Mengelpoezy. Deel 2

[p. 93]

Huldenbergh, In het jaer 1213.
1840.

Steppes bodem! helden-rustwyk,

Die myn dankbre traen besproeit,

Wat al bloed hebt gy gedronken,

't Edelmoedigst hart ontvloeid!

Alverdelgend als de bliksem,

Vloog hier 't luiksche lemmer rond;

Luisterlyk viel Brabands keurstoet

't Graf in d'onverzaedbren mond.

Hertog Hendrik, overrompeld,

Toeft de vloekbre kluisterprang;

En de traen der stomme woede

Rolt hem langs de bleeke wang.

‘Luik zal op dien buit niet stoffen.

‘Red u, vorst, ontsluip zyn magt!

‘My 't gevaer dat u omsingelt;

‘My uw wapen, my uw pracht!’

[p. 94]

 

Wien ontsnapt deze eedle tale?

 

Die alleen een leger geldt:

 

Huldenbergh, de bloem der dapperen,

 

Die nauw twintig lenten telt.

 

 

 

Stiller tooi bevrydt den Hertog;

 

En zyn brieschend reuzenros

 

Voert den jongling, opgetogen

 

In den vorstelyken dos.

 

 

 

Zie die hooge en breede helmpluim

 

Golven over 't grimmlend plein,

 

En de ontvlamde drommen vliegen

 

Op dit heirbezielend sein.

 

 

 

Zie hen door elkander stuiven,

 

Met gezwaeide kling en knots;

 

Zie dat schokken, wanklen, tuimelen,

 

By elk' davrend' aenvalbots.

 

 

 

God! wat moordtooneel ontvouwt zich!

 

Lyken werwaerts de aenblik weidt;

 

Rompen, gruwbre lichaemswrakken

 

In in een bloedzee rondgespreid!

 

 

 

Hier ligt Brabands heldenbloesem

 

Als de graenhalm afgemaeid;

 

Hier en daer ryst nog een stryder

 

Die waphopig 't wapen zwaeit.

[p. 95]

 

Luik ziet nog de helmpluim zwieren

 

Die bebloed zyn puin doorstoof,

 

Wen zy Brabands gramme benden

 

Wuifde op slagting, brand en roof.

 

 

 

Luik begluert die trotsche veder

 

Met de blikken van den gier:

 

In zyn magt moet Hertog Hendrik,

 

Of geen grootsche zegezwier.

 

 

 

‘Op, geef op! roept de overwinnaer,

 

‘Vruchtloos drilt uw vuist de lans.’ -

 

‘Kom haer halen!’ gilt de ruiter,

 

Als een wraekgod in zyn glans.

 

 

 

Fluks bestookt hem een vermetele:

 

Zielloos ploft die op den grond.

 

Andre volgen, andre sneuvelen;

 

Menig deinzen diep gewond.

 

 

 

Maer een felgedreven werpspies

 

Treft hem doodlyk: hy bezwykt.

 

Hy bezwykt; doch eeuwig schittert

 

De eerkrans die zyn naem omprykt.

 

 

 

Stom, verpletterd staet de Luiknaer

 

Die 't begruisde lyk ontbloot.

 

Huldenbergh voor hortog Hendrik!....

 

O benydenswaerde dood!