Het verlangen

[p. 71]

De Stem der Steden

Wanneer de late herfststorm in de steden
Zijn donkere verschrikkingen begint,
En de arme menschen sidderen beneden
De teistrende aanvlucht van den barren wind;

Dan is 't één krampen van geschonden leven,
Dat strijdt, wanhopig, en toch ondergaat,
Terwijl de menschen loopen als gedreven
Door de geboden van een wilden haat.

Hij jaagt hen uit, de storm, waar 't licht der straten
Nog killer is dan zijn ontboeid geweld.
Hij boet zijn lust aan allen die, verlaten
Van vreugde, dwalen moede en onverzeld.

Soms striemt zijn geesel wel twee hopeloozen
Te zamen, waar een schaduw veilig schijnt
Voor hen, die boven 't ijdel woelen kozen
De teederheid, die week maakt en verreint.

Doch ook dit laat hen ledig en zij scheiden.
In droefheid eindigt wat in hoop begon,
En voor zich uit zien zij het lange lijden,
De dorre dagen en de nieuwe zon.

Zij sleepen moeizaam door de zware nachten
Al wat hun hart verbeidt, hun droom belijdt -
Zij, de berooiden, die in 't donker wachten
Op 't flitsen der beloofde zaligheid.

Zij gaan: ontelbre huiverende stoeten,
Door de onafwendbaarheid des doods gemaand,
Wier luide woorden en gelach begroeten
't Geluk, het heil dat elk bij de' ander waant.

[p. 72]

 

Maar diep in 't hart heeft ieder meegedragen

 

Den weerklank van een hemelwijd accoord,

 

Dat meeruischt met de langgerekte vlagen;

 

Een stem begon, zwol aan en is verhoord:

 

 

 

De groote stem der luidbevolkte steden,

 

Die spreekt van meer dan vreugde en meer dan leed

 

Tot hem, in wien zich 't leven gaat verbreeden,

 

En die om grooter droom zichzelf vergeet.

 

 

 

En ik beken mij een van deze menschen,

 

Van dit geslacht, dat doolt en lacht en lijdt,

 

Geknot, vernederd in zijn liefste wenschen,

 

En toch zoo brandende van zaligheid.