|
| |
| |
| |
Drooghem, beschouwd van op den berg.
1862.
Herken ik niet Arist? Arist, zyt gy het niet?
Hy zelf, Montaen, hy zelf die u den handdruk biedt.
Wat nieuws, myn oude vriend, wat nieuws u hier te ontmoeten?
Geen nieuws, de vriend verlangt zyn ouden vriend te groeten.
o Vreugd van 't wederzien, sinds jaren my ontzeid!
Vreugd dubbel zoet voor my na lange afwezigheid.
| |
| |
Verdubbeld door 't genot uw vaderstad te ontwaren.
Geen schouwspel op myn reis kon my meer wellust baren,
Geen, hoe bewondrenswaerd om schoonheid, rykdom, pracht,
't Zy door natuer, 't zy door de kunsten voortgebragt.
Ginds, in dat vruchtbre dal, hetwelk uw kindschheid voedde,
Verpoost uw dankbre blik, de uitheemsche wondren moede.
Nog ooglust smaekte ik hier, al faelde aen gindsch verdiep
De haerdsteê waer myne jeugd, myn eerst geluk verliep.
Ziedaer den Rotestroom, welks varende kasteelen
Den vreemden overvloed aen de omstreek mededeelen.
Stroom waer de kleine Arist, getrokken in 't gevaer
Door zonnebrand of vorst, zich dompelde in de baer,
Of reed op haren rug, in glazen vloer herschapen.
En eens den vluggen stoet van roekelooze knapen
Vooruit schoot, en, o wee! dwars door 't verradersch pad
Ging plompen in een diep, niet zeer behaeglyk bad.
Gelukkig niet zyn graf. 'K moest leven, jong vertrekken,
Om, oud en moegereisd, myn rustplaets hier te ontdekken.
Zie, de oevers krielen thans van werkers, die het vlas
Vertrouwen aen den vloed of spreiden over 't gras.
| |
| |
Zie verder, breed ontplooid, die groene veldtapyten,
Waer herders, by hun vee, de zomerdagen slyten,
En mengen, onder 't koegeloei, hun galmend lied
En 't klaetren van hun zweep.
Nog dieper in 't verschiet
Een menigte yvervol aen 't lastige akkerbouwen,
En wyd en zyd verspreid op lachende landouwen.
Alom, zoo ver de streek haer toegezonden beeld
Ons print in de oogen, een tafreel dat de oogen streelt.
Het bonte ruim doorzaeid met hoeven, boomen, perken,
Gehuchten, dorpen, met hun molens en hun kerken
En torens, uit de kim verheffend hunne kruin,
En prykend in de lucht als reuzen van arduin.
Voorwaer, hier bragt de tyd aen 't stoflyk deel geen schade.
Verwyt hem gindsche beemd verleden ongenade,
Ontvouwt zich daer geen veld van witte doeken meer,
Waer 't bleekend water vloog in stralen heên en weêr;
Hy heeft aen nyverheid en handel, daer gezonken
In slaep, vernieuwde kracht en levensvuer geschonken.
Ja, zie hoe de eene zwoegt en rook by wolken braekt
| |
| |
Van 't slyk waerin hy zonk, en zachtjes als in wiegen
Gezeten, over steen en yzer henenvliegen.
'k Beken het, op dien voet heeft Drooghem winst gedaen.
Ach! waer het anderzins niet achteruit gegaen.
Bedoelt gy 't dwaes geschil van kerk- en staetsgezinden,
Verkeerd in wolven, die verblind malkaêr verslinden?
'k Bedoel een andre plaeg, niet min beklagenswaerd,
Daer ze ongevoelig dringt in onzer broedren aerd.
In plaets van eigen tael en vaderlandsche zeden,
Hun troont het vreemde in 't hart, en wordt er aengebeden.
Wie rukt dien valschen God zyn blinde dienaers af?
De geest, zoo hy nog leeft, der slapenden in 't graf.
Die geest is niet in u noch in hun kroost gestorven.
| |
| |
Dat kroost heeft van onze eeuw den ligten zin verworven.
De laetste stadgenoot die streed en stryden kon,
Ligt afgeworsteld: hem beschynt niet meer de zon.
En hier in de eenzaemheid vereeren hem uw tranen?
'k Verliet een worstelperk dat buitenlandsche vanen
Verheft, en neêrgeveld in 't zand de vlaemsche ziet.
Zoo moedloos niet, myn vriend. Geen diepe wortlen schiet
De landplaeg onder 't volk. Beploeg dien goeden akker,
En hoop een goede vrucht. Op, op, myn waerde makker!
Ons bragt de vlugge tyd reeds ver op onze baen.
Kom, 't vaderland ten dienst het restjen afgedaen!
|
|
Auteursrechtvrij