspecteur Baxter gedacht, toen hij in zijn kamer heen en weer liep te ijsberen.

Daarom is hij nu op weg naar het bureau van de politieke politie.

Hij wordt onmiddellijk door een der talrijke afdeelingchefs ontvangen en legt hem uit, waarvoor hij is gekomen.

[p. 33]

Zijn verzoek wordt beleefd doch beslist afgewezen.

‘Het spijt mij, inspecteur, maar de namen van deze mannen worden stevig geheim gehouden. Om u de waarheid te zeggen: ik ken ze zelf niet.’

In plaats van te antwoorden reikt Baxter hem zijn volmacht over de tafel.

De afdeelingschef werpt er een blik op, bestudeert het document met eenige verbazing en staat op.

‘Dit is natuurlijk iets anders... wilt u een oogenblikje wachten.’

Twee minuten later wordt Baxter door een ordonnans afgehaald, die hem door een doolhof van gangen naar het hoofdgebouw brengt.

Even daarna staat hij voor den chef van de politieke politie en herhaalt zijn verzoek.

De chef bestudeert de volmacht eveneens nauwkeurig, knikt bevestigend, schrijft een paar regels op een stuk papier, geeft dit aan den ordonnans en geeft den inspecteur een teeken, mee te gaan.

Wanneer Baxter weer op straat staat, is hij een stuk wijzer geworden. Hij weet nu, dat de hulpkassier van de ‘Daily News’ een agent van den geheimen dienst is.

Mooi.

Zoover is het gelukt. Nu verder. Hij vergeet dat zijn maag nog steeds leeg is. Dat hij ondanks zijn nachtdienst nog geen oogenblik heeft geslapen.

Hij is echter niet in het minst hongerig of slaperig.

Langs den kortsten weg begeeft hij zich naar het gebouw van de ‘Daily News’ en vraagt den portier, waar zich de kasloketten bevinden.

Op zijn gemak slentert hij naar de bewuste afdeeling, blijft bij een der loketten staan en vraagt, of hij den hulpkassier Grant even zou kunnen spreken.

Hij wordt in een der wachtkamers gelaten en men verzoekt hem een oogenblik te willen wachten. Men zal mijnheer Grant dadelijk waarschuwen.

Even later verschijnt de hulpkassier.

[p. 34]

Een kleine, nette, in elk opzicht middelmatige man. Tenminste wat zijn uiterlijk aangaat.

Maar schijn kan bedriegen. Dat weet Baxter maar al te goed en hij begroet den ander met zijn vollen naam en titel.

Mijnheer Grant weet van niets.

Baxter wordt duidelijker.

De kassier schudt het hoofd, alsof hij niets van de situatie begrijpt.

Zuchtend grijpt Baxter voor de derde maal binnen het uur naar zijn portefeuille en haalt zijn volmacht voor den dag.

En weer verricht het document wonderen.

Mijnheer Grant is veranderd als een blad aan een boom. Hij verontschuldigt zich, fantaseert iets over mogelijkheden van een valstrik en deelt ten slotte mede, dat hij den inspecteur natuurlijk in elk opzicht met raad en daad terzijde zal staan. Dan vraagt hij, wat er eigenlijk aan de hand is.

‘Kalm, kalm,’ remt Baxter, die nu zijnerzijds voorzichtig is, de nieuwsgierigheid van den ander, ‘daarover zullen wij het straks wel hebben. Voorloopig zou ik graag van u willen weten, of u onder het personeel een goeden vriend heeft.’

‘Neen.’

‘Niet één?’

‘Neen.’

‘Hm, hoogst merkwaardig voor een beambte, die zich toch eigenlijk een beetje oriënteeren moet, vindt u ook niet?’ vraagt Baxter sarcastisch.

‘Ja, dat vind ik ook,’ geeft mijnheer Grant doodleuk toe en kijkt den ander zielsvergenoegd aan.

Onthutst slaat de inspecteur den kleinen onbeduidenden man met de waterige oogen nog eens gade en besluit, nog iets meer op zijn qui vive te zijn.

Je kunt nooit weten.

‘Zoo, zoo. En wat doet u zoo den heelen dag achter

[p. 35]

uw loket?’ vraagt hij vriendelijk verder.

‘Ik houd de salarisstaten bij.’

‘Ach - wat u zegt. Dat is werkelijk een toeval. Nu heb ik uw vrienden, die u niet heeft, heelemaal niet meer noodig. Geeft u mij onmiddellijk... wat zegt u? ... ja, onmiddellijk een lijst van de uitbetalingen aan losse medewerkers over de laatste dagen.’

Zonder een oogenblik te aarzelen geeft mijnheer Grant ten antwoord:

‘Zooals u wenscht, inspecteur. Maar ik moet u opmerkzaam maken, dat ik hiermee mijn volmacht overschrijd en dat ik mij zonder eenige consideratie op u zal beroepen, wanneer ik hierdoor in moeilijkheden kom.’

‘U kunt zich voor mijn part op den aartsbisschop van Canterbury beroepen,’ bromt Baxter zeer onbeleefd, ‘maar de hoofdzaak is, dat u mij onmiddellijk deze lijst verschaft.’

In een minimum van tijd komt Grant met de gevraagde salarislijst aanzetten.

Met een vuurrood hoofd stort Baxter zich op het papier. Op de nieuwsgierige blikken en de herhaalde vragen van mijnheer Grant reageert hij in het geheel niet.

Even later komt hij opgewonden overeind. Hij laat den hulpkassier mitsgaders de lijst in den steek, zegt geen woord en verlaat haastig het gebouw.

Dat de geheime agent zal zwijgen, weet hij zeker.

En de rest kan hem niet schelen.

Nu heeft hij honger en gaat rijkelijk eten.

Daarna gaat hij eindelijk naar huis, ploft op zijn bed neer en is dadelijk ingeslapen. Hij is tevreden met zichzelf.

En dat mag hij ook zijn.

Inspecteur Baxter heeft gevonden, wat zijn chef zocht.