Het verlangen

[p. 29]

De Gelieven

Zij schreden weenend tusschen 't warme graan,
Elk in de tochten van zijn hart verloren.
En er was niets rondom hun bang bestaan
Dan droefenis en 't ruischen van het koren.

Toen stegen woorden naar haar dorren mond,
Warm als de klop des bloedstrooms aan haar slapen.
Zij wist zich overwonnen en gewond,
En wilde 't laatste van zijn liefde rapen.

En voor zijn weemoed leefde en blaakte elk beeld:
Haar stille jeugd, in de eigen schaûw ontloken;
De lange winters, als zij vlamomspeeld
Naast de oude moeder zat bij 't vuur gedoken;

Dan, op een zomeravond, bij de wel,
Zijn komst; de lust, die beider hart bekoorde
En bond, totdat in wazig stralenspel
Een spitse maan door dunne wolken gloorde.

- Zij stonden stil, diep aadmend, aan den rand
Van de' akker, weifelend wie scheiden wilde,
En staarden over 't verre, vlakke land
Naar de'einder, die in 't zonlicht dampte en trilde.

Hij had voor heel zijn droom slechts één gebaar,
Langs 't daaglijksch uitzicht naar het onbekende.
Maar zij begreep opeens en pijnlijk-klaar
Wat zich in hem weg van haar liefde wendde;

Het pooplend hart, bij de'aanvang van de reis,
Naar de eerste nachtwake onder vreemde daken,
Wanneer voor 't open venster, spokig-grijs,
De boomen wondere geruchten maken. -

[p. 30]

 

Ze gingen... zagen niet elkander aan.

 

Zij keerde weenend langs het pad door 't koren,

 

Hij vond weer de eenzaamheid van zijn bestaan,

 

En beiden gingen voor hun heil verloren.