Mengelpoezy. Deel 3

[p. 53]

Late liefde.
1841.

Op een hoogte van den Rynzoom

Stond ik treurig van gemoed.

'k Zag een schuitje met drie ridders

Dobbren aen den heuvelvoet.

Lustig zwaeiden zy den wynkroes.

De opgeruimste en jongste hief

't Glas omhoog en, my belonkend:

‘Uw gezondheid, meisje lief!’ -

‘Waerom drinkt ge op myn gezondheid?

Waerom my tol vreugd genood?

Ziet ge gindsche aloude klooster?

't Bergt my heden in zyn schoot.’

De avond zag den ridder mymeren;

Slaep noch rust bood hem de nacht.

En eer 't oosten gloorde en gloeide,

Leed hy liefdes overmagt.

Ras ontspringt hy koets en kamer,

Volgt de drift die hem doorbruischt,

Vliegt naer 't klooster, en rammeit er

De yzren poort met voet en vuist.

[p. 54]

 

‘Myn geliefde is hier gekomen

 

Met gedwongen ziel en zin;

 

Myn geliefde is hier gekomen;

 

Laet haer uit, o priorin!’ -

 

 

 

‘Edelman, geen aerdsgezinde

 

Trad in dees gewyde woon.

 

Die hier komt leeft voor den hemel,

 

Is, voor de aerde, in 't ryk der doôn.’ -

 

 

 

‘Hier verkwynt myn zielsbeminde.

 

Oppernonne, laet haer uit,

 

Of, ik zweer't, dees maegdenkerker

 

Wordt terstond der vlammen buit.’ -

 

 

 

‘'t Is te laet.’ En treurig blikte

 

't Nieuwe nonneke uit haer cel.

 

‘'t Is te laet, reeds viel myn hairlok.

 

Ridder, vaer voor eeuwig wel!’

 

 

 

En hy bleef rond 't klooster zwerven,

 

Met daerop gevestigd oog,

 

Tot weldra zyn liefde en lyden

 

Met den adem hem ontvloog.

Naer de vertaling, in fransch proza van een oudduitsch lied.