Het verlangen

[p. 69]

Lentewind

Lentewind, uw volle vlagen
Waaien wild in luide strooken,
Warmer dan de stille dagen
Voor de dooi was aangebroken.

't Ruischt en tikt van alle goten,
Van de naakte, zwarte takken.
In de weeke, sneeuwbesloten
Wegen smelten donkre vakken.

En gij stormt een verscher hopen
In de harten, die verdoften.
Nu zijn alle volgeloopen
Van uw zwellende beloften.

Nog laat gij niet af van geven,
En zij weten 't, de onvervulden:
Gij brengt ongeteugeld leven
Aan wie traag den winter duldden.

Lentewind, in later jaren
Zal uw roepstem mij weer vinden,
Maar die klank zal mij vervaren,
Waar mij stilte en grijsheid binden.

Dan zit ik bij 't zachte tintlen
Van den haard ineengedoken,
Peinzend, starend hoe de sintlen
Vallen, doovend en gebroken.

Vlijmend zal uw kouter klieven
Door mijn pijnende gedachten,
Want daarbuiten weet 'k gelieven
In de' onstuimigsten der nachten.

[p. 70]

 

En zij kussen, zij omarmen,

 

Scheppen leven, dorsten, drinken -

 

Roerloos zit ik, zonder karmen,

 

En ik voel mij sterven, zinken.

 

 

 

- Lentewind, die dronknen dragen

 

't Leven tot de verste scharen;

 

Laat mijn wankle kleinmoed klagen,

 

Waai en storm door alle jaren.