Mengelpoezy. Deel 2

[p. 96]

Dapperheid van Jan van Henegouwen, in den slag van Crecy, jaer 1346.
1840.

't Doorluchtig hoofd dat Gent bestierde,

Vanartevelde was niet meer.

De fransche heerschzucht zegevierde,

En gram schoot England in 't geweer.

Daer nadren op den rug der golven
Zyne afgerigte waterwolven.

Zy nadren: wreedheid, wraek en dood

Omwemelen de noordertelgen.

Zy brullen rond in Gallies schoot,

Dien ze overrompelen, verdelgen,

En rukken voort met schrikgeweld

Tot Crecys woelig oorlogsveld.

[p. 97]

 

Daer zien ze ontrolde krygsstandaerden,

 

Hoovaerdig op hun lelieprael.

 

De flikkring der ontelbre zwaerden

 

Verrast, verdooft den zonnestrael;

 

En Flips gebiedt er, digt besloten

 

In zwermen land- en bondgenooten.

 

 

 

Daer gaet de zeeveroveraer

 

De zege aen 't magtig heir bestryden.

 

De moed, de smaed voor zelfgevaer

 

Schiet, vonkelt uit van wederzyden.

 

Het moordtuig trilt in dolle vuist;

 

De worstling woedt, de bloedstroom bruist.

 

 

 

Gelyk, by 't aeklig onweêrgrommen,

 

Het neêrgedonderd wolkgevaert,

 

Zoo woelen, tuimlen de oorlogsdrommen,

 

Doorslingerd van het bliksmend zwaerd.

 

De britsche wimpels zegevieren

 

Op lelie- en verbondbanieren.

 

 

 

Haer afgetreden heldenstoet,

 

In legerwrakken losgesprongen,

 

Verdwynt, hier zwemmend in het bloed,

 

Daer in verwarde vlugt verdrongen.

 

Wat wanhoopkreten in dien drang

 

Gedonderd in zyn ondergang!

 

 

 

Wat zege voor den golventemmer!

 

De ontzagbre Flips wordt overmand.

 

Nog zwaeit en zaeit zyn raedloos lemmer

 

Den dood. Vergeefsche tegenstand!

 

Hy worstelt in een bosch van klingen

 

Die naer zyn val bloeddorstig dingen.

[p. 98]

 

‘Laet af, laet af, gy roofgespan!

 

Die prooi ontscheur ik aen uw klauwen.’

 

Zoo roept de ontvlamde Hertog Jan,

 

De dappre voogd van Henegouwen.

 

Hy vliegt op 't aengeprikkeld paerd

 

Den vyand toe, met glimmend zwaerd.

 

 

 

De kuif van 's konings klepper vattend,

 

Rukt hy hem voort: zyn slagzwaerd gonst

 

En wederlicht, in vonken spattend

 

Op kop by kop die nederbonst.

 

Hun lukt, na 't wondere uitkomstbanen,

 

De wyk tot hun verstrooide vanen.

 

 

 

Bly wappren zy uit schaer by schaer,

 

En komen 't vorstlyk paer omzwieren.

 

De neêrlaeg schort heur rouwmisbaer,

 

En roept, in 't heldenreddingvieren:

 

‘Leev' Filips! leev' zyn bondgenoot,

 

Die hem ontweldigde aen den dood!’