Mengelpoezy. Deel 3
(1863)–Francis Jozef Blieck–
Auteursrechtvrij
[pagina 14]
| |
Wervick, en hare gewezen kamer van Rhetorica.
| |
[pagina 15]
| |
In 't Eden van myn lentedagen!
Daer kniel ik op het kerkhofgras,
Om huldebloemen op te dragen
Aen dierbare ouders, vrienden, magen,
Wier aenschyn my een heilzon was.
En by hun graf, omringd van stilte en duister,
Aen de ingangdeur der eeuwigheid, beluister
Ik, diep ontroerd, der eeuwen stemgeluid.
Myn Vaderstad, hoor toe, de Tyd roept uit:
| |
II.Uw lot, o Wervick, is gezonken,
Uw sterrenkrans verdoofd,
Nadat hy op uw maegdlyk hoofd
Meer dan drie eeuwen heeft geblonken.
Ontluisterd ligt gy daer, van kracht en wil beroofd.
Gy slaept; uw heilig vuer vergaet, uw wierookvaten
Vervelen u; de kunst vervreemt in uwen schoot,
De kunst, op uw tooneel zoo lang vergood.
Nu schaemle wees, van elk verlaten,
Betreurt zy haer gezin in de armen van de Dood,
En haren tempel in de magt van Erostraten.
Gy slaept; uw dag verkeerde in nacht,
Terwyl de auroor uw zustersGa naar voetnoot(1) tegenlacht,
Als maegden, uit de rust getreden,
Als vaderlandsche aenvalligheden,
Als bruiden, door haer bruidegoms verwacht.
Gy slaept; de telg van onverbasterde ouderen
Ontwaekt niet als germaensche vrouw.
De Tyd ontbloot u hoofd en schouderen,
En toont een vlek op 't wit der nederduitsche trouw.
| |
[pagina 16]
| |
o Wervick, wen het vlaemsch, gezuiverd in uw toonen
Door 't schouwtooneel, ontvloeide aen hart en mond,
Niet enkel van uw noorderzonen,
Maer uwer telgen van d'ontscheurden zuidergrond;Ga naar voetnoot(1)
Wen beider geest, gemoed en zeden,
Getrouwe spiegel van 't verleden,
Versmolten in elkaêr, en steven hun verbond;
Verheven boom, welks kroon u overdekte en sierde,
En u beschonk met bloem en vrucht,
Terwyl daerboven, in de lucht,
Der Vadren eerbanier zich breed ontvouwde en zwierde;
Wanneer uwe oogen die verbroedring, die genugt,
Dien zegen uwer kindren zagen,
Dan glansdet gy van roem- en heilbehagen.
En vroeger, eer u 't oorlogslot
Een deel van 't lyf had afgeknot,
En toewierp aen den trotschen arend,
Nog immer onverzaed, op 't wederdeel nog starend;
En dieper in 't verleden, in den stryd
Europa door gevoerd, en die, na godsdienstwallen
En troonen, Rome toegewyd,
Ook Vlaendrens schouwburg neêr deed vallen;Ga naar voetnoot(2)
Wat zag de Tyd?
U neêrgeknield voor twee altaren,
Vereenigd God- en kunstgewyd gebouw;
En op dien steen, die rots van trouw,
Verachten 't blind geraes en schuim der afvalbaren.
Hy zag uw bloeijend schouwtooneel,
Een leer- en deugd- en lustprieel,
| |
[pagina 17]
| |
Een hulpdak van Gods woning;
En 't juichend volk, er toegesneld,
Gelyk een vloed die bruist en zwelt,
Of als een byënzwerm in 't korfje, ryk aen honing.
En Vlaendren mengde een blyden galm
In 't ruischen van den schouwburgpalm,
Die eerlyk stond in Wervicks dal te groenen.
En Brugge kwam, en Brugge, alsdan vermaerd,
Verscheen in 't veld met haren Everaert,
En plukte een blad op keur van kampioenen.Ga naar voetnoot(1)
En Vlaendren juichte menigmael
Wanneer de zon van zegenprael
Dat Leijedal belonkte.
En Wervick, die in stryd by stryd
Haer zonen zag belauwerd,Ga naar voetnoot(2) was verblyd
Gelyk een moeder die met roem van kindren pronkte.’
| |
III.Dit zong de Tyd, en my ontschoot de kreet:
Myn bakermat, myn eerste en laetste zegen,
Niet langer in het sluimerkleed,
Niet langer in het net van vreemd gestreel gelegen!
Rys op, herwin uw' eens verheven stand,
En leef voor God, de Tael, en 't Vaderland!
't Vlaemsch leven breidt zich uit, trots haet en hinder,
En moet het wyken hier en ginder,
Het laet niet af,
Al vond het tot zyn hulp alleen een vriendengraf.
| |
[pagina 18]
| |
Wat of ik zie? Een glans- en nevelwieling,
Gelyk een luchtbezieling,
Stygt uit de graven in gedaenten die 'k herken.
'k Ontwaer de dierbren wien ik 't leven schuldig ben:
Myne ouders, komt, en schenkt my uwen zegen!...
Ook u, myn broeder, ook bejegen
Ik u, vereeuwigde, eedle ziel,
Met wien Rhetorica, die op u steunde, viel.
U volgt een drang van zaelge schimmen,
Wier aerdsche pooging haer versterkte en op deed klimmen,
'k Zie Storme, die haer in den boezem eenen vliet
Van verzen, eenen vloed van toonkunst golven liet;Ga naar voetnoot(1)
Bonneel, den schouwburgvorst, die in zyn deftig spelen
Geboren scheen tot heerschen en bevelen;
Depoutre, die de vrouw verbeelde, en iedereen
Begoochlen kon, alsof een ware vrouw verscheen;
Ostyn, gevoelig, warm; Deltombe, vrank en krachtig;
Bourgeois, het schouwtooneel en alle rollen magtig;
Catry, in 't boertig vak alleen bewondrenswaerd;
Masselis en Delrue, in vroegere eeuw vermaerd;
De Burchgrave, onvermoeid in velerlei bedryven:
Het heelen, 't onderwys, het dichten, 't dagboekschryvenGa naar voetnoot(2);
Een aen tal gildebroeders meer,
Die prykten met de kroon der kunst of van 't beheer,
't Beheer, waerin Ferrant zich onderscheidde,
En, in den Prinsenkring, den Prinsenroem verbreidde.
| |
[pagina 19]
| |
o Dierbre vriendenstoet,
Aen u mynen laetsten dichtergroet.
Mogt, mogt ik uwen geest in Wervick zien herleven!
Dan kwam ik hier voldaen aen de eindpael van myn streven,
En 'k rustte zacht, hier op uw sluimerbed,
In 't wachten op des Engels wektrompet.
|
|