Rapaille

[p. 12]

II

Met een buitengewoon onaangenaam gevoel in zijn maag gaat inspecteur Baxter langs salueerende agenten den geplunderden juwelierswinkel binnen.

In een luxueus ingerichte achterkamer zit de eigenaar, ontsteld en gebroken. Tegenover hem zit met eenige beambten de verantwoordelijke chef van de crimineele recherche.

Zoo te zien is colonel Rex Allan - ook voor den scherpsten opmerker - niets anders dan een aangenaam en uiterst beleefd causeur. Met de grootste kalmte en zonder de minste zenuwachtigheid stelt hij den juwelier, die misschien geruïneerd is, korte en zakelijke vragen.

Niets in de fijne, scherpe gelaatstrekken van den chef duidt er ook maar eenigszins op, dat deze zaak ook hèm zwaar kan schaden, hem zelfs kan ruïneeren.

De chef van Scotland Yard bereikt door deze volkomen zelfbeheersching twee dingen.

Ten eerste komt de juwelier door de zakelijke kalmte en de bemoedigende zekerheid van den beambte weer eenigszins tot zichzelf, zoodat hij spoedig in staat is, verstandige antwoorden te geven.

Ten tweede heeft dit onverstoorbare zelfvertrouwen een gunstigen invloed op zijn medewerkers: zij voelen zich weer wat zekerder van hun zaak.

Als de inspecteur binnenkomt, onderbreekt de colonel zijn gesprek met den juwelier en richt zich tot Baxter.

Hij maakt hem geen verwijten en het onweer, dat de inspecteur verwacht had, barst niet los. Integendeel.

‘Goeden morgen, inspecteur. Het doet mij genoegen, dat u ons een uurtje van uw nachtrust wilt opofferen.

[p. 13]

Ik geloof, dat u gisteravond met dezen heer heeft gesproken.’

Baxter knikt zwijgend.

‘Uitstekend,’ vervolgt Rex Allan opgeruimd, ‘wat heeft u ondernomen, om de uitvoering van den aangekondigden diefstal te verhinderen? Ofschoon ik moet toegeven, dat ik dien brief voor een ongepaste grap zou hebben gehouden. Ik vraag het u dáárom, omdat ik nog geen tijd heb gehad uw nachtrapport te lezen.’

‘Ik heb door zes betrouwbare agenten tot vanmorgen zeven uur laten surveilleeren,’ antwoordt Baxter.

‘Dat is meer dan ik in hetzelfde geval zou hebben gedaan. Wie had de leiding?’

‘Brigadier Higgins.’

‘Prachtig, inspecteur,’ zegt de colonel goedkeurend. ‘Higgins is onze beste brigadier. U heeft uw plicht gedaan, hetgeen ik trouwens geen oogenblik anders verwacht had. Trekt u zich van dat geschrijf in de krant maar niets aan, want dat doe ik ook niet... En nu ter zake.’

Baxter krijgt een kleur van vreugde.

Dit is den colonel niet ontgaan en hij glimlacht nauwelijks zichtbaar. Deze menschenkenner weet, dat de opgeluchte en dankbare Baxter zich als een buldog op het spoor van de daders zal storten, om het niet meer los te laten. Terwijl een aangesnauwde en berispte man er niets van terecht zou brengen.

‘Dus u heeft niets gehoord of gezien. U bent niet wakker geworden. U heeft hoofdpijn en geen trek. Er blijft dus alleen nog maar het raam van uw slaapkamer over... hm... bent u er zeker van, dat u het voor het naar bed gaan heeft geopend?’

‘Absoluut zeker,’ antwoordt de juwelier met groote beslistheid. ‘Dat doe ik automatisch al sedert jaren.’

‘En vanmorgen was het gesloten?’

‘Ja, en op het oogenblik nog.’

‘En de deur was van binnen gesloten... Hòe was

[p. 14]

zij overigens gesloten, met een sleutel of met grendels?’

Hier aarzelt de gevraagde voor de eerste maal. Niet onopvallend of slechts een seconde, maar voor iedereen duidelijk zichtbaar en tamelijk radeloos.

In gespannen aandacht wachten de beambten. Ten slotte schudt de juwelier met een verlegen glimlach het hoofd.

‘Dat zou ik u werkelijk niet met absolute zekerheid kunnen zeggen. Ik doe het den eenen keer zus en den anderen keer zoo. Maar ja, dat maakt ten slotte geen verschil.’

Dezen keer is de glimlach van colonel Rex Allan niet al te vriendelijk. Hij buigt zich naar voren en beëindigt het verhoor heel langzaam met de woorden:

‘Zoo, zoo, denkt u dat? Nu, ik kan u wel verklappen, dat het al naar omstandigheden voor een zeker iemand een geweldig verschil kan zijn, of deze deur bij eveneens gesloten ramen afgesloten of van binnen gegrendeld was.’

‘En wat voor een verschil zou dat kunnen zijn?’ vraagt de juwelier.

‘Twintig jaar tuchthuis, mijnheer,’ is het antwoord.

De juwelier deinst voor de plotseling koud en hard geworden stem achteruit.

Wanneer hij van zijn schrik hersteld is, heeft de colonel met zijn medewerkers de kamer reeds verlaten. Alleen bij de deur staan zwijgend en onbeweeglijk twee reusachtige agenten.

Het onderzoek op de plaats van de misdaad blijft steken.

Of eigenlijk niet eens. Het is nog heelemaal niet aan den gang geweest.

Urenlang heeft Baxter met scherpe vergrootglazen gezocht en gezocht, maar zonder het minste resultaat. Ten slotte belt hij zijn chef op en moet hem berichten:

‘Geen vingerafdrukken... met politiehonden was

[p. 15]

niets te beginnen, de daders hebben geest van salmiak gebruikt... wat zegt u? ... heelemaal geen voetsporen... de sloten zijn niet geforceerd... alles is keurig netjes met sleutels geopend... ja? ... De sleutels van den eigenaar?’ Ja, in zijn kamer naast het bed... neen, er zijn geen duplicaten van, bovendien...’

Hier onderbreekt de inspecteur het gesprek. De chef hoort gefluister aan den anderen kant, dan is Baxter weer aan de telefoon. Dezen keer klinkt zijn stem opgewonden:

‘Hallo, colonel!’

‘Ja, ik luister.’

‘Professor Hapgood deelt mede, dat hij zooeven het eerste spoor heeft gevonden. Met zijn instrumenten heeft hij aan de randen van welhaast alle sloten een stof ontdekt, die wij met onze vergrootglazen niet konden zien, het een of andere witte goedje, zegt hij...’

‘Zoo, zoo, een wit goedje... eigenaardig... nu, laat de professor maar verder naar zijn witte goedje zoeken en wacht u ongeveer over drie kwartier voor den ingang van de “Daily News” op mij.’

‘In orde, colonel.

Een beetje teleurgesteld over de koele ontvangst van zijn nieuwtje legt de inspecteur den hoorn neer, laat het geheele huis zorgvuldig bewaken, geeft talrijke en uitvoerige instructies, verzoekt Higgins telefonisch, naar hem toe te komen en wil net het huis verlaten als hem iets te binnen schiet.

Schijnbaar onverschillig slentert hij weer naar de werkkamer van den juwelier, die nog steeds voor zijn schrijftafel zit en den binnenkomende vol verwachting aankijkt.

De inspecteur negeert echter de onuitgesproken vraag, werpt een eigenaardigen blik op den juwelier en zegt zonder eenigen overgang:

‘Wilt u misschien zoo vriendelijk zijn in de kluis even de sleutels AK 576 en AK 543 te probeeren. Ik

[p. 16]

zou graag willen weten, of die sloten intact zijn.’

‘Met genoegen,’ zegt de juwelier hulpvaardig, zoekt de twee gevraagde sleutels op en wil ze den inspecteur overhandigen.

Maar deze schudt het hoofd.

‘Nee, doet u dat liever zelf. Ik heb er te weinig verstand van. Maar denkt u er vooral om, dat u met het oog op eventueele vingerafdrukken de deuren niet met uw handen aanraakt.’

De juwelier knikt en verlaat het vertrek.

Nauwelijks is hij verdwenen of Baxter springt naar het telefoontoestel, dat op tafel staat, neemt den hoorn op en luistert.

Prompt meldt de telefoonjuffrouw zich.

Peinzend legt hij den hoorn weer neer en fluit zacht door zijn tanden.

Daar klopt iets niet.

[p. 17]

Langzaam neemt hij voor de tweede maal den hoorn op, wacht tot de telefoonjuffrouw antwoordt en zegt:

‘Crimineele recherche... juffrouw, wanneer en met wien werd over deze lijn den laatsten keer gesproken?’

‘Dat kan ik u niet zeggen.’

‘Wat? U is toch zeker verplicht dat te weten?’

‘Zeer juist, ik weet het ook. Of beter gezegd, ik kan het onmiddellijk nakijken.’

‘Nou, dan een beetje vlug!’ dringt Baxter aan. Maar weer hoort hij een kalme stem zeggen:

‘Ik heb u toch al gezegd dat ik dat niet doen kan.’

Nu wordt de beambte woedend.

‘Alle donders! Wat denkt u eigenlijk wel?! U spreekt met de politie! Ik zal u...’

‘Pardon,’ valt de telefoonjuffrouw hem in de rede, ‘dat is een vergissing. Ik spreek met een particulier nummer. Ik zal het antwoord op uw vraag naar Scotland Yard telefoneeren. Naar wien moet ik vragen?’

‘Inspecteur Baxter, kamer 76,’ zegt Baxter brieschend, ‘ik ben er over twee uur.’

‘Prachtig, ik zal u precies over twee uur opbellen, inspecteur,’ klinkt de vriendelijke stem en Baxter kan nog net op tijd den hoorn neerleggen, want de juwelier komt de kamer binnen en zegt:

‘De twee sloten zijn intact.’

‘Ja, ja, het is al goed,’ zegt de inspecteur onvriendelijk en verlaat zonder te groeten het vertrek en het huis.

Bij den ingang ontmoet hij brigadier Higgins, een slanken, stevigen man met een bijzonder verstandig en sympathiek uiterlijk.

De inspecteur knikt hem vriendelijk toe, bromt met een hoofdbeweging naar het huis zooiets als ‘vervloekte geschiedenis’ en baant zich door het drukke verkeer een weg naar het dichtstbijzijnde station van de ondergrondsche.

[p. 18]

De chef staat voor het gebouw van de ‘Daily News’ reeds op hem te wachten, komt den inspecteur echter niet zooals gewoonlijk een paar passen tegemoet, maar blijft stokstijf staan.

Dat is verdacht. Baxter, die zijn superieur precies kent, komt argwanend en tamelijk langzaam naderbij.

Niets goeds vermoedend ziet hij de koele oogen van den colonel, groet beleefd en wijst naar het gebouw:

‘Gaan wij naar boven, colonel?’

‘Een oogenblikje, inspecteur Baxter,’ begint de chef niet erg veelbelovend, ‘wat heeft u voor den duivel met de telefoon van den juwelier uitgevoerd?’

Baxter staart hem verbluft aan.

‘Nu?’ vraagt de colonel ongeduldig.

‘Ik... ik... wou... nee, ik kon mij niet voorstellen, dat zoo een handige inbrekersbende er niet aan gedacht zou hebben, den telefoondraad door te snijden. Daaraan zou toch de domste beginneling gedacht hebben. Dat had alles kunnen bederven... dat heb ik ten minste gedacht.’

‘Dan heeft u zeer juist gedacht, maar kon u met dat onzalige telefoneeren niet wachten, tot u weer op uw kamer was?’

‘Waarom?’ vraagt Baxter, die er niets van begrijpt. ‘Wat kan er voor kwaad in steken, als ik voor een belangrijke informatie de telefooncentrale opbel?’

‘Daar steekt natuurlijk niet het minste kwaad in,’ geeft Rex Allan toe, ‘maar dan moet u er ook voor zorgen, dat u werkelijk met de telefooncentrale aangesloten bent.’

‘Het is mij een volslagen raadsel,’ stamelt Baxter. ‘Met wie heb ik dan wèl gesproken?’

De colonel kijkt zijn medewerker met een langen, ietwat spottenden blik aan en antwoordt langzaam:

‘U bent zoo welwillend geweest, de menschen die het 't allerminst mochten weten, persoonlijk mede te

[p. 19]

deelen, dat na mij ook u achter de verduiveld handige truc met de dubbele telefoonaansluiting bent gekomen. U heeft met de inbrekers van hedennacht gesproken, mijnheer Sherlock Holmes...’

‘Allemachtig!’ fluistert Baxter radeloos. Plotseling kijkt hij op en vraagt:

‘Maar hoe weet u dat eigenlijk allemaal?’

‘Ik heb u reeds gezegd, dat ik eveneens aan de telefoon heb gedacht. Daarom ben ik weggegaan en heb uit mijn bureau opdracht gegeven, de twee telefoonlijnen - de oorspronkelijke en de nieuw aangelegde - te controleeren. Daarom was ik in de benijdenswaardige positie, uw onderhoud met de pseudo-telefoonjuffrouw af te luisteren. Overigens had de jongedame natuurlijk volkomen gelijk toen zij zeer slagvaardig weigerde over een particuliere lijn dienstinformaties te verstrekken. Dat had u toch eigenlijk moeten weten.’

‘De duivel hale die jongedame, of beter gezegd, ik zal haar zelf halen,’ bromt Baxter nijdig.

‘Ik koester denzelfden wensch,’ merkte Rex Allan op. ‘Alleen ben ik er van overtuigd, dat het een moeilijke jacht zal worden. Wij zijn gevaarlijk wild op het spoor, Baxter, dat wil zeggen: wij zijn het nog heelemaal niet op het spoor... wat is er?’

‘Er schiet mij opeens iets te binnen,’ onderbreekt de inspecteur deze pessimistische beschouwingen. ‘Wanneer u mijn gesprek met de bende heeft afgeluisterd, moet u toch kunnen constateeren, waar zich het andere toestel bevindt.’

‘Geweldig,’ zegt Rex Allan spottend, ‘u merkt ook alles. Maar zonder gekheid, wij hadden dat al tijdens uw ruzie met de jongedame uitgevonden. Die knapen hebben hun toestel met een weergalooze brutaliteit in een kelderwoning, die overdag leegstaat, neergezet en van daar met twee meter draad de hoofdkabel afgetapt. Ik heb er onmiddellijk iemand van de motorpolitie heen gezonden, maar de vogel was natuurlijk

[p. 20]

gevlogen. Het toestel stond er nog. Zonder vingerafdrukken. U ziet wel, Baxter, het zijn jongens die hun vak verstaan.’

‘Hm,’ bromt de inspecteur, ‘u zei in een kelderwoning die overdag leegstaat. Wil dat zeggen, dat het hol 's nachts bewoond is?’

‘Zeer juist,’ knikt de colonel, ‘het hol is inderdaad 's nachts bewoond.’

‘En wie woont daar?’ vraagt Baxter nieuwsgierig.

Met groote aandacht bekijkt Rex Allan zijn zorgvuldig gemanicuurde nagels en antwoordt:

‘De toiletjuffrouw van Charing Cross Station.’

‘Dus ook weer een niet,’ zegt de inspecteur teleurgesteld.

‘Dat moeten wij natuurlijk nog afwachten... maar komt u mee, wij zullen nu naar boven gaan.’

Even later zijn de twee mannen in het gebouw van de ‘Daily News’ verdwenen.