Mengelpoezy. Deel 3

[p. 50]

De wederontmoeting,
1840.

De kryg woedde uit. Zyn dondertuig

Verkondt het vreêverbond.

Het klokgedommel galmt en gonst;

De feestbanier zwaeit rond.

't Krioelt alom van oorlogsvolk

Dat zingend huiswaerts tygt.

Slechts één die in de vreugd niet deelt,

Slechts één die treurt en zwygt.

‘Eilaes! zucht Frans, myn vaderstad,

Wat toeft my in uw schoot?

De laffe spot of de eenzaemheid;

Eerlang een duistre dood.

De dood waer myn geliefde leeft

In overvloed en pracht....’

Een felle ontroering onderbreekt

Zyn raedselvolle klacht.

‘'k Zocht dan het einde myner smart

Vergeefs in 't oorlogsvuer.

'k Ontkom het, ach! met wond op wond,

En dubble hartkwetsuer.’

[p. 51]

 

Zyn stap vertraegt, zyn kracht verflauwt,

 

Zyn kruin hangt duizlig neêr.

 

Hem dekt een klam en yzig zweet.

 

Hy zygt, hy kan niet meer.

 

 

 

Een gasthuis neemt den krygsman op.

 

Een jonge kloostervrouw

 

Waekt by zyn koets, en schynt ter prooi

 

Aen diepverborgen rouw.

 

 

 

Zy huivert, maer bedwingt zich ras,

 

En neemt een kalm gelaet,

 

En wydt haer liefdevolle zorg

 

Den kwynenden soldaet.

 

 

 

Zy wil hem troosten; 't bevend woord

 

Vergaet op haren mond.

 

By wylen denkt ze aen hooger hulp,

 

En knielt dan voor zyn spond.

 

 

 

‘Beminde zuster, stamelt Frans,

 

Vaerwel, myn kracht heeft uit.

 

Een bede, slechts een bede nog

 

Eer ik myne oogen sluit.

 

 

 

Er was een maegd wier wedergaê

 

De wereld niet bezit.

 

Zy minde my, 'k ontving haer beeld.

 

Myn zuster, zie, 't is dit.

 

 

 

'k Gaf haer myn dankbaer minnend hart;

 

Zy vraegde dit alleen.

 

Haer trotsche vader eischte meer:

 

Ach! goud, ik had er geen.

 

 

 

Het goud, eilaes! bekwam haer hand.

 

En ik, wanhopig, vlood

 

Het schouwspel van dit echtverbond,

 

Zwierf om, en zocht myn dood.

[p. 52]

 

Myn zuster, geef dit beeld terug

 

Aen de aengebeden vrouw.

 

Ik sterf.... breng haer myn laetst vaerwel.

 

Ik sterf.... tuig haer myn trouw.

 

 

 

De ontroering schokt de bleeke non,

 

En snikkend roept zy uit:

 

‘Herleef, o Frans! uw hartvriendin

 

Verwierp het echtbesluit.

 

 

 

Hier kwam zy na uw rasch vertrek,

 

Verzaekte aen weelde en glans,

 

En bleef aen haren vriend getrouw.

 

Herleef dan, brave Frans!’

 

 

 

Hy staroogt, breidt zyn armen uit,

 

En geeft den jongsten snik.

 

En ook de maegd beleeft eerlang

 

Haer uiterst oogenblik.