Het verlangen

[p. 53]

Herinnering

Is 't u niets of zegen,
Liefste ach nu zoo vreemd,
Dat mijn hart zijn wegen
Eéns naar u nog neemt?

Vele jaren donkren
Deze erinnering -
Geen verleden flonkren,
Dat mij ooit verging.

Wat me eens zal behooren
Als een droom, dien 'k bid,
Moet eerst gaan verloren,
Voor ik 't gansch bezit.

Angstig was het beiden
Bij de poort der stad;
Dan een plots verblijden:
'k Zag u kome' op 't pad.

Onder vreemde' en verren
Schijn van zomermaan,
Onder lichte sterren
Zijn wij toen gegaan.

Over vale weiden
Hing een lage mist.
Hooge boomen reiden
Tot een vage rist.

Hoofd naar hoofdje neigend,
Wonderlijk bekoord,
Van verrukking zwijgend,
Schreden we aarzlend voort.

[p. 54]

 

Schaarsche liefdeparen

 

Kruisten onzen droom -

 

Als geruisch van blaren

 

Ging dit langs ons, loom.

 

 

 

Dezen avond woog ons

 

Jeugd te rijp, te zwaar.

 

Zoele windvleug boog ons,

 

Streelde 't wuivend haar.

 

 

 

Voerde ons tot elkander,

 

Twee verloorne' op aard,

 

Van wie de een slechts de' ander

 

Tot een have ontwaart.

 

 

 

Maar gelijk een keten

 

Sleepten wij den druk

 

Van het donkre weten:

 

Dit is het geluk.

 

 

 

En wij ginge' en zwegen,

 

In een stillen brand,

 

Langs de grijze wegen

 

Van het avondland,

 

 

 

Toen, in 't klemmend donker

 

Van een lauwe laan -

 

Welke streeling wonk er,

 

Voelden we ons omvaân;

 

 

 

Drong ons schuw te heffen

 

Mond tot mond, verpuurd

 

In dit hoogst beseffen:

 

Dat geen vreugde duurt.

 

 

[p. 55]

 

Na die teug genade

 

Was het àl voorbij.

 

Langzaam, loom wij traden

 

Huiswaarts, zij aan zij.

 

 

 

Tegen 't laatste kleuren,

 

Dat ter lucht verviel,

 

Zagen wij zich beuren

 

't Scheemrend stadsprofiel.

 

 

 

Moe, maar te bewogen

 

Nog voor smart's belaân,

 

Scheidden wij, onze oogen

 

Dofte een schuchtre traan.

 

 

 

Na veel vreugd, veel smarten,

 

Neem deez' laten dank:

 

Uit den brand mijns harten

 

Sloegt gij d' eersten sprank.