Mengelpoezy. Deel 3
(1863)–Francis Jozef Blieck–
Auteursrechtvrij
[pagina 20]
| |
Wervicksch Rederykers-kransje.
| |
[pagina 21]
| |
U, wien die lieve last en de ondermaensche zorgen
Ontvielen voor den laten morgen
Die mynen doop ter gildevonte zag;
U eerst bejegent hier myn nedergaende dag.
Het lot bestemde u niet tot grootsche zegepralen;
En traedt gy in vergulde zalen,
't Was niet als hoveling, 't was beter: als barbier....
God dank! gy waert geen Olivier;Ga naar voetnoot(1)
De drift vond in uw deugd een altyd vroom bestier.
Uw jongheid, aengelokt door milde leerzuchtwenken,
Ging by Rhetorica ter scholeGa naar voetnoot(2), waer zy denken
En spreken leerde als man, als man die naderhand,
Gezeten aen des Prinsen regterkant,
Den broedren eenen schat van rype vrucht zou schenken.
By deftigheid en eenvouwd, uw sieraed,
Ontschoot een zachte glans uwe oogen,
En blonk u over 't kalm gelaet.
De wysheid sprak uit uwen mond; uw raed
Was liefde, licht en kunstvermogen,
En 't broederschap beaemde uw tael
Met meer dan broeder-, ja, met kinderlyk onthael.
Zoo bleeft gy de eer en 't welbehagen,
Niet enkel van den vriendenkring;
Maer, tot den afloop uwer dagen,
Des burgers achtbare ouderling.
Zoo mogt het uit uw voorbeeld blyken,
Dat, in den schoot der oude Rhetoryken,
Een fakkel brandde voor 't gemeen,
Eer 't licht daerbuiten 't volk bescheen.
| |
[pagina 22]
| |
III.
| |
[pagina 23]
| |
IV.
| |
[pagina 24]
| |
Helaes! de zon van heil beschynt niet lang
Het nedrig dak. De lach en zang
Verstommen by den arbeid en 't verpoozen,
Zelfs by het wiegje waer de zuigling ligt te blozen.
Daer heerscht het zwygen van den schrik,
Door zuchtend bidden onderbroken.
Daer ligt in doodsgevaer, reeds de oogen toegeloken,
De waerdste huisgenoot. Hy geeft den jongsten snik,
En laet in 't jammerdal, beroofd van steun en hoeder
Zyn gade en kroost en afgeleefde moeder.
| |
V.
| |
[pagina 25]
| |
U dwalen als verzamelaer van kruiden,
Wier eigenschap gy wist behulpzaem aen te duiden,
Getrouw aen Wervicks oude faem
Van Droogaers, naderhand der Rederykers naem.
Uw ledig uer, bevrucht in 't midden van uw boeken,
Verwekte 't lotverhael van uw geboortestad;
En leî het soms ter zy' de lamp van 't onderzoeken,
Het strooide dichtgebloemte op 't letterlievend blad.
De tyd vervloog met levenslust en vrede.
Ach! de aengestrompelde ouderdom
Bragt stramheid niet alleen, maer nare blindheid mede.
Daer zit de dichter stil en stom,
Of staet en schoorvoet, tast in 't rond naer de oude vrienden,
Zyn dierbre boeken; zy verdwynen, de uitgedienden,
Verdwynen voor hetgeen de schaemle disch ontbreekt,
Het brood, dat de arme man in bittre tranen weekt.
Wat baet hem 't lachend veld? Zyn vroeger heil en leven,
Het koestrend licht, het luchtazuer, de scheppingpracht,
De lieve bloem, het kruid, 't heelal verkeerde in nacht,
Om nimmer, nimmermeer een glimp van troost te geven.
o Ramp! den grysaerd al te groot;
Te zware stryd om lang te duren.
Hy telt de trage, kruipende uren;
Het rustuer slaet, hy reikt de hand toe aen de Dood,
Die hem omhelst, en wiegt in slaep op haren schoot.
| |
[pagina 26]
| |
Wat hoofden zich aen 't roer bevonden,
En wat er blies in 't zeil, de zefier of de orkaen,
Steeds bleef hy aen de kiel met ziel en zin verbonden.
Wat kwelling heeft hy uitgestaen
By haer langdurig ondergaen,
En 't denkbeeld van zyn spader sterven!
Hy zou dan, als de dood hem wemelt voor het oog,
't Vertroostend uitzigt, van een broederlyk vertoog
By zyn begraving, derven?
Verhuizen ongemerkt, en 't arm en eenzaem lyk
Vergeten liggen in der dooden sombre wyk?
Zoo mymert hy, van lieverlede
Door ouderdom geboeid aen stoel en legerstede.
‘Neen, roept hy tot zyn weêrhelft uit,
Die hem allenskens de oogen sluit,
Men zal my ongetroost in de enge kist niet knellen.
De gilde moet myn lyk naer 't rustverblyf verzellen.
Ga, maen de broeders, verg hun pligtvoldoening af,
Of, 'k zweer het, falen zy, 'k zal kruipen uit myn graf,
En wederkeeren om de ondankbren 's nachts te kwellen.’
Rhetorica rees op, een schaduw; de uitvaert-eer
Bewees ze aen haren knecht, herzonk en was niet meer.
|
|