|
| |
| |
| |
Myne eenzaemheid.
Aen mynen vriend Doctor Snellaert.
1852.
Myn oude en goede vriend, gy die myn zwygen wraekt,
En met een zacht verwyt wel eens myn boezem raekt,
Gy wilt dat ik voor u en voor de lettren leve;
Voor 't minst, dat ik soms beî een levensteeken geve.
'k Onthou dit langer niet. Myn hart ryst uit den schoot
Zyns kerkers, en bezoekt zyn vriend, zyn kunstgenoot.
Hoe vaert gy? Dank zy God! de heilzon lacht u tegen,
En 'k deel in uw geluk, hoe lang myn lippen zwegen.
't Gevoel, de werker wrocht, het werktuig wederstond.
De vinger drukt van ouds, gy weet het, mynen mond.
Doch weer ik soms die wacht om eenen vriend te kussen,
Dan vloeit de woordenstroom, en de ikheid springt er tusschen.
't Is een gebrek, vooral een dichterkwaeltje, ja.
Gelukkig dat ik op geen hoogen voetstal sta.
Ik schuil in de eenzaemheid, en dit verwondert velen,
Die liefst een hoofdrol in de samenleving spelen.
‘Waerom, (dit vraegt men my) in onzen tuimeltyd,
Tyd zonder weêrgaê, eeuw van wondren, waerom glydt
| |
| |
Uw levensbootje zoo alleen, zoo ingetogen
Op Vlaendrens effen vloed die sluimert, slechts bewogen
Wanneer hy, door een storm gegeeseld, zwelt en ruischt?
Waerom de wereldzee niet zwierig ingebruist
Op hooge en trotsche kiel, wier masten, zeilen, touwen,
Beeld van een wieglend bosch, verrukken die 't beschouwen?
Waerom - en deze vraeg verschaffe een ander beeld -
Waerom, daer u Fortuin als milde moeder streelt,
Niet omgewandeld in triomf met deze schoone?
Gy schittert met eene ambt - eene eedle voorregtkroone,
Gy staet voor eenen berg van magt en meesterschap,
Waerom niet opwaerls treên ten top toe? Op dan! stap
En styg, en slinger neêr de nietige Kabouteren,
Die, stout, u over krop en kop, ten berge op klauteren.
Gy laetze vry begaen, en leeft gerust! 'T zy zoo!
Maer wees op 't letterveld toch min bedeesd en bloo.
Dat veld, gelyk een meir, een onbewogen water
Dat roering eischt, wil drift; te veel gerustheid schaedt er.
Kom, werp u in dat meir, en schud het, 't worde een vloed,
Een vaderlandsche stroom: Kom! roer het vlaemsche bloed.
Prael op den schouwburg, galm en donder! Voer de rede,
Niet slechts in letter-, maer in staetkunstkringen mede.
Bestrooi met bloemen disch en echtkoets, wieg en graf;
Pers tranen hier van vreugd en daer van droefheid af.
Beziel de drukpers, geef haer voedsel, en uw poogen,
Terwyl het u verheft, zal 't vaderland verhoogen.’
Dat vraegt, dit raedt men my. Wat zeg, wat antwoord ik?
Niets, weinig met den mond, meer, veel meer met den blik.
Hy zegt, die trouwe tolk, die spiegel van het innig',
Wat ydel driftenheir myn hart vervult, hoe vinnig
Op Grootheid, glanskolos die d'arend zelfs verlokt;
Op Pracht, die weidsche zee die goudrivieren slokt;
Op Rykdom, Atlas die den aerdbol kan verzetten;
Op Weelde, lustvorstin die troont aen feestbanketten.
| |
| |
Komt, ziet en oordeelt. Maer die de oogen niet verstaen,
Hun de aenspraek, hun de lip- of lettertael. Welaen!
Verlokkende ydelheên, vergulde slavenbanden,
Zy my bekoren, zy my boeijen, zy my handen
Doen reiken naer het beeld eens afgods, zy my 't stof
Aenbidden doen?... Ik, ik verkeeren in het hof
Der Zinzucht, in 't paleis der Mode, aen de oppertransen
Van 's werelds schouwburg, in een dag van tooiselglanzen
En geurige amberlucht; en steken naer de kroon
Der vorsten van den smuk, den zwier, den fraeijen toon;
En schitter-glorieziek op Fama's schouder lenen;
En brommen met de feest- en tafel-Demosthenen;
En zingen met een kunst- een virtuosenkeel;
En dansen met den Dag op Tyds vioolgespeel?
Ik dezer nietigheên vereerende offers branden?
Ik haer beminnen, ik?... Nooit, nimmer! Hart en handen
Onttrok, onttrek ik haer. Geen overmaet van goud
Rondstroomende verkwist of kisten ingedouwd.
Een handvol blinkend stof, genoeg om nu en morgen
Met dierbre gade en kind te ontgaen aen angst en zorgen;
Een handvol blinkend stof, niet uit het slyk gehaeld,
Maer uit een zuivre bron, door de open zon bestraeld:
Ziet daer myn schatten. Zy voldoen my. O die zegen
Verheft myn dankbaer hart, ten hemel opgestegen.
Wat raekt my overvloed? en wat de gruwelprys
Der schending van 't beroep, waervan ik deins en ys?
De lage Winzucht zwaei haer vaendel, ryk van kleuren,
Op markt en straet. Bewaer haer God van smet en scheuren!
Myn ambtvaen, toegevouwd in 't zedig zaekvertrek,
Verwydert alle schaê, 't geweten alle vlek,
Myn hart alle afgunst. My de cel van 't stille leven!
Geen open praeltooneel waerin de orkanen zweven.
En zoo de burger, de ambt-, alzoo de harpenaer.
Hun aller speeltuig klinkt van éene en de eigen snaer.
| |
| |
Myn Zangster is geen kind der ydle, razende Eeuwe,
Geen zwaen die snatert als deze onbesuisde spreeuwe,
Die rond de wereld vliegt en uitroept: Sla my gaê!
'k Ben 't licht en 't leven; sla my gaê, en volg my na!
En zangers volgen haer, ja, zangers harer waerdig.
Wie? - Vrybek Papegaei, op zyn gevloek hoovaerdig;
Begeerte-rave, luk op vuil en zeedloos aes;
Verlichter Ekster, mond van 't dolle krantgeraes;
Bard Koekoek naest den rede- en rym- en maetvertreder.
Al die de tael onteert en pronkt met vreemde veder.
Hoort hoe ze zingen, elk om 't felst en door elkaêr.
Wat harmony, o God! wat zedelyk gebaer!
De menigte overal, verslaefd aen 't eeuwvermogen,
Juicht, schatert, klapt de hand, verrukt en opgetogen.
En ik, wat of ik doe? Ik walg, ik vlugt er van,
En loop naer myn spelonk zoo veel ik loopen kan.
|
|
Auteursrechtvrij